6
1227 Words
เดม่อน กลับมานั่งที่โต๊ะ ของครูเก่าที่หายไป เพื่อนที่สายอาชีพเดียวกับเขา ต่างก็สงสัยว่าทำไมจึงหายตัวลึกลับไปเช่นนี้
"คุณคือคนใหม่ที่มาแทนใช่ไหมครับ"
"ครับ"
"ผมคิวเรน ครับ"
"ผมเดม่อน ครับ"
"ยินดีที่รู้จักครับ
คิวเรน ทักทายเดม่อน และกลับไปนั่งที่โต๊ะของตน ส่วนเดม่อน ยังคงนั่งตรวจเอกสาร เขาตรวจเกือบจะเสร็จแล้ว แต่มีคนหนึ่งที่ทำคะแนนได้สูงสุดคือ เอเลน่า เขาพยามจับเอกสารของเธอ แต่ไม่สามารถสัมผัสเรื่องราวของเธอได้ "แปลกจัง"
เดม่อนยังตรวจไปจนหมด เขาได้ยินจากครูอีกคนหนึ่งว่า ได้พบครูแล้ว แถวป่าสน
"เค้าไปทำอะไรที่นั่น"
"นั่นสิ"
"ผมล่ะเสียใจ เขาเสียชีวิต"
"เหมือนว่ามีแผลที่คอนะ"
เดมก่อนนั่งฟังอยู่เงียบๆ เมื่อครูสามสี่คนกำลังคุยกับศพ ที่อยู่ในป่าสน
"หรือว่า เรื่องเมื่อหลายร้อยปีก่อน จะฟื้นคืนชีพ"
"บ้าน่ะ"
"มันผ่านมาเป็นร้อยกว่าปีแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอก"
"แต่ช่วงนี้ ทางการพบว่าศพ ที่เสียชีวิต ส่วนใหญ่เป็นบาดแผลที่คอ"
"พอเถอะ ฉันไม่เชื่อ"
"นั่นสิ "
"เอาล่ะ เราเปลี่ยนเรื่องที่จะคุยเถอะ ยิ่งคุยยิ่งน่ากลัว"
"ฉันเห็นด้วย"
เมื่อทุกคนพยามจะจบเรื่องสนทนาไป เดม่อน ก็ตรวจเอกสารของทุกคนจนครบ วันนี้เขาไม่มีสอน งานของเขาก็เสร็จ เรียบร้อย เขาอยากจะเดินเข้าไปเที่ยวชมป่าสนเสียหน่อย เผื่อจะเจอหลักฐานบางอย่าง และสามารถ ตามจับคนร้ายได้
เดม่อน ออกมาด้านหลังของมหาลัย ที่เต็มไปด้วยป่าสน เมื่อลับตาคน เขาเดินเข้าไปในป่า และสังเกตตามรอย ศพนั่น
เขาเดินไปเรื่อยๆ จนเห็นรอยตามป่า ว่ามีสิ่งผิดปกติ ที่เกิดขึ้น เขาเดินเข้าไปสัมผัสบริเวณนั้น จึงทำให้เห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเห็นว่าครูคนนั้น เดินเข้ามา แต่ด้วยความไม่ระมัดระวัง เขาจึงโดนแวมไพร์ พวกเลือดบริสุทธิ์ กัดเข้า
หลังจากที่เขามองเห็นภาพ เดม่อน จึงรู้ทันทีว่าคือ กลุ่มของ แทนตอน ศรัตรูของเผ่าพันธุ์เขานั่นเอง
หลังจากที่เขารู้ตัวการแล้ว ว่าเป็นใครจึงกลับมาที่มหาลัย เช่นเดิม วันนี้เขาไม่มีสอน และกำลังกลับไปที่ปราสาทของเขา
เดม่อน เป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ในตระกูลของคาโรไล เขาสืบทอดแวมไพร์ มาโดยตรง โดยพักในปราสาทของตระกูล
"เดม่อน ลูกรู้ข่าวเรื่อง เผ่าแทนตอนออกอาละวาด หรือเปล่าครับ"
"รู้ครับ"
"ยังไงกัน"
"พวกมันเข้ามาอาละวาดหลังมหาลัย และฆ่ามนุษย์ไปคนหนึ่ง"
"ที่เป็นข่าวรือ ใช่หรือเปล่า"
"ใช่ครับ"
"พวกมันไม่ได้มาเขตเรา ซึ่งเราก็ไม่ได้เดือดร้อน พวกเราอย่าไปกังวลเลย "
"นั่นสิครับ แม่"
"แต่ลูกสอนอยู่ที่มหาลัยนั่น "
"พ่อกลัวว่า มันจะได้กลิ่นลูก"
"ลูกออกมาเถอะ เดม่อน"
"ผมจะหาวิธี นะครับ"
"ดีจ๊ะ ลูก เราอย่าไปยุ่งกับเผ่าแทนตอนเลย "
"ครับแม่ " เดม่อน นำข่าวมาบอกกับครอบครัว ทำให้รู้ว่า ที่แท้แล้วว่าเป็นเผ่าพันธุ์ไหน ทางบ้านจึงพยายามที่จะให้ตน ออกจากที่ทำงานนั้นซะ!! "เพราะไม่อยากมีเรื่องกับอีกฝ่าย
เดม่อน ยังคงนั่งเล่นอยู่ในห้องของตน เขามองภาพมายา ไปเรื่อยๆ ที่ตนสร้างขึ้นมา และต้องสะดุด กับมนุษย์ที่เป็นผู้หญิง เธอมีชื่อว่า เอเลน่า ฮัมเบิร์ต เขาพยามที่จะมองภาพเธอ แต่ไม่สามารถมองภาพมายาที่เกี่ยวกับเธอได้
เธอเป็นใคร ทำไมถึงมองไม่เห็น เดม่อนเกิดสงสัยในตัวเธอขึ้นมา ที่ตอนนี้ เขาไม่สามารถรับรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเธอ ผิดกับพวกเพื่อนๆในห้องของเธอ ที่เขากลับรู้จักและรู้เรื่องราวของเธอ ทุกคน
พรุ่งนี้ เขาต้องสืบให้ดูว่าเธอเป็นใคร และมีความเกี่ยวพันธ์กับพวกแทนตอน หรือเปล่า
เสียงเคาะประตู ที่ดังมาจากข้างนอก
"เข้ามา"
"นายท่าน ครับ"
"วางไว้ตรงนั้น "
"ทาสผู้รับใช้ ของตระกูลคาโรไล ได้นำเลือดบริสุทธิ์ มาให้ดื่มทุกครั้ง เมื่อเขากลับมาจากทำงาน ทาสพวกนี้ เป็นทาสที่คอยรับใช้มาเป็นร้อยปี สืบทอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ
เดม่อนยกแก้วขึ้นดื่ม ซึ่งมันช่วยเพิ่มพลังให้แก่เขา หลังจากที่ดื่มเสร็จเขาก็ออกไปยืดเส้นยืดสาย ทางหน้าต่าง โดยการวิ่งออกไปข้างนอกเข้าไปบริเวณป่าดงดิบ ที่หอบล้อมบริเวณปราสาท ?
?ปราสาทประจำตระกูล อาจจะดูว่าเป็นเรื่องลี้ลับของคนพบเห็น น้อยมากที่จะมีมนุษย์หลงเข้ามา เพราะอยู่ใกล้บริเวณหุบเขา บ้างก็เชื่อและเล่ากันมา ว่าเป็นบรรพบุรุษแวมไพร์ เรื่องนี้เดม่อน ทราบดี ถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุเกือบจะสามร้อยปี มาแล้ว แต่ด้วยรูปร่างหน้าตา ที่ยังอ่อนเยาว์ และเป็นหนุ่มหล่อ ที่ใครใคร ต่างเข้าหาเขา แต่เขากลับไม่ปฏิเสธ คนที่เข้ามา เพียงแค่เขาเปิดเผยตัวตนขึ้นมา ทำให้สาวๆ พวกนั้นกลับเขา และเป็นฝ่ายเขาเองที่ต้องลบความทรงจำให้กับพวกเธอ จนปัจจุบันเขาก็ยังไม่มีคู่ครอง
เดม่อน ยังคงวิ่งและเหาะเหินไปตามแนวป่า อย่างสนุกสนาน บ้างก็หายตัวไป แล้วโผล่มาอีกที่
ระหว่างที่เขาเที่ยวเล่นบริเวณในป่า ก็ได้กลิ่นมนนุษที่เข้ามาเที่ยวชมปิคนิค กางเต็นท์ ⛺ ใกล้บริเวณน้ำตก ซึ่งมันเป็นภาพที่เขาเห็นจนชิน และไม่คิดจะไปก่อกวนหรือทำให้พวกมนุษย์ตกใจกลัว
ยิ่งถือได้ว่า ตระกูลคาโร ไม่เคยคิดฆ่ามนุษย์ หากไม่มีความจำเป็น
เขายืนมองพวกมนุษย์ที่กำลังกางเต็นท์ อยู่บนยอดต้นไม้ อย่างอารมณ์ดี คงเป็นกิจกรรม อีกอย่างหนึ่งของมนุษย์ ก็เหมือนกับเขา ที่ต้องออกมาวิ่งเล่นในป่าเป็นประจำ
เดม่อนยังคงยืนดู พวกเขาทำกิจกรรม ก่อนที่ตัวเองจะไป จึงหันมาโบกมือทักทาย เด็กหนุ่ม ที่แหงนหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่ตั้งใจ และรีบหายตัวไป
"แม่ฮะ ผมเห็นคนอยู่บนยอด?ต้นไม้ด้วยฮะ"
"ไหนจ๊ะ"
"ตรงนู้นไง"
ผู้เป็นแม่ หันไปตามที่ลูกชายของตนชี้ แต่ปรากฏว่าไม่มีใครยืนอยู่บนนั้น และคิดว่าไม่มีใครยืนอยู่บนนั้นได้ เพราะความสูงมากเลยทีเดียว
"ไม่เห็นมีใคร"
"นั่นสิ"
"เดินมากินข้าวได้แล้ว และกลับไปนอนเล่นในเต้นท์ซะ"
"ฮะ" เด็กน้อย เดินมาที่เต้นท์และทำตามที่แม่ของตนสั่ง เขาก็ยังคงมองไปที่ยอดไม้ และบอกกับตัวเองว่าผมไม่ได้ตาฝาดเสียหน่อย จริงจริงนะ เห้อ ไม่มีใครเชื่อผมเลย
"รีบกิน แล้วไปนอนเล่นข้างใน"
"ฮะ"
จุดตรงนี้ เป็นจุดที่มีนักท่องเที่ยวมากางเต็นท์บ่อย จึงไม่เป็นอันตราย เพราะจะมีเจ้าหน้าที่ แวะเวียนมาให้บริการ ความสะดวก
- Writer
