7
1313 Words
"พวกเธอ วันหยุดสัปดาห์หน้า เราไปกางเต็นท์ที่ริมน้ำตก กันมั้ย"
"เอาสิ"
"ฉันไปด้วย"
"อืม"
"เออ พวกแกรู้ข่าว การตายของครู หรือเปล่า"
"รู้สิ เขาเป็นลม และมีคนไปเจอในป่า "
"ใครว่าล่ะแก ฉันได้ข่าวมาว่า"
"เป็นพวกนั้น ใช่มั้ย"
"แกอย่าพูดไป "
"ฉัน ไม่เข้าใจ พวกเธอหมายถึงอะไร"
"จิน เธอรีบอธิบาย ให้เพื่อนของเธอฟังหน่อยซิ"
"ก็ ยังไงดีล่ะ"
"ถ้าเธอ ลำบากใจ ก็ไม่ต้องเล่าให้ฉันฟังก็ได้นะ"
"เรื่องมันมี อยู่ว่า"
"ข่าวลือ กันว่า เป็นพวกแวมไพร์ "
"เหลวไหล"
"จริงนะเอเลน่า ฉันว่าต้องเป็นแวมไพร์ แน่นอน เพราศพ เหมือนว่าที่คอมีแผลรอยดูดเลือด "
"เรื่องมันผ่านมาเป็นร้อยปีแล้ว "
"เชื่อฉันเถอะ"
"จิน เธอพูดเยอะไปแล้วนะ "
"เอาเถอะ งั้นเธออย่าคิดมากเลยนะ ถือว่าเป็นเรื่องเล่าของฉันแล้วกัน"
"เอเลน่า ระวัง "
"อุ๊บ บบบบ"
เอเลน่า ใช้มือตัวเองบังลูกบาส ที่พุ่งมาตรงหน้าเธอ แต่ทันใดนั้นเองมีชายหนุ่ม เข้ามาปัดลูกบาส สีส้มไว้แทน
"เดม่อน"
"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"
"ขอโทษ ฉันขอโทษ"
"ไม่เป็นไร "
"นี่ลูกบาส ของนายใช่มั้ย"
"ครับ "
"ทีหลัง ก็ระวังหน่อย"
"ครับ"
"ขอบคุณ"
"อืม"
เอเลน่า มองหลังเดม่อน ที่เดินออกไป เมื่อกี้จังหวะที่เธอคุยกับจินอยู่ เหมือนจะไม่ใครอยู่ตรงที่พวกเธอยืนอยู่ด้วยซ้ำ อยู่อยู่ เดม่อน ก็โผล่มาที่พวกเธอยืน
"จิน "
"โชคดี ที่เดม่อน มาทัน ไม่งั้นเธอเจ็บตัวแน่นอน "
วันนี้ เป็นคาบเรียน ที่เดม่อนเข้ามาสอน ซึ่งผิดคาด ทุกคนกลับมานั่งเรียน อย่างตั้งใจ ซึ่งทำให้เดม่อน ไม่ต้องใช้แรงเยอะ ในการควบคุมมนุษย์ เด็กพวกนี้ แต่ตอนนี้ เขากลับอยากจะรู้จักเด็กสาวคนนี้ เพราะเขาไม่สามารถมองเห็นเธอ ในภาพมายา ที่เขาสร้างขึ้นมา
"จิน มาเอกสาร"
"ค่ะ"
ทุกคนออกไปรับเอกสาร ที่พวกเขาได้ทำไว้ ซึ่งคะแนนที่เยอะที่สุด กับเป็นเด็กใหม่ของห้อง
"ว้าาา "
"มันฟลุ๊ค นะ "
"เอาเถอะ พวกเธอ สรุปว่าไงวันหยุดที่จะมาถึง"
"ฉันตกลง"
"ก็ได้ ฉันก็ไป "
เดม่อน ถึงเขาจะไม่ใช้พลังวิเศษ แต่เขาสามารถรับรู้ หรือความคิดของพวกเด็กนักเรียน เขาสามารถอ่านความคิดได้ และรู้ว่า วันหยุดนี้ พวกเธอจะไปกางเต็นท์ที่ริมน้ำตก ซึ่งใกล้บ้านเขานั่นเอง
"เดม่อน คะ "
"หึ ต้องการอะไร"
"คือช่วงวันหยุดนี้ พวกเราจะไปกางเต็นท์กันค่ะ"
"ไปเถอะ เที่ยวให้สนุก"
ชายหนุ่มคนหนึ่ง ไม่ทันถามและชวนเขาไปเที่ยวกางเต็นท์ ด้วยกัน แต่โดนเขากลับปฏิเสธ ทันที
"ฉันว่า แล้วเดม่อน ทำตัวลึกลับจริง"
"นั่นนะสิ"
"เธอดูหน้าตา เขาสิ หล่อจะตาย ใครได้เป็นแฟนนะ "
"นี่เธอ แล้วคนที่คบอยู่ล่ะ"
"ก็ อยู่ในใจไง ส่วนคนนี้ ก็อยู่ข้างๆ "
"พอเถอะ"
หญิงสาว สามสี่คนที่จับนินทาเขา ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยิน แต่เขาก็ทำเฉยๆ เพราะเรื่องแบบนี้ เขาได้ยินมาเกือบจะสามร้อยปี แล้ว
น้ำตกในป่าสน
ทั้งสี่คน เอเลน่า จิน โอลี่ เซ็มเมท ทั้งสี่ตัดสินใจมากางเต้นท์ พวกเธออยู่ไม่ห่างจากนักท่องเที่ยว เพื่อความเป็นส่วนตัว ถึงวันนี้เป็นวันหยุด แต่ละครอบครัวก็มากางเต้นท์กัน ไม่เว้นแต่พวกเธอ
ทั้งสี่คน ช่วยกันกางเต้นท์ และอ**บางคนช่วยกันจุดไฟ ถึงแม้นี้จะเป็นช่วงฤดูหนาว การทำให้ไฟติด ถือว่ายากมาก
"กว่าจะติด ยากเหมือนกันนะ "
"โอลี่ นายมาย่างเนื้อเลย"
"ได้ "
"ส่วนเธอ นั่งเฉยๆ "
"ได้ หรอ ฉันช่วยดีกว่า "
ถึงแม้อากาศจะหนาว แต่ว่านี่เป็นช่วงที่พักผ่อนที่สุด ทั้งสี่คน ช่วยกันทำอาหาร ไม่เว้นแต่ เดม่อน ที่นั่งดื่มเลือด อยู่บนยอดต้นไม้ ? เขามองมาที่กลุ่มนักเรียนที่เขาสอน ที่ตอนนี้กำลังนั่งกินอาหาร อย่าอร่อย เขาอ่านใจมนุษย์ได้ทุกคนเว้นแต่เอเลน่า ที่ตอนนี้เขาพยามใช้พลังพิเศษบังคับ และอ่านใจเธอ แต่กลับ อ่อนไม่ออก พร้อมกับไม่แสดงภาพมายา ทำให้เดม่อนกลับหงุดหงิดขึ้นมา เธอเป็นใคร ทำไม ถึงไม่มีผลอะไรกับเธอ
ส่วนฝั่งเอเลน่า เธอรู้สึกตัวว่า มีคนกำลังจ้องมองมาที่เธอ แต่เธอกลับหันไปหันมาหาสาเหตุ ที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่เจอ ก็เพราะเดม่อน ใช้วิชาพรางตัว อยู่บนต้นไม้ เขานอนอยู่บนนั้น และคงจ้องมาที่เธอ
"เอเลน่า"
"ห๊ะ"
"เธอนั่ง เหม่อ จนฉันเรียกไปหลายรอบ"
"มีอะไร"
"เราลงไปเล่นน้ำตกกันเถอะ"
ทั้งสามคนกระโดด ลงไปเล่น โดยมีเอเลน่า นั่งดูพวกเขา เธอหยิบขนมขึ้นมาพร้อมกับกินมันเล่นไปด้วย
ทั้งสามคนผลุบๆ โผล่ ๆ บริเวณผิวน้ำ ตอนนี้ เริ่มจะมีนักท่องเที่ยว ลงทาเล่นกันบ้างแล้ว
"เอเลน่า ลงมา"
"ไม่ล่ะ "
จินเรียกเพื่อน ให้ลงไป หลังจากที่เธอว่ามันสนุก และน้ำไม่เย็นมาก
ส่วนเดม่อน ก็ยังคงมองพวกเธอเล่น จนถึงเวลามืดค่ำ พวกเขากำลังเข้านอน และตอนนี้ เดม่อนก็ถือโอกาสนี้ กลับปราสาท ?ของเขาที่อยู่ไม่ไกลนัก
"นี่แก เชื่อเรื่องแวมไพร์ หรือเปล่า"
"ไม่เชื่อ"
"เค้าว่า กันว่า ถัดไปไม่กี่กิโล มีปราสาท ?แวมไพร์ ที่ตั้งอยู่ เราไปดูกันไหม"
"มันเป็นเขตหวงห้ามนะ"
"เราไม่ได้เข้าไปเสียหน่อย "
"ฉันอยากไป"
"เธอไปหรือเปล่า เอเลน่า "
"เธอว่าไงจิน"
"ฉันกลัว แต่ฉันก็อยากไปนะ "
"สรุป ไปกันหรือเปล่า "
"ไป"
ทั้งสี่คน จึงตัดสินใจ เดินเข้าไปในป่า และลัดเลาะเข้าไปลึกพอสมควร
"นายท่านครับ "
"พวกมนุษย์ นี่มันอยากรู้จริงๆ "
"เดี๋ยว แม่ออกไปดูเอง"
"ไม่ต้องครับ "
"ทำไม"
"คืนนี้ เราเปิดบ้าน ต้อนรับมนุษย์กัน "
"นั่นสิ นานแล้วนะ ที่ไม่มนุษย์ มาเยือนปราสาทเรา"
"ลูกรู้จักพวกเขา"
"ครับ กลุ่มนักเรียน ของลูกเอง"
"ดีจ๊ะ งั้นเราต้องต้อนรับพวกเขาเสียหน่อย "
"ครับ "
พูดจบ เดม่อน หายตัว เข้าไปในห้องของเขาที่อยู่บนหอคอย เขาสามารถมองเห็นวิวอย่างชัดเจน และเห็นพวกมนุษย์ทั้งสี่คน กำลังเดินเข้ามา บริเวณปราสาท เขาใช้เวทมนตร์ เพียงพริบตาเดียวประตูกำแพงก็เปิดออก พร้อมกับมีป้ายเขียนว่า ยินดีต้อนรับ
กว่าพวกเขาจะเดินเข้ามา ก็กินเวลา สิบ ยี่สิบนาที แล้ว นี่เขานั่งรอ เดินช้าเสียจริง พวกมนุษย์
"ประตูเปิด"
"เห้ย ไม่ดีมั้ง "
"ไหน บอกว่าจะมาดูเฉยๆ ไง "
"แต่นี่ ด้านในสว่างไปหมด แสดงว่า มีคนอยู่"
"นี่มันดึกแล้วนะ จะเข้าไปรบกวนเขาหรือเปล่า "
"นี่ จินเรามาถึงแล้ว นะ "
"สวัสดี พวกคุณมาทำอะไรแถวนี้ " คนรับใช้ ที่แต่งชุดประจำปราสาท ?ให้รู้ว่าคงเป็นแม่บ้าน ประจำ
"คือต้องขอโทษด้วยค่ะ พอดีพวกเราพักอยู่แถวนี้ค่ะ เลยออกมาเดินเล่น "
"พวกคุณคงเป็นนักท่องเที่ยว"
"ใช่ค่ะ คุณน้า "
"ใครมาหรือ จ๊ะ"
"นายหญิง พวกเด็กๆ ค่ะ "
"คือ พวกหนู เป็นนักท่องเที่ยว ที่มากางเต็นท์ ⛺ตรงบริเวณน้ำตกค่ะ"
"งั้น เชิญมาข้างในก่อนซิจ๊ะ"
"ได้หารือคะ"
"ได้สิ"
ทั้งสี่คน จึงเดินเข้าไป หลังจากที่ได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของปราสาท
- Writer
