8
1228 Words
ทั้งสี่เดินเข้าไปในบริเวณปราสาท ? ตอนนี้ ในห้องโถงกลับมีอาหารเต็มไปหมด
"พวกเธอ คงเดินมาเหนื่อย เข้ามากินอาหารกันก่อนสิจ๊ะ "
"ว้าวว ฉันไม่เคยเห็นปราสาท อะไรที่สวยขนาดนี้มาก่อน "
"ในตำนาน เล่าว่า เป็นปราสาท ที่สืบมาจากราชวงศ์ จริงหรือเปล่าคะ"
"มันก็แค่เรื่องเล่านะ"
"เดม่อน "
"สวัสดี ทุกคน"
"นี่บ้านคุณหรือคะ"
"ใช่ และที่พวกคุณเห็น นี่ เอ็มเมท และซอนย่า พ่อแม่ผม "
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะ"
"ตามสบายนะ "
"ปราสาท สวยมากเลยค่ะ"
"ขอบใจนะ"
"หนูจ๊ะ "
"เอเลน่า ค่ะ"
"หนูไม่ใช่คนที่นี่ "
"ค่ะ หนูย้ายมาอยู่กับพ่อค่ะ"
"อ๋อ จ๊ะ"
"เอาล่ะ มานั่งเถอะ พวกเธออยากจะกินอะไร ตามสบายเลยนะ "
"ขอบคุณครับ "
"ขอบคุณค่ะ"
" ไม่เกรงใจ แล้วนะครับ"
"จ้า "
" ลองนี่สิ เดม่อนตักพายสับปะรดให้กับเอเลน่า"
"ขอบใจ "
ทั้งสี่คน พร้อมกับครอบครัวของเดม่อน นั่งทานอาหารที่เป็นอาหารของมนุษย์ ที่จริงพวกเขานอกจากเลือดแล้ว พวกเขายังสามารถกินอาหารเหมือนกับมนุษย์ ที่กิน จึงไม่แปลก ที่จะมีแวมไพร์ปะปน อยู่กับพวกมนุษย์ มาหลายร้อยปี
"ขอโทษนะฮะ ผมขอถามหน่อยครับ"
"ได้สิจ๊ะ เรื่องที่เค้าลือกัน มันเป็นแบบไหนหรือครับ"
"ก่อนที่พวกเราจะย้ายมาก็มีข่าวลือ แบบนี้เช่นกัน แต่พวกเราเป็นครอบครัวใหญ่ จึงยากต่อการที่จะหาบ้านพักอาศัย จึงตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้ เพราะมันเหมาะกับครอบครัวเรา
"ครับ"
"จากนั้นข่าวลือพวกนั้น ก็หายเงียบไป "
"นั่นนะสิ ครับ "
"หนู เอเลน่า อาหารไม่อร่อยหรือจ๊ะ"
"อร่อย ค่ะ "
"เธอกิน มาเยอะแล้วค่ะ สงสัยจะอิ่ม "
"นี่นาย"
" ก็จริงของเธอ"
"เอาล่ะ อิ่มแล้วก็ไม่เป็นไรจ๊ะ"
"หลังจากที่พวกเรากินเสร็จแล้ว ขอเดินเที่ยวชมปราสาทได้หรือเปล่าครับ "
"ได้สิ"
"ขอบคุณครับ"
"เราว่าพวกเรากลับกันเถอะ"
"ไม่ เดินชมก่อน "
"ไม่เป็นไร เดี่ยวผมขับรถไปส่งพวกเธอเอง "
"ขอบคุณค่ะเดม่อน "
เขาทำตามที่พูด หลังจากที่พวกทั้งสี่คนเดืนชมปราสาท ไปทั่วรอบบริเวณ ทั้งข้างในและข้างนอก จนเป็นที่พอใจ และเดม่อนเอง ขับรถมาส่งพวกเขาที่พัก และก่อนที่ร่ายมนต์ ลบความจำพวกเขา เว้นแต่เธอ ที่ตอนนี้ เพียงรู้สึกมึนๆ หัว เท่านั่น
รุ่งเช้า
ทั้งสี่คน ตื่นมาด้วยความมึนงง เว้นแต่เอเลน่า ที่ตอนนี้กำลังเตรียมเก็บของใส่กระเป๋า
"ทำไมฉันเมื่อยขาแบบนี้เนี่ย"
"ฉันด้วย รู้สึกเหมือนอาหารไม่ย่อย"
"ก็นาย กินจุไง โอลี่"
"เอเลน่า ฉันไปกินจุตอนไหน "
"ก็ที่ปราสาทไง "
"ปราสาทไหน"
"นั่นสิ เอเลน่า เธอพูดถึงอะไร ฉันไม่เข้าใจ "
"ก็เมื่อคืนเราเดิน ไปที่ปราสาท ในป่าลึก นั่นไง "เอเลน่า พยามพูดและอธิบาย กับเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ดูเหมือนว่า เพื่อนทั้งสามคน กลับจำอะไรไม่ได้ นอกจากหลังที่เลิกเล่นน้ำตก พวกเธอจึงทำอาหารกินและแยกย้ายกันไปนอน มันยิ่งทำให้เธอที่จดจำเรื่องทุกอย่าง กลายเป็นเธอคนเดียว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่ เดม่อน นายเป็นใคร กันแน่
หลังจากที่ทุกคนเก็บของเสร็จ ทุกคนจึงออกจากที่ตรงนี้ แต่ด้วยความสงสัย เธอจึงอยากกลับไปเห็นกลับตาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเพื่อนของเขาจะว่าเธอคิดมากก็เถอะ แต่เธอก็อยากจะเห็นกับตา จึงใช้เส้นทางที่เมื่อคืนเดม่อน ขับรถมาส่งพวกเธอ เมื่อห้านาทีผ่านไป บริเวณสองข้างทางยังคงเป็นป่าสน ซึ่งไม่มีปราสาท ?อย่างที่เอเลน่า บอก
"เชื่อหรือยัง ว่าเธอคิดมาก"
"พวกเธอ เมื่อคืน พวกเธอจำอะไรไม่ได้เลยหรือไง "
"ไม่นะ"
"จิน เธอก็เหมือนกัน"
"ใช่ ฉันก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้ ฉันอยากจะกลับบ้านไปนอนพักผ่อน "
"อืมม งั้นกลับรถเถอะ ต้องขอโทษพวกนายแล้วกัน"
"กลับรถเถอะ"
เดม่อน คิดไว้ไม่ผิด ว่าเธอจะต้องย้อนกลับมาดู เพราะทุกคนเขาได้ลบความทรงจำพวกเขา ยกเว้นเธอ ที่ไม่สามารถลบความทรงจำเธอได้
"นายท่านครับ "
"ฉันรู้แล้ว"
"เดม่อน "
"ครับแม่"
"รู้จักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า "
"เธอเพิ่งย้ายมาครับ "
"ลูกใคร"
"แจ็ค ฮัมเบิร์ต"
"นายสถานทูต"
"พ่อรู้จักหรือครับ"
"อืม"
"พวกลูกครึ่ง"
"ยังไงครับ "
"แจ็ค ไม่ใช่คนประเทศของเรา และคิดว่าภรรยาของเขาคนละประเทศกับเขาเช่นกัน "
"มิน่าล่ะ ผมถึงอ่านใจเธอไม่ออก"
"แม่ว่า ลูกหา่างๆ เธอไว้ก็ดี จะได้ไม่มีภัยเข้ามาตัว "
"ได้ไงล่ะครับ เธอเพิ่งขับรถผ่านบ้านเราเมื่อไม่นานมานี้ "
"ตายล่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมใช้คาถาบังตา แล้ว"
"เด็กคนนี้ ฉลาดและกล้าหาญ แม่กลัว "
"ผมจัดการเองได้ครับ มนุษย์ไม่น่ากลัวหรอกครับ "
"ตามใจจ๊ะ"
ในระหว่างที่นั่งรถกลับ เอเลน่า เชื่อใจตัวเองอย่างสนิท เลยทีเดียวว่า เดม่อน ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเรา แม้แต่เขาดูว่องไว จากการที่ช่วยเธอ และทำให้เพื่อนๆ ของเธอกลับลืมเรื่อง เมื่อคืนได้อย่างสนิทใจ เธอต้องสืบให้แน่ชัด ว่าเขาคือใครกันแน่
เมื่อมาถึงแยก ใกล้บ้านของเธอ เธอจึงเลือกที่จะลงตรงนี้ และเดินข้ามถนน ไปอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านของเธอ
"กลับมาแล้ว"
"ค่ะพ่อ"
"ว่างๆ อย่าลืมโทรหาแม่ บ้างล่ะ"
"ค่ะ"
"พ่อจะไปไหนคะ"
"ที่ทำงานของพ่อ มีคนหายตัวไป "
"แล้ว"
"พ่อต้องไปดูเสียหน่อย ว่าเกิดอะไรขึ้น "
"ระวังด้วยนะคะ"
"พ่อไปแล้วจะรีบกลับ "
หลังจากที่เธอเห็นว่าพ่อของเธอได้ขับรถออกไป เธอจึงรีบเข้าบ้าน และเก็บของทั้งหมด ก่อนที่จะออกมาซุปเปอร์ หาซื้อของใช้ และอาหารเย็นสำหรับวันนี้
เธอเดินออกไป โดยไม่ได้เอาจักรยานไปด้วย เพราะออกจะเดินออกกำลังกายช่วงเย็นๆ
"เฮ้ "
"สวัสดี"
"สวัสดี"
"เฮ้ นายจะทำอะไรนะ "
"น้องสาว ไม่ใช่คนแถวนี้นิ"
"ใช่ ปล่อยยย นะ"
"ไม่ปล่อย "
"ช่วย"
ไม่ทันที่เธอจะร้องออกมา แต่โดนมือชายแปลกหน้าทั้งสองคน ปิดปาก และลาดเธอ เข้าไปในตรอก เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยขยะ
"ช่วยยย ด้วย"
เธอร้องออกมา ซึ่งช่วงนี้ เป็นเวลาใกล้มืด แล้ว น้อยมากที่จะมีคนออกมาเดินแถวนี้ ด้วยเสียงร้องของเธอ ทำให้เดม่อน รีบวิ่งไปตามเสียงทันที
"ปล่อยเธอไปซะ"
"เจ้าหนุ่ม ไม่เกี่ยวกับแก ออกไปซะ"
"ช่วยด้วย"
"ปล่อยเธอไปนะ"
"เดม่อน ช่วยฉันด้วย"
เมื่อเดม่อนหันไปมองเธอ จึงรู้ว่าเป็นเอเลน่า เพียงพริบตาเดียวเขาก็ทำให้พวกเด็กหนุ่ม ทั้งสองกระจายออกไปทั่วคนละทิศคนละทาง พวกมันถือจังหวะนี้ จึงรีบหนีไป
- Writer
