DESTAN’DAN…
Sorsalar bana Destan ne hissediyorsun diye herhalde hayatımın en enteresan zamanlarından geçiyorum derdim. Öyle çok kolay bir hayatım olmamıştı. Çocukluğuma dair bölük pörçük anılar. Konuşamayan bir anne, bize sahip çıkmaya çalışan bir abi. Küçük bir Anadolu şehrinde hayatını idame ettirmeye çalışan bir kız çocuğu.
Öyle annesi babası tarafından şımartılan çocukları görünce şaşırırdım. Baba kavramım zaten olmamıştı lakin annemde diğer arkadaşlarımın anneleri gibi saçlarımı örüp önlüğüme yakalıklar takıp öpe koklaya yollamadı beni. Bizim evde bu işleri abim yapardı.
Pazar geceleri beni sobanın yanında yıkayıp sonra saçlarımı örerdi. Daha bir gün bile önlüğüm ütüsüz okula göndermemişti. Şimdi düşünüyorum da 16 yaşında gencecik bir insan yatalak bir anne beş yaşında bir kız kard
