RAHİME’DEN…
“Hikmet kapıyı aç” dedim.
“Emredersiniz başkanım”
Yüzü gözü ağlamaktan çökmüş odanın bir ucunda büzüşmüş ahretliğime doğru yürüdüm. Kafasını kaldırdı. Beni görünce yeniden eğdi.
Şu halini görünce aklım Destan kaçırılınca soluğu Dörtdivan’da alan Oktay’a gitti. Rusya’dan dönmüş Kod 11 ile altı ay karısını aramış. Hiçbirimiz o el kadar kızın yapmaya cesaret ettiği şeyin hakkını ödeyemeyiz. Kocasına başka birinden gebeyim diye uzak tutmayı göze alacak kadar vatan sevdalısı.
Oktay bunu duyunca dizlerimde sabaha kadar ağladı yavrum. Her biri evladım. Gökçen ile Tan öz torunum lakin o hergelenin bende yeri pek ayrı. Sabaha kadar çırpındı durdu dizlerimde “Babaanne ben buna nasıl dayanacağım? Onsuz nasıl yaşayacağım? Bu acıdan kurtar beni” diye çırpındı.
Şimdi karşımda onu doğur
