รักร้ายพี่ชายแฟนเก่า

แฟนน้อง

Midday Talk

ผมกวาดสายตามองหาไอ้มิดไนท์ไปทั่วร้าน ความจริงในวันนี้มันควรจะมาช่วยงานผมที่สนามแต่จู่ๆมันก็หนีออกมาจนต้องมาตามด้วยตัวเอง

ผมชื่อมิดเดย์อายุ22อยู่ปี4วิศวะเครื่องกลและพ่วงด้วยตำแหน่งหุ้นส่วนใหญ่สนามแข่งรถที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆของประเทศ พ่อกับแม่ผมเป็นหมอทั้งคู่แต่ผมกับไอ้ไนท์ดันไม่ชอบสายนั้นและเลือกเรียนวิศวะแทน

ผมแทรกตัวผ่านผู้คนมาทางห้องน้ำที่เปิดไฟสลัวๆก่อนจะนั่งลงตรงม้านั่งยาวด้านหน้าและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาไอ้น้องเวร อาจเป็นเพราะตรงนี้ค่อนข้างเงียบผมจึงได้ยินเสียงริงโทนที่คุ้นเคยมาจากทางด้านซ้ายมือและไม่รอช้ารีบตรงไปหาต้นเสียงทันที

"เลิกยุ่งสักทีได้ป่ะ"

ผมหลบตรงซอกหลืบเล็กๆก่อนจะแอบดูชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งฝ่ายชายคือไอ้มิดไนท์แน่ๆผมจำได้ ส่วนผู้หญิงผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนแต่ดูเหมือนสองคนนั้นจะทะเลาะกันอยู่

"ไนท์ยังรักเมนะ"

"ใครเชื่อก็ควายแล้ว"

ผมขมวดคิ้วมองฝ่ายหญิงที่สวนกลับอย่างหยาบคาย ผมไม่ใช่คนโลกสวยอะไรแต่ผู้หญิงคนนี้มันห้าวเกินไปแถมกล้าตะคอกใส่น้องชายผมอีก จะว่าไปมีไม่กี่คนที่ทำให้ไอ้ไนท์เสียงอ่อนทำท่าโง่ๆแบบนั้นได้นอกจากพ่อและผู้หญิงคนนั้นแล้วผมก็ไม่เห็นมันเคยอ่อนข้อให้ใคร...ขนาดกับน้ำแฟนมันผมยังไม่เคยเห็นมันมีทีทางแบบนี้มาก่อน

ผู้หญิงคนนั้นทำท่าทางรำคาญ เธอยกมือเสยผมยาวเผยให้เห็นใบหน้าสวยดุ สายตาไม่พอใจกำลังมองที่ไอ้ไนท์และจังหวะนั้นก็มองเลยมาที่ผม เธอกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น

"เราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอกเพราะฉันมีแฟนใหม่แล้วว่ะ"

ผมเผลอมองสองคนนั้นนานไปหน่อยจนฝ่ายหญิงรู้ตัว เธอเดินตรงมาที่ผมก่อนจะคว้าเข้าที่ข้อมือออกแรงลากมายืนตรงหน้าไอ้ไนท์โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว

"นี่ไงแฟนใหม่ฉัน"

เฮ้ย ผมอุทานในใจ ยัยนี่จู่ๆก็มายัดเยียดฐานะแฟนให้แถมยังต่อหน้าน้องชายผมที่มีท่าทางตกตะลึงไปเป็นที่เรียบร้อย

"เป็นไปไม่ได้"

ไอ้ไนท์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียดพร้อมจ้องผมเขม็ง

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่เชื่อก็ดูนี่"

สิ้นเสียงคอผมก็ถูกรั้งลงก่อนที่ริมฝีปากผมจะถูกบดเบียดด้วยความนุ่มหยุ่นหอมหวาน ลิ้นเล็กสอดเข้ามาวาดต้อนในโพรงปากผมอย่างเชื่องช้าทำผมเผลอเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ

"พอได้แล้ว"

ผมได้สติก็ตอนที่เราสองคนถูกแยกออกจากกันด้วยมือไอ้ไนท์ มันจ้องผมอย่างกับจะฆ่าให้ตายและเบนสายตามองไปที่ยัยคนข้างผมที่กำลังยิ้มเยาะดูไม่ทุกข์ร้อนที่เห็นท่าทางโกรธเคืองของไอ้ไนท์

"เชื่อยัง หรือแค่จูบมันน้อยไป"

ไอ้ไนท์กำหมัดแน่น มันตวัดสายตาใส่ผมก่อนจะเดินจากไปอย่างคนพ่ายแพ้ ทิ้งให้ผมยืนอยู่กับยัยนี่เพียงสองคน

"โทษที"

เธอหันมาเอ่ยขอโทษผมแต่มันไม่ได้ว่ะ เกิดมายี่สิบสองปีไม่เคยถูกผู้หญิงรุกใส่มาก่อน มีแต่ผมที่ถูกใจและจับกดฝ่ายเดียว แบบนี้มันหยามหน้ากันเกินไป

"แค่ขอโทษ"

"อืม ทำไม"

เธอเอ่ยก่อนจะยกหลังมือเช็ดปากเบาๆ สงสัยจะรังเกียจทั้งๆที่เป็นฝ่ายปล้นจูบผมก่อนแท้ๆ

"เธอจูบฉันแต่แค่ขอโทษ"

"ทำไม นายจะจูบฉันกลับรึไง อื้อ"

ผมรั้งเอวเล็กเข้ามาก่อนบดริมฝีปากลงไปอย่างรวดเร็ว หมัดเล็กทุบลงหน้าอกผมอย่างแรงจนดังอัก แต่แปลกที่ผมไม่รู้สึกเจ็บเพราะมัวเพลิดเพลินกับปากเล็กหอมหวาน เราสบตากันโดยที่ปากยังสัมผัสอยู่อย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอต่อต้านผมสุดๆ แต่ผมไม่สนว่าเธอจะรู้สึกยังไงเพราะตอนนี้เธอต้องรับผิดชอบโทษฐานที่ทำให้อยากแล้วคิดจะจากไปพร้อมคำขอโทษแค่สั้นๆ

ผมดันร่างบางเข้ามาในห้องน้ำก่อนปิดประตูและล็อคกลอน ดีหน่อยที่แถวนี้ไม่มีคนเดินผ่านไปมา ทางสะดวกขนาดนี้ผมไม่ปล่อยโอกาสหลุดลอยไปหรอก

"จะทำอะไรวะ"

"เดี๋ยวก็รู้"

ผมนั่งลงบนฝาชักโครกก่อนจะดึงร่างบางให้นั่งลงบนตักและรั้งคอเธอเข้ามาจูบอย่างเร่าร้อน กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอทำให้ผมแทบคลุ้มคลั่งจนคุมสติไม่อยู่ รู้แค่ว่าผมต้องการที่จะปลดปล่อย...ในตัวเธอ

"ปล่อยนะเว้ย ไอ้โรคจิต"

"เธอโรคจิตใส่ฉันก่อนนะ สาวน้อย"

"สาวน้อยบ้านป้าแกสิวะ"

หยาบคายเป็นบ้า แต่ผมชอบว่ะ แปลกใหม่น่าเร้าใจดี ยิ่งเธอพยศมากเท่าไหร่อารมณ์ผมก็ยิ่งพุ่งสูงมากเท่านั้น นานๆทีจะเจออะไรแบบนี้จะปล่อยไปก็เสียดายแย่

"เธอไม่รู้จริงๆสินะว่าฉันเป็นใคร"

"จะไปรู้ได้ไง ปล่อยนะเว้ย"

ผมรวบข้อมือสองข้างเอาไว้ก่อนจะมัดด้วยสายยูเอสบีที่ล้วงออกมาจากกระเป๋าเธอ คนตัวเล็กยังโวยวายและดิ้นไปมา ผมจึงต้องใช้ผ้าเช็ดหน้าอุดปากเธอเอาไว้

"ฉันชื่อมิดเดย์ เป็นพี่ชายแท้ๆของไอ้ไนท์"

แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เด็กดื้อนิ่งสนิทได้ เธอหันมาจ้องผมท่าทางตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าผมเป็นพี่ชายของไอ้มิดไนท์ไอ้ผู้ชายที่เพิ่งมาตื๊อขอเธอคืนดีด้วยเมื่อครู่นี้...