ครึ่งชั่วโมงต่อมา
เสียงเคาะประตูห้องที่ดังไม่หยุด ทำให้แตงไทยละมือจากกระเป๋าเดินทาง หมุนตัวเดินไปยังประตูห้องแล้วเปิดมันออก
“นายเหมือง” แตงไทยเรียกชื่อเจ้าของบ้านที่ยืนหน้าตูมหน้าประตูห้อง
“ดาวล่ะ” พยัคฆ์ถามแต่ไม่รอคำตอบ เขาแทรกตัวเดินเข้าไปในห้องทันที พอเห็นคนที่เขาตามหานอนหลับอยู่บนเตียงนอน อาการหงุดหงิดที่ไม่เห็นดารากานต์ในห้องหายเป็นปลิดทิ้ง
“นายเหมืองอย่าโกรธดาวเลยนะคะ ดาวเข้ามาดูตามตามหน้าที่ของแม่ พออาบน้ำให้ตามเสร็จก็ไปเอนตัวเล่นบนเตียงเผลอหลับไปไม่รู้ตัว”
แตงไทยที่พอจะคาดเดาอารมณ์พยัคฆ์ถูก รีบแก้ตัวแทนดารากานต์
“ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันเป็นห่วง” เท้าใหญ่เดินไปหยุดริมเตียงนอน ก้มมองดูสาวร่างเล็กที่นอนหลับปุ๋ย “เธอพาตามลงไปกินข้าวข้างล่างนะ ฉันจะพาดาวไปนอนที่ห้อง”
พยัคฆ์สั่งแตงไทยเสร็จ เขาได้ช้อนอุ้มร่างคุ
