ยั่วรักนักบิด

คำดูถูก

แก้วไม่มีโอกาศได้คืนชุดให้แสบเลย เพราะไม่กล้าเอาไปคืนเอง ส่วนเรื่องจะเจอกันก็แทบไม่มีทางเป็นไปได้ เบอร์ก็ไม่มี แถมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่แสบเลย

“เห้อออออ” แก้วนั่งถอนหายใจ วันนี้เธอมาสอบที่มหาลัยรามคำแหง สอบเสร็จแล้ว แต่ต้องนั่งรอจ๋าที่มีสอบอีกวิชา

“แก้ว มาแล้วๆๆ วันนี้พี่หินชวนไปร้านพี่เขาแหละ อยู่แถวนี้เองไปไหม” จ๋ายิ้มมาแต่ไกล เธอกับหินเริ่มคุยกันตั้งแต่วันนั้น เธอไม่ได้เปิดใจมาก ทำแค่คุยเหมือนวัยรุ่นทั่วไปนั่นแหละ แค่คุยแล้วรู้สึกดี แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วมั้ง

“สอบได้ไหมอะ” แก้วถามเรื่องสำคัญก่อน เธอทำข้อสอบไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ ว่างจากแข่งก็ซ้อมไม่ก็ทำงาน เวลาอ่านหนังสือน้อยพอๆ กับเวลานอนนั่นแหละ

“ก็ได้อ่า” จ๋ายิ้มเจือนๆ เธอเป็นพวกหัวไว อ่านนิดหน่อยก็จำได้แล้ว แต่แก้วนี่สิ เธอออกแนวลุยๆ อะไรที่ต้องอ่านแทบจะไม่เข้าหัวเลย

“งื้อออออออ” แก้วแทบจะร้องไห้ ที่เห็นจ๋าทำหน้าแบบนั้น สงสัยเธอต้องสอบซ่อมอีกแล้วแน่ๆ แล้วแบบนี้กี่ปีถึงจะจบ

“แก้วอย่าคิดมากนะ ยังไงมันก็แค่ใบเบิกทางอย่างนึงเท่านั้น ตอนนี้แก้วมีสิ่งที่ทำได้ดีกว่าการเรียน ถ้าการเรียนมันไปไม่รอดก็อย่าไปเสียใจเลย” จ๋ากอดไหล่แก้วเบาๆ อย่างปลอบใจ

“อื้อออ แบบนี้เราจะจบปีเดียวกันไหมเนี้ย” แก้วยังคงบ่น ในขณะที่เดินกอดคอกับจ๋าไปทางหน้าราม ที่มีร้านค้ามากมายเพื่อหาของกิน

“แล้วสรุปแก้วจะไปไหม ที่จ๋าชวน” จ๋าถามแก้วที่เอาแต่ยัดของกินใส่ปากในขณะที่ตามองร้านเสื้อผ้าตามทางเดิน

“อื้อไปดิ แต่ไปทั้งชุดนี่เหรอ” แก้วหมายถึงชุดนักศึกษาที่พวกเธอใส่อยู่ตอนนี้

“เสื้อผ้าเยอะแยะนี่ไง” จ๋าชี้ไปข้างหน้า ที่เต็มไปด้วยร้านเสื้อผ้ามากมายที่วางขายอยู่หน้ามหาลัยแห่งนี้

“มาทำอะไรกันครับ” เสียงผู้ชายถามอยู่ข้างหลังสองสาว เพราะเสียงมันค่อนข้างดังจึงไม่รู้ว่าใครเป็นใคร

“พี่แสบ มาได้ไงคะ” แก้วหันกลับมาเจอแสบที่ยืนมองพวกเธอนิ่งๆ อยู่ริมฟุตบาท

“เห้ยใครวะ น่ารักเชียว” ผู้ชายหน้าตาดีคนนึงถามแสบ ก่อนจะมองมาที่แก้วยิ้มๆ

“แก้ว ที่เป็นแชมป์นักแข่งหญิงปีนี้ ส่วนมึงถ้ามองนานจะตาบอดตอนนี้" แสบบอกเพื่อนเสียงดุ แต่คำว่าแชมป์ที่แสบบอกเพื่อน มันทำให้แก้วยกยิ้ม

ตอนนี้การแข่งรายการใหญ่ไม่มีแล้ว แก้มจึงเน้นหนักมาด้านการเรียน แต่เธอก็ยังมีตารางแข่งที่ลงเอาเงินเดิมพัน เธอต้องหาค่าใช้จ่าย ลำพังรับจ็อบแจกใบปริวมันไม่พอยาไส้นะสิ เงินรางวัลตอนได้แชมป์เธอเก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉินเท่านั้น

“พี่แสบเรียนแถวนี้เหรอคะ” แก้วถามแสบที่ใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกัน แต่เข็มกลัดมันคนละมหาลัยกับเธอ

“อือ จะไปไหนกันครับ” แสบถามย้ำอีกครั้ง ทั้งยังขยับตัวมาใกล้แก้วมากขึ้น เพราะเพื่อนแสบพยายามจับตัวแสบออกเพื่อมองแก้วกับเพื่อนเธอ

“ไปร้านคุณหินค่ะ” จ๋าตอบแทน จึงเห็นแสบส่งยิ้มมาให้นิดๆ

“แสบ มีอะไรกันเหรอ” เสียงผู้หญิงที่น่าจะมาด้วยกันกับกลุ่มนี้ถามเสียงดัง ก่อนจะเดินมาหยุดยืนข้างแสบ แล้วมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า และมองเลยไปที่จ๋าเช่นกัน

“พี่ไปด้วย กำลังจะเข้าไปหาพี่หินพอดี” แสบไม่สนใจ แต่เดินมาจับมือแก้วออกเดิน แต่ยังไม่ทันที่แก้วจะได้ก้าวขา มือเธอก็ถูกกระชากออก

“แสบมากับเราและเพื่อนนะ จะเทแบบนี้ได้ไง” ผู้หญิงคนนั้น ตอนนี้ยืนรวมกับผู้หญิงอีก2 คน ส่วนเพื่อนแสบ 2-3 คนที่เป็นผู้ชายได้แต่ส่ายหน้า

“จะไปด้วยไหมละ ตามมาสิ” แสบพูดแค่นั้น ก่อนจะจับมือแก้วแน่นขึ้นแล้วเดินผ่าฝูงชนที่มาซื้อของหน้าราม

“พี่แสบจะพาไปไหนคะ” แก้วถามแสบที่เอาแต่ลากเธอไปตามทางเดินที่คับคั่งไปด้วยผู้คน โดยที่มืออีกข้างแก้วก็จับมือจ๋าไว้แน่นอย่างกลัวพลัดหลงกัน

“พี่แสบ! แก้วขาสั้น เดินไม่ทัน” แก้วตะโกนใส่คนตัวสูงกว่าที่ตั้งหน้าตั้งตาเดินอย่างเดียว จนตอนนี้พวกเธอเดินห่างกลุ่มเพื่อนเขาออกมาเยอะพอสมควร

“บอกแล้วว่าให้กินเยอะๆ จะได้รีบๆ โต” แสบพูดยิ้มๆ ก่อนจะเห็นแก้วหน้างอง่ำทันทีที่พูดจบ ส่วนจ๋าก็ได้แต่เสมองไปทางอื่น กับภาพกึ่งหวานตรงหน้านี่

“จะไปชุดนี้กันเหรอ” แสบถามเด็กทั้งสองที่ใส่ชุดนักศึกษาอยู่ ไหนบอกจะไปหาหิน ไม่รู้เหรอว่าร้านไอ้นั่นเป็นร้านอาหารและร้านเหล้า แต่งแบบนี้มันจะได้เข้าไปไหม

“ก็กำลังจะไปซื้อเสื้อผ้าใส่ พี่แสบก็ลากๆๆ เดินมาด้วยนี่” แก้วมองรอบตัวอีกครั้ง ตรงนี้คนไม่เยอะ แต่เริ่มเย็นลงมากแล้ว แสบได้ยินแก้วพูดแบบนั้น ก็เดินเข้าร้านเสื้อที่อยู่ใกล้ๆ ทันที ก่อนจะกวักมือเรียกแก้วกับจ๋าให้เดินตามเข้าไป

“พี่ให้เวลา 20 นาทีนะครับ เดี๋ยวไปเอารถมารับ รออยู่นี่ อย่าไปไหน” แสบพูดจบก็หยิบเงินมายัดใส่มือแก้ว ก่อนจะเดินหายเข้าไปในซอยข้างๆ ทันที

“ไอ้แสบไปไหนแล้วครับสาวๆ” เพื่อนผู้ชายของแสบเดินมาถามแก้วกับจ๋าที่เลือกเสื้อผ้าอยู่ในร้าน

“ไปเอารถค่ะ” จ๋าหันมาตอบอย่างอารมณ์ดี ส่วนแก้วก็เลือกเสื้อผ้าอยู่ใกล้ๆ

“เกรดต่ำแบบนี้ ยังกล้าเสนอหน้ามาอ่อยแสบ” ผู้หญิงในกลุ่มเพื่อนของแสบมองมาที่สองสาว ก่อนจะเหยียดยิ้มให้อย่างเปิดเผย กับการแต่งตัวและสิ่งของที่แก้วกับจ๋าใช้

“อย่าไปว่าน้องเขาสิ อริน น้องเขายังไม่โตเลย แล้วดูท่าว่าทางบ้านจะไม่ค่อยมีเงินด้วยนะ” อีกคนพูดขึ้น ในขณะผู้หญิงอีกคนทำแค่ยกยิ้มเย้ยหยัน ปล่อยให้เพื่อนพูดจาเหน็บแนม เด็กสาวอย่างสนุกปาก

“ถ้าไอ้แสบได้ยิน อาจจะไม่ได้ยืนเสนอหน้าอยู่แบบนี้ก็ได้นะ” คนที่เคยทักว่าพวกเธอน่ารักพูดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะส่งยิ้มมาให้สองสาวนิดๆ

“คนที่จะไม่ได้เสนอหน้า คือเด็กพวกนี้ต่างหาก ต้นก็รู้ว่าเรากับแสบเป็นอะไรกัน” ผู้หญิงที่ยืนกอดอกมองสองสาวพูดนิ่งๆ ก่อนจะปรายตามองแก้ว ที่มีสีหน้าเจือนๆ

“ก็ไม่แน่หรอก” ต้นยกยิ้มเย้ยหยัน จึงเห็นว่าคนพูดมีสีหน้าบึ้งตึงมากกว่าเดิม

“นี่รีบๆ เลือกสิน้อง กับอีแค่เสื้อผ้าตัวละ100 จะเลือกอะไรนักหนา” คนที่ชื่ออริน พูดเสียงดังใส่แก้วกับจ๋า

“โทษนะ นี่ชีวิตของแก้วกับเพื่อน เลือกเร็วหรือช้า เสือกอะไรด้วยอะ เพื่อนกันก็ไม่ใช่ น้องก็ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ แล้วการที่ดูถูกคนอื่นตั้งแต่แรกเจอแบบนี้ มันดูไม่โตเลย เสียดายเสื้อผ้าแพงๆ ที่ตัดมานะคะ ไม่เข้ากับสมองที่มีสักนิด” แก้วพูดเสียงนิ่ง ก่อนจะจับมือจ๋าไปจ่ายเงิน เพื่อนของแสบพากันหัวเราะคิกคิก ในขณะที่สามสาว พากันหน้าตึง

“อีเด็กเวรนี่” อรินเดินไปกระชากแขนแก้วไว้ทันที ที่แก้วจะเดินหนีทั้งที่เพิ่งด่าเธอไป

“ทำอะไร! อริน” แสบตะโกนมาจากในรถ ที่เลื่อนกระจกลง มองเธอนิ่งๆ แสบจึงรีบจอดรถไว้ข้างถนนในเลนซ้ายสุด ก่อนจะลงมา เมื่อคนที่อยู่ในร้านริมถนนนี่ไม่มีใครขยับเลย แถมยัยอรินก็ไม่ยอมปล่อยมือจากแก้วด้วย