ตอนที่ 10 ชมพูแชมพู
2140 Words
เด็กผมช่างร้าย ตอนที่ 10 ชมพูแชมพู
“เย็นนี้เดี๋ยวฉันมารับนะ อย่าหนีเที่ยวล่ะ”
“รับทราบค่าาาพ่อ”
ฉันตอบกลับพี่เขาไปแบบกวนๆ พี่เขาเลยเอามือมาผลักหัวฉันไปหนึ่งที โห่...หัวแทบหลุด นับวันยิ่งชอบใช้กำลังกับฉันอยู่เรื่อย
อย่าน้าาา....ถ้าทำแรงมากฉันทนไม่ไหวแล้วเอาคืนขึ้นมา บอกเลยว่าเละ...ฉันอะเละ55555 ใครมันจะไปสู้พี่เขาได้ว่ะ
“เดี๋ยว”
ฉันชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถแล้วหันไปตามเสียงเรียกของพี่เขา”มีอะไรคะ”
“ลืมอะไรรึเปล่า”
หื้มมม....ลืมอะไรว่ะ โทรศัพท์อยู่ในมือกระเป๋าเงินก็ยังอยู่นี่หว่า...สมุดเหรอว่ะ ? ไม่นะ ฉันไม่ได้หยิบสมุดมาเรียน แล้วฉันลืมอะไรอีกว่ะ? ฉันมองหน้าพี่เขาแบบงงๆ คือฉันก็ไม่รู้ไงว่าลืมอะไรไว้ จนพี่เขายื่นแก้มมาทางฉัน แล้วใช้นิ้วชี้ที่แก้ม โถ่..ก็นึกว่าลืมอะไร ที่แท้ลืมให้กำลังใจสามีนี่เอง
“พี่ทำอะไรอะ?” ฉันทำหน้าไม่เข้าใจความหมายของพี่เขา ขอแกล้งหน่อยเถอะ โทษฐานทำตัวน่ารักน่าหมั่นไส้
“เฮ้อออ...เมียโง่จังว่ะ” พี่เขาถอนหายใจออกมาแล้วพึมพำเบาๆ
พูดอะไรฉันได้ยินนะเว้ยย.... ไอ้ผัวปากเสีย ทำเป็นมาว่าคนอื่น เดี๋ยวเถอะคืนนี้จะให้นอนนอกห้อง !!
“พี่พูดอะไร ฉันได้ยินนะ !!”
“หูดีเหมือนหมาเลยว่ะ”
“ไอ้พี่เดย์!!” ฉันชักจะโมโหแล้วนะ ทำไมชอบหลอกด่าฉันอยู่เรื่อยเลย
“ไปเรียนได้แล้ว”
“คืนนี้ไปนอนนอกห้องเลยนะ!”
“พูดงี้แสดงว่าคืนนี้เธอจะนอนคอนโดฉัน?”
เชี่ยย...ลืมเลยว่าฉันกับพี่เขาอยู่คนละคอนโด ก็เพราะพี่เขานั่นแหละ ไม่ยอมให้ฉันกลับคอนโดตัวเองสักที อีกนิดนี่จะย้ายข้าวของหนีตามพี่เขามาแล้วนะ
“ถึงฉันอยากกลับ พี่จะให้กลับไหมล่ะ”
“ไม่!”
เห็นป่ะ งั้นฉันจะถือว่าคอนโดพี่เขาก็เหมือนเป็นคอนโดฉันแล้วกัน ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง รวมทั้งสิทธิ์ในการเป็นเจ้าของพี่เขาด้วย !!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ใครแม่งเคาะกระจกรถว่ะ !
“มีอะไร” พี่เขาเลื่อนกระจกรถลงแล้วถามสาวสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ รถฝั่งคนขับ
“ชมพูเห็นว่าเดย์จอดรถนานแล้วไม่ออกมาสักทีเลยเดินมาดู”
เธอพูดแล้วชำเลืองหางตามองมาทางฉัน
เหอะ!! สายตานางอิจฉาชัดๆ
“งั้นฉันไปเรียนก่อนนะ”
ปัง! ฉันปิดประตูกระแทกเสียงดัง
หงุดหงิดว่ะแม่ง! ทำไมไอ้พี่เดย์แม่งมีผู้หญิงเยอะจังว่ะ คิดว่ามึงหล่อเหรอ ? เออ ฉันยอมรับมึงแม่งหล่อ โคตรหล่อเลยสัส !!
“สไมล์”
“....” ฉันหันไปตามเสียงเรียก แต่ไม่ยอมตอบอะไรกลับไป แล้วเบนสายตาไปมองผู้หญิงที่ชื่อชมพูเธอยืนอยู่ที่ประตูอีกฝั่งตรงข้ามกับฉัน เธอสวยนะ แต่ดูก็รู้ว่าร้าย เหมือนจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉันเคยเจอบ่อยๆ ตอนอยู่กับพี่เขาด้วยสิ
“ตั้งใจเรียนนะ แล้วเย็นนี้จะมารับ”
อย่างน้อยตอนนี้พี่เขาก็สนใจแค่ฉันคนเดียว ถือว่าเกมนี้ฉันนำไปก่อน ยัยชมพูนั่นนี่หน้าตึงเหมือนฉีดโบท็อกมาเลยว่ะ 55555 สะใจชิบ แหน่ะๆ มีมองจิกตาใส่อีก เดี๋ยวจิ้มตาบอดให้หรอก
“คะ เลิกเรียนแล้วสไมล์จะโทรหานะ”
อารมณ์หงุดหงิดเมื่อกี้นี่หายไปเลย พอได้มองหน้ายัยชมพูอะไรนั่น คิดจะเล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับสไมล์ เห็นแบบนี้สามีนี่หลงหัวปรักหัวปรำเลยนะ
วันนี้ฉันตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ เนื่องจากอารมณ์ดีมาก่อนหน้านี้ วิชาที่ฉันชอบแอบหลับในคาบประจำ จนอาจารย์ภาควิชาด่าแล้วด่าอีก ฉันยังตั้งใจเรียนเลยคิดดูแล้วกัน
“สไมล์วันนี้เธอตั้งใจเรียนดีนะ” อาจารย์ภาควิชาถามขึ้นมา
ก็นะวันนี้ฉันอารมณ์ดีค่ะอาจารย์
“ฉันตั้งใจเรียนวิชาอาจารย์ทุกวันนะคะ”
ฉันตอบยิ้มๆ จนอาจารย์แกทำหน้าหน่ายกับคำพูดฉัน
“ฉันก็ขอให้เธอตั้งใจเรียนแบบนี้ทุกวันนะ”
อันนี้สไมล์ไม่รับปากนะคะ ว่าจะทำได้ไหม 5555
“ไมล์ มึงเห็นไอ้นายบ้างป่ะว่ะ”
ไอ้ปังถามฉันเบาๆ เพราะกลัวรบกวนนักศึกษาที่กำลังเรียนอยู่
“ไม่เห็นนะ มีไรว่ะ”
“แม่งไม่มาเรียนสามวันแล้ว”
ไอ้นายนี่นะจะหยุดเรียนสามวัน ปกติไอ้นี่แม่งถ้าไม่ใกล้ตายจริงๆ ก็ไม่ยอมหยุดหรอก
“มึงโทรหามันยัง เผื่อมันไม่สบาย”
“ฉันโทรไปแล้ว แม่งปิดเครื่อง ถ้าเป็นแกนะไอ้ไมล์ ฉันก็รู้ว่าแกต้องอยู่กับผัวแน่ ๆ”
เอ้าไอ้สัสปัง มึงหาว่าฉันติดผัวเหรอ เออใช่!! ก็ผัวฉันหล่ออะ 55555
“หรือว่าไอ้นายมันจะมีผัวว่ะ!!”
ป้าบ !!
“ไอ้เชี่ยปัง ตบฉันเป็นลูกวอลเลย์เลยสัส”
“หรือว่าจะเป็นแบบที่แกคิดว่ะไมล์”
เอ้าไอ้นี่ เมื่อกี้แกยังตบฉันอยู่เลย ที่นี้มาคิดเหมือนฉัน เดี๋ยวฉันตบคืนแม่ง!!
ป้าบ!!
ไม่รอช้าฉันตบมันเน้นๆ เข้าที่หัวจน ไอ้ปังหันหน้ามาด่าฉันเสียงดัง
“เชี่ยไมล์ !!”
“พวกเธอเสียงดังอะไรกัน !!”
นั่นไงเสียงแม่มึงด่าแล้ว ชะตาขาดแน่ ๆ
แล้วไม่นานอาจารย์ภาควิชาแกก็เนรเทศฉันกับไอ้ปังออกจากห้องเนื่องจากเสียงพวกเราไปรบกวนการเรียนของนักศึกษาคนอื่น
“แกเลยไอ้ปัง เสียงดังทำไมว่ะ”
“แกนั่นแหละ มาตบฉัน”
“ก็แกตบฉันก่อน”
“เออๆ ฉันขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว ไหน ๆ ก็ไม่ได้เรียนไปหาไรกินกันดีกว่าว่ะ”
“ความคิดดี”
ตึ๊ง! ตึ๊ง!
“ไมล์ไลน์แกเด้งป่ะว่ะ”
“เออๆ ของฉันเอง”
“ผัวไลน์ตามเหรอไง”
“พูดมากนะแก”
ฉันด่าไอ้ปังแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไลน์ เป็นพี่เขาจริงๆ ไลน์มาหาฉัน
“แหม๋ ยิ้มแบบนี้ผัวไลน์มาจริงๆ สินะ”
“เสือกว่ะ”
ฉันรีบกดอ่านไลน์ทันที พี่เขาส่งรูปอะไรมาว่ะ
“ไมล์แกเป็นไรว่ะ สีหน้าดูไม่โอเค”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ไมล์ ฉันเพื่อนแกนะ มีอะไรก็บอกฉันได้”
ฉันยื่นโทรศัพท์ที่ค้างหน้าแชทไลน์พี่เขาให้ไอ้ปังดู
“เชี่ยไมล์ มึงโอเคไหม”
“.....”
ถามว่าโอเคไหมเหรอ? ไม่รู้ว่ะ ฉันไม่ใช่คนคิดมากอะไรขนาดนั้น แค่รู้สึกนอยแปลกๆ รูปที่ส่งมาเป็นรูปที่พี่เขานั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วมีผู้หญิงเท้ามือกับผนังเก้าอี้คร่อมร่างพี่เขาไว้ รูปนี้น่าจะถ่ายระยะไกล แถมรูปนี้ยังถ่ายด้านหลังพี่เขาอีก ฉันเลยไม่เห็นว่าสีหน้าพี่เขาเป็นยังไง
“เดี๋ยวฉันพาแกไปหาพี่เดย์”
ไอ้ปังลากฉันเดินมาทางเชื่อมระหว่างตึกวิทย์กับตึกสโมสร
“เดี๋ยวๆ ไอ้ปังแกรู้เหรอว่าเขาอยู่ที่ไหนกัน”
ฉันจับมือไอ้ปังให้หยุดแล้วถามมันกลับไป
“รู้ดิว่ะ นี่มันห้องสโมสร ฉันเคยไปหาพี่เปอร์มัน 2-3 ครั้ง”
ไอ้ปังมันพูดอย่างมั่นใจว่ารูปที่เห็นในภาพคือห้องสโมสรจริงๆ ห้องนี้มันสำหรับพวกเด็กวงใน เหมือนเป็นสภานักศึกษาอะไรแบบนั้น ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่หรอก
“ฉันไม่ไปอะ”
“เอ้า!! ทำไมว่ะไอ้ไมล์ แกจะปล่อยไปแบบนี้เหรอ”
ไอ้ปังร้องออกมาอย่างตกใจ แล้วทำหน้าเหมือนหมางง มองฉันอย่างสงสัย
“ฉันอยากเล่นบาส ไปเล่นกับฉันหน่อย”
ฉันเดินเปลี่ยนเส้นทางจากตึกสโมสรที่ไอ้ปังลากมาไปที่สนามบาส
ถามว่าทำไมฉันถึงปล่อยเรื่องนี้ไปนั่นเหรอ ? จะว่ายังไงดีล่ะ ฉันไม่ได้ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปเฉย ๆ หรอก แต่ดูภาพแล้วก็รู้ว่าตั้งใจจัดฉากชัดๆ หมดยุคนางเอกเจ้าน้ำตาขี้โวยวายไม่ฟังเหตุผลได้แล้ว ในเมื่อรูปส่งมาจากเครื่องพี่เขา แต่ตัวพี่เขายังนั่งอยู่ที่เก้าอี้อยู่เลย จะบอกว่าพี่เขาให้คนถ่ายส่งมาก็คงไม่ใช่ ในเมื่อไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนั้น
เหอะ! แผนตื้นๆ ถึงตอนแรกฉันจะนอยๆ อยู่บ้างก็เถอะ ใครใช้ให้ ยัยนั่นมาคร่อมตัวสามีฉันแบบนั้นแหละ ฉันหวงจบนะ!!
DAY : ( ส่งรูปภาพถึงคุณ )
S ' ไมล์ : ฉันเล่นบาสรอพี่ที่สนามนะ
ฉันกดส่งไลน์หาพี่เขาว่าจะไปเล่นบาสรอ ไม่รู้ว่าตอนนี้โทรศัพท์อยู่กับพี่เขารึเปล่า แต่ถ้าไม่ได้อยู่ก็ดีสิ คนที่มันส่งรูปมาจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้ดิ้นไปตามแผนบ้าๆ พวกนั้น
สนามบาส
“เชี่ยสไมล์ เหนื่อยสัส”
ไอ้ปังมันวิ่งออกมานั่งข้างสนามแล้วบ่นกับฉัน
เห็นแบบนี้ฉันก็เล่นบาสเก่งเหมือนกันนะ ก็เพราะไอ้นายนี่แหละมันเป็นนักกีฬาบาสตั้งแต่ ม.ปลายตอนเย็นๆ ฉันกับไอ้ปังมารอไอ้นายมันซ้อม ไอ้นายเลยถืิอโอกาสสอนฉันเล่น ส่วนไอ้ปังแม่งชอบบ่นเหนื่อย ร้อน ขี้เกียจแต่มันก็เล่นบาสเก่งใช้ได้เหมือนกัน
“ก่อนบ่นช่วยดูหน้าฉันด้วยนะเพื่อน”
หน้าฉันตอนนี้มีแต่เหงื่อ ไม่ต้องพูดถึงเสื้อเพราะแม่งชุ่มจนแนบไปกับแผ่นหลังเหมือนคนไปเล่นน้ำมาเลยว่ะ
“ไอ้ปัง ไอ้ไมล์ พวกแกจะเล่นต่อไหม”
เสียงตะโกนดังมาจากนักศึกษาปี 1 คณะเดียวกับฉัน แต่คนละสาขา พึ่งมารู้จักกันตอนมาขอมันเล่นบาสนี่แหละ
“ฉันเล่น แล้วแกอะปัง”
ฉันตะโกนตอบกลับไปทางสนามบาส แล้วหันไปถามไอ้ปังต่อ
“ขอบายว่ะ ฉันว่าจะกลับแล้ว”
“เออๆ กลับดีๆ นะสัส”
เวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร ฉันยังคงนั่งอยู่สนามบาสไม่ไปไหน ฉันบอกแล้วว่าจะรอพี่เขาที่นี่ แล้วจะให้ฉันไปไหนได้ยังไง ไอ้ที่เล่นบาสด้วยกันก็ยังอยู่
“ระวัง !!”
เหมือนกับภาพสโลว์ มีลูกบาสกำลังลอยตรงมาอย่างแรง แล้วอยู่ ๆ ก็มีมือแกร่งมาปัดมันออกให้พ้นรัศมีตัวฉัน เกือบเสียโฉมแล้วมึงไอ้ไมล์ ถ้าโดนลูกนั้นไป มีหวังดั้งหักต้องไปทำศัลยกรรมที่เกาหลีแน่ ๆ
“เจ็บตรงไหนไหม”
“ไม่คะ”
“งั้นกลับบ้านกันนะ”
ทุกคนเดาไม่ผิดหรอก พระเอกที่ช่วยดั้งโด่งๆ ของฉันไว้คนนั้นก็คือไอ้พี่เดย์มันนี่แหละ
คอนโด
หลังจากแยกย้ายกันแอบน้ำเสร็จ ฉันก็โดดขึ้นเตียง ส่วนพี่เขาก็มานอนกอดฉันไว้หลวมๆ จากด้านหลัง วันนี้แม่งปวดไปหมดทั้งตัว ง่วงก็ง่วงตาฉันนี่จะปิดอยู่แล้ว
“จะไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ”
พี่เขาพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ มีเพียงแสงไฟจากโคมที่ตั้งไว้บนตู้เล็กๆ ข้างเตียง
“ฉันไม่มีอะไรสงสัยนี่น่า”
ฉันพลิกตัวกลับไปทางพี่เขา แม้แสงไฟจะไม่สว่างมากนัก แต่ฉันกับเห็นหน้าพี่เขาอย่างชัดเจน
“ขอบคุณนะ”
“พี่ขอบคุณฉันทำไมอะ”
“ขอบคุณที่เธอไม่เชื่อรูปพวกนั้น” พี่เขาเลื่อนมือสัมผัสไปตามโครงหน้าของฉัน แล้วกดจูบลงมาที่หน้าผากเหมือนเป็นการขอบคุณ
“รูปพวกนั้นมันน่าเชื่อที่ไหนล่ะ แต่ฉันงอนตรงที่พี่ยอมให้ผู้หญิงมายืนคร่อมนี่แหละ!”
“มันแค่อุบัติเหตุ ชมพูเขาสะดุดล้มลงมาเอง”
ยัยแชมพูอะไรนี่อีกแล้วเหรอ ในรูปคิดว่าแค่คล้ายๆ ยัยบ้านี่ต้องโดนสักทีแล้วล่ะ
“โอเคๆ ฉันไม่งอนพี่แล้ว นอนกันเถอะตอนนี้ง่วงสุดๆ พี่อะปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน”
“รอบหน้าจะแก้ตัวใหม่นะคะ”
พี่เขาส่งยิ้มบางๆ ให้ฉัน
ตอนนี้บอกคำเดียวโคตรของโคตรง่วงเลย ยิ่งดึกก็ยิ่งหนาว ฉันเลยขยับเข้าไปหาไอ้อุ่นจากตัวพี่เขา
“เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงไปไหนไม่รอด”
“.....”
“หลับแล้วสินะ ฝันดีนะคะ”
“อื้ออ...”
สัมผัสเบาๆ ที่ปากทำให้ฉันต้องส่งเสียงครางในลำคอกลับไป เหมือนพี่เขาจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เพราะความง่วงที่มีมากเลยทำให้ฟังไม่รู้เรื่อง พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาถามแล้วกัน
______________________________
- Writer
