ตอนที่ 9 ง้อ
1726 Words
เด็กผมช่างร้าย ตอนที่ 9 ง้อ
Part สไมล์
ฉันอยู่คอนโดพี่เขาสามวันเต็มๆ ตอนแรกว่าจะกลับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่พี่เขาบอกว่าฉันยังไม่หายดี ส่วนเรื่องมหาลัยพี่เขาก็จัดการโทรไปลาอาจารย์ให้ตั้งสี่วัน!! คือฉันดีขึ้นตั้งแต่สองวันแรกแล้วนะ ไม่ใช่เพราะร่างกายแข็งแรงหรอก แต่เพราะได้ยาดีของพี่เขาต่างหาก พูดแล้วก็เขิน! ช่วงนี้พี่เขาดูแลฉันดีมาก ตามใจฉันทุกอย่าง ล่าสุดฉันอยากกินสายไหมอยุธยา พี่เขาก็ไปยันอยุธยาเพื่อซื้อสายไหมให้ฉัน
“เย็นนี้อยากกินอะไรไหม”
“สไมล์อยากกินกุ้งเผา” ฉันพูดออกมาอย่างร่าเริง วันนี้ว่าจะอ้อนให้พี่เขาพาไปกินกุ้งเผาสักหน่อย
“หายดีแล้วเหรอหื้ม?”
“สไมล์หายแล้ว พี่พาฉันไปนะ น้าาาา” ฉันพูดเสียงอ้อนๆ แล้วซบหน้าลงที่ต้นแขนแกร่ง
“งั้นไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว”
“ค่าาาาๆ”
เย้! ในที่สุดดฉันก็จะได้กินแล้ว รอก่อนนะเจ้ากุ้งเผาจ๋าาา
ฉันวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที เสื้อผ้าฉัน พี่เขาก็ไปขนซื้อมาให้จนเต็มตู้ไปหมด ตอนนี้ฉันชักสงสัยแล้วนะว่านี่ฉันย้ายมาอยู่คอนโดพี่เขาถาวรแล้วใช่ไหม แล้ววันนี้ก็เหมือนทุกที พออกมาจากห้องน้ำฉันก็เห็นเสื้อผ้าชุดหนึ่งวางอยู่บนเตียง ก็คงเป็นพี่เขาอีกนั่นแหละที่เตรียมให้ฉัน
น่าจะยกรางวัลสามีดีเด่นแห่งชาติให้พี่เขานะ 5555
ร้านอาหาร
ตอนนี้ฉันอยู่ในร้านอาหารริมทะเล บรรยากาศรอบๆ ข้างเต็มไปด้วยแสงไฟสีที่ทางร้านประดับตกแต่งตามต้นไม้ ถัดไปไม่กี่กิโลก็เหมือนจะเป็นตลาดนัดกลางคืน ซึ่งฉันว่าจะลองชวนพี่เขาไปเดินด้วยกันหลังกินข้าวเสร็จ
“รับอะไรดีครับ”
“ฉันขอเป็นกุ้งเผา 1 โล ปูเผาครึ่งโลแล้วก็หมึกย่างมะนาว”
พี่เขาหันมามองหน้าฉัน แต่อย่าคิดว่าฉันจะสนใจนะก็สองสามวันที่ผ่านมา กินแต่อาหารเบาๆ ฉันเบื่อจะตาย ได้ออกมาทานอาหารข้างนอกทั้งทีขอกินให้คุ้มหน่อยสิ
“คุณลูกค้ารับอะไรเพิ่มไหมครับ” พนักงานก้มหน้าจดรายการอาหารแล้วถามขึ้นมาอีกครั้ง
“เอ่ออแล้วก็...เอาปะ../ พอแล้ว!”
ฉันหันขวับไปมองพี่เขาทันที อะไรว่ะ นี่ฉันยังไม่ได้สั่งปลาเผามาเลยนะ!!
“พี่เดย์ สไมล์อยากกินปลาเผาอะ!”
งื้ออออ....กุ้งปูหมึกมาแล้วจะขาดปลาได้ยังไงงง...
“ที่สั่งมาถ้ากินไม่หมด คืนนี้ไม่ได้ลุกจากเตียงแน่”
“เชี่ย!”
แป๊ะ!!
“พี่ตบปากฉันทำไมเนี่ย!”
“พูดไม่เพราะ”
โถ่ๆ พ่อคุณณ..คุณมึงพูดเพราะตายแหละ เดี๋ยวก็มึงๆ กูๆ ที่เมื่อวานนะ พี่เดย์อย่างนั้น น้องสไมล์อย่างนี้ ชิ!
“พี่ก็พูดไม่เพราะ”
“ฉันโตกว่าเธอฉันพูดได้”
เอ้า!! ตรรกะไหนของพี่เขาว่ะ โตกว่าแล้วถึงพูดคำหยาบได้นี่นะ
แต่ก่อนที่จะเกิดสงครามน้ำลายระหว่างฉันกับพี่เขาไปมากกว่านี้อาหารก็มาเสิร์ฟก่อน ถือว่าวันนี้สไมล์ยอมให้ไปก่อนแล้วกัน
“พี่คะ กินเสร็จแล้วไปเดินตลาดกับสไมล์นะ”
ฉันหันไปทำเสียงหวานๆ แล้วส่งสายตาอ้อนวอนไปให้พี่เขา
“อยากไปเหรอ”
“ค่ะ”
“งั้นต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
นั่นไงเอาอีกล่ะ! ทำอะไรนี่ต้องหวังผลตอบแทนทุกทีเลยใช่ไหมมม....
“งั้นฉันไม่ไปดีกว่า”
“เปลี่ยนใจง่ายจังนะ” พี่เขาพูดยิ้มๆ แล้วโยกหัวฉันเล่นเบาๆ
ฉันนั่งกินอาหารที่สั่งมาอย่างมีความสุข แต่ไอ้เจ้าปูนี่แม่งก็แกะยากแกะเย็นจังว่ะ ชักจะโมโหแล้วนะ!
“กินสิ”
พี่เขายื่นปูที่แกะแล้วมาที่ปากฉัน หื้อออ....เนื้อปูนี่โคตรแน่น ฉันอ้าปากงับปูแล้วหันไปยิ้มหวานให้พี่เขา
“เดี๋ยวสไมล์แกะกุ้งให้พี่บ้างดีกว่า” เอาว่ะ แกะปูไม่ได้ก็แกะกุ้งให้พี่เขาล่ะกัน ฉันตั้งหน้าตั้งตาแกะกุ้งให้พี่เขาเป็นการตอบแทน”อ้าปากสิคะ”
พี่เขามองหน้าฉันสักพัก ก่อนที่จะยอมอ้าปากงับกุ้งที่ฉันบรรจงแกะให้ เห็นพี่เขากินกุ้งที่ฉันแกะแล้วรู้สึกดี หลังจากนั้นฉันก็แกะกุ้งเข้าปากฉันทีเข้าปากพี่เขาที จนตอนนี้เกือบหมดแล้ว ว่าจะสั่งเพิ่มแต่กลัวกินไม่หมด
“เดี๋ยวฉันมานะ” ดูพี่เขารีบร้อนแปลกๆ เหมือนมีอะไรสักอย่างหรือว่าฉันคงจะคิดมากไป
“รีบมานะคะ” ฉันนั่งกินอาหารสักพักพี่เขาก็เดินกลับมา แต่เหมือนฉันจะสังเกตเห็นว่าที่คอพี่เขาแดงๆ นะ
“ที่คอไปโดนอะไรมา?” ฉันถามพี่เขาอย่างเอาเรื่อง
อะไรว่ะไปแป๊บเดียวได้รอยที่คอกับมา ไม่ใช่ว่าหนีฉันไปแอบจู้จี้กับใครมาใช่ไหม อย่าให้สไมล์จับได้แล้วกัน !!
“ไม่มีอะไรหรอก กินต่อเถอะ”
เหมือนพี่เขาจะมีอะไรปิดบังฉันจริงๆ ฉันเลยขยับไปใกล้ๆ พี่เขาแล้วแหกคอเสื้อดู
“เชี่ย!!”
“ทำอะไรของเธอเนี่ย” พี่เขารีบดึงคอเสื้อปิดทันที
“พี่แพ้อาหารทะเลเหรอ?”
ฉันไม่สนใจคำถามที่พี่เขาถามมา แต่ฉันสนใจแค่ว่าพี่เขาแพ้อาหารทะเลจริงไหม? รอยแดงไม่ได้มีแค่ที่คอ แต่ดูเหมือนมันจะมีแถวๆ หน้าอกด้วย ถ้าแพ้แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกล่ะ?
“เปล่า” คำปฏิเสธที่ดูยังไงก็ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย
“อย่ามาโกหกฉันนะ!”
ฉันตะโกนขึ้นมาเสียงดัง จนคนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจ แต่อย่างฉันนั่นเหรอจะสนใจใคร ในเมื่อคนที่ฉันสนใจมีแค่คนตรงหน้าฉันเท่านั้น!
“ฉันไม่ได้แพ้อาหารทะเล ฉันแพ้กุ้ง”
แล้วกุ้งไม่ใช่อาหารทะเลเหรอว่ะ!! พี่แม่งนี่มัน!
โอ้ยยย.....อยากต่อยคนเว้ย รู้ว่าตัวเองแพ้แล้วจะกินเข้าไปทำไมว่ะ
“แล้วพี่กินมันเข้าไปทำไม”
รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองแพ้ แต่ก็ยังจะทนกินเข้าไปอยู่นั่นแหละ ไม่ห่วงตัวเองบ้างเหรอไง
“ก็เธออุตส่าห์แกะให้ ฉันก็ต้องกิน”
ไม่รู้ว่าตอนนี้ใช่เวลามาเขินไหม...แต่คำพูดพี่เขาแม่งทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาทันที ทำไมต้องยอมฉันขนาดนี้ ตัวเองแพ้กุ้งแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมปริปากบอก
“ตอนนี้พี่เป็นไงบ้าง” ฉันถามพี่เขาเสียงเบา สีหน้าฉันตอนนี้คงรู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำให้พี่เขาเป็นแบบนี้
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร อย่าคิดมาก”
“แต่...”
“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว กินอิ่มแล้วเหรอไง”
“ฉันอยากกลับบ้านแล้วอะ”
ใครมันจะไปกินต่อลงว่ะ...ในเมื่อพี่เขาเป็นแบบนี้เพราะฉัน
“งั้นก็กลับกัน”
เช็คบิลเสร็จพี่เขาก็ขับรถพาฉันกลับคอนโด แต่ก่อนกลับฉันบอกให้พี่เขาแวะร้านขายยา เพื่อซื้อยามาทารอยแดงให้พี่เขาก่อน ตอนแรกพี่เขาก็ดื้อบอกว่าเดี๋ยวมันก็หายเอง แต่พอฉันพูดเสียงดุเข้าหน่อยก็ยอมฉันอยู่ดี
“พี่ไปอาบน้ำเลยนะ จะได้มาทายา” ฉันไล่พี่เขาไปอาบน้ำก่อนที่จะให้ออกมาทายา
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ” พี่เขาส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน
“เดี๋ยวเถอะ!! ถ้ายังไม่ไป ฉันจะไม่คุยกับพี่แล้วนะ”
“ไม่ต้องคุย แค่ร้องครางก็พอ”
“พี่เดย์ !!” ฉันพูดเสียงดังแล้วทำหน้าจริงจังส่งไป อย่าคิดว่าฉันจะหลงกลพี่เขาอีกนะ
“ไปก็ได้”
พูดจบพี่เขาก็เดินหน้างอเข้าห้องน้ำไป
ผ่านไปสักพักพี่เขาก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ เป็นเสื้อยืดคอกลมสีขาวที่พี่เขามีเต็มตู้กับกางเกงขายาวสีเทาที่ฉันลงทุนเตรียมให้ ก็นะฉันแค่อยากทำอะไรให้พี่เขาบ้าง
“มานั่งนี่ ฉันจะทายาให้” ฉันตบเข้าที่เบาะโซฟาข้างๆ เพื่อให้พี่เขามานั่ง
“....” พี่เขาเดินมานั่งข้างๆ ฉันแต่ไม่ยอมพูดกับฉันสักคำ
“ถอดเสื้อสิคะ”
“.....” เสื้อยืดสีขาวถูกโยนไว้ที่โซฟาข้างๆ ส่วนพี่เขาก็ตีหน้านิ่งเมินหน้าหนีฉัน
ถามจริงนี่คืองอนจริงจังเลยใช่ไหมเนี่ยยย....ไม่พูดไม่จาสักคำ ฉันยิ่งง้อใครไม่ค่อยเป็นอยู่ด้วย ถ้าเกิดง้อไปแล้วพี่เขาโกรธฉันมากกว่าเดิมล่ะ?
“งอนเหรอ สไมล์ขอโทษนะคะ”
ฉันจุ๊บไปพี่ปากของพี่เขาเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้
“....” เงียบกริบ....ฮัลโหลๆ มีใครอยู่ไหม ที่นี่ที่ไหนใช่ป่าช้ารึเปล่าาา.... ฉันทำขนาดนี้แล้วนะ พี่ควรจะจุ๊บฉันกลับสิ แบบนี้โกงกันชัดๆ ! ยังอีก....ยังเงียบใส่...ได้เลย อยากทำให้โมโหนักใช่ไหม เดี๋ยวเจอแน่!!
“พี่เดย์ดีกับสไมล์นะ นะคะ” ฉันซุกหน้าลงที่อกแกร่งแล้วช้อนสายตาขึ้นมองพี่เขา
นี่ฉันทุ่มสุดตัวแล้วนะ ถ้ายังไม่หายงอน ฉันจะงอนกลับแล้วด้วย!!
“ถ้าอ่อยแบบนี้ ระวังคืนนี้ไม่ได้นอนนะ”
“ไอ้พี่บ้า!”
เขาเรียกว่าง้อเว้ยยย....ไม่ใช่อ่อย!
“อย่าไปน่ารักแบบนี้กับใครได้ไหม”
“อือ..”
ฉันส่งเสียงในลำคอตอบกลับไปแล้วหยิบยาขึ้นมาบีบใส่ฝ่ามือ แล้วค่อยๆ บรรจงทาไปที่อก แล้วก็ต้นคอของพี่เขาพร้อมกับกดจูบลงไปที่รอยแดงนั่นเบาๆ
พี่จะให้ฉันไปทำแบบนี้กับใครได้ล่ะ...ก็ในเมื่อฉันมีแค่พี่คนเดียว....
_______________________________
- Writer
