ตอนที่ 3 จะเอาได้หรือยัง (ทดลองงาน)
1467 Words
(MIRIN PART)
“ไหนคุณบอกว่าจะพามาห้องทำงานไงคะตะ..แต่นี่มัน”
ฉันถอยหลังไปชิดกำแพงเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยเพราะพอเดินเข้ามาห้องทำงานที่เขาว่ามันกลับเป็นห้องกว้างๆที่ไม่แบ่งสัดส่วน มีที่นอนและบาร์ เขาจะทำบาร์บนนี้ทำไมในเมื่อที่นี่เป็นผับ แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นตอนนี้
“นี่แหละห้องทำงานฉัน”
เขาเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวและยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง ท่าทางแบบนี้มันหมายความว่ายังไง
“งั้นเริ่มสัมภาษณ์เลยไหมคะ มิรินมีธุระต่อ”
“เธอเร่งฉันหรอ”
“ค่ะ!!”ฉันพยักหน้าไปซื่อๆเลย ก็ฉันอยากรีบออกไปจากตรงนี้เร็วๆ
“หึ…ไหนแนะนำตัวสิ”
“คนนิจิวะ อิชิกาวะ มิริน เดส มิรินอายุ20ปี เกิดและโตที่ญี่ปุ่น แต่ไม่ต้องกังวลนะคะเพราะมิรินคนนี้สามารถพูดและสื่อสารภาษาไทยได้อย่างดีค่ะ”
“เด็กญี่ปุ่น”
“คนญี่ปุ่นค่ะ”ก็บอกอยู่ว่าอายุ20ยังมาเรียกฉันว่าเด็กอีก
“แล้วมาสมัครตำแหน่งอะไร”
“พนักงานเสริฟค่ะ”
“เธอเนี่ยนะ”
“ค่ะ”
“รู้ไหมว่าเวลาทำงานเธอต้องทำอะไรบ้าง”
“ก็เสริฟอาหารกับเครื่องดื่มไงคะ”
“ถูก!!แต่เธอต้องทำงานชั้นล่างนะแล้วเวลาทำงานจริงคนจะเยอะมากเรียกได้ว่าแทบเดินไม่ได้เลยล่ะ ตัวเธอแค่นี้จะแทรกคนเข้าไปทำงานได้หรอ”
“ได้ค่ะ”
ฉันไม่รู้หรอกว่ามันจะเยอะขนาดไหนแต่คนอย่างมิรินทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ที่นี่ต่อ
“หึ…”เขาพูดแค่นั้น แล้วเงียบไปตกลงฉันผ่านสัมภาษณ์งานไหมเนี่ย
“ตกลงจะรับมิรินไหมคะ”
“คืนนี้ฉันจะให้เธอลองมาทำงานก่อน ถ้าผ่านคืนนี้ไปได้ค่อยว่ากัน”
“ได้ค่ะ!!”แค่เสริฟอาหารกับเครื่องดื่มมันจะไปยากอะไรนักหนา
(ตกกลางคืน)
ฉันยืนหมุนอยู่หน้ากระจกในห้องแต่งตัวของผับ พนักงานเสริฟอะไรทำไมแต่งตัวแบบนี้
“ใส่ได้ไหมมิริน”พี่นาหัวหน้าพนักงานเสริฟเข้ามาถามคงเพราะฉันไม่ออกไปซักที
“ได้ค่ะ แต่มันไม่โป๊ไปหรอคะเราเป็นแค่คนเสริฟนะ”
“ไม่โป๊หรอก ข้างนอกคนเยอะจะตายเบียดกันจนไม่มีใครมองพนักงานอย่างเราหรอกว่าจะแต่งตัวยังไง อีกอย่างมันก็เป็นยูนิฟอร์มของทางผับยังไงก็ต้องใส่”
“ค่ะ”
พี่นาพาฉันออกมาแนะนำเพื่อนร่วมงานคร่าวๆว่ามีใครบ้างแล้วก็บอกว่าฉันต้องทำอะไรบ้าง
“โต๊ะ33ตรงประตูห้องน้ำจ๊ะ”
พี่นายกถาดเครื่องดื่มมาส่งให้ ฉันเองก็รับมาด้วยความมั่นใจแต่พอหันไปจะเดินไปเสริฟเท่านั้นแหละ
“ฟัค!!!จะเดินตรงไหนว่ะเนี่ย”
“เลาะซ้ายไปเลยมิรินแล้วระวังอย่าให้ถาดกับของข้างในร่วงล่ะ ไม่งั้นโดนตัดเงินนะ”
“ค่าจ้างแค่วันล่ะ3พันถูกตัดค่าอาหารกับเครื่องดื่มถาดนี้ก็แทบจะไม่เหลือแล้วมั้งคะ”
“อย่ามัวพูดมากรีบๆไปเลย นักดื่มไม่อยากรอนาน”
พวกคนเมารอนิดรอหน่อยเดี๋ยวก็ลุกขึ้นโวยวาย ฉันเลยต้องรีบเดินแทรกตามที่พี่นาบอก แต่กว่าจะผ่านมาได้เกือบตาย ทั้งตั้งระวังของและระวังตัวเอง
“ฟู่วว!! ทำไมไม่ให้เขาเดินมาเอากันเองคะ เราจะไปเสริฟไหวหรอคนเยอะขนาดนี้”ฉันกลับมาก็บ่นกับพี่นาแล้วเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ
“ก็ถ้าผับให้ลูกค้าเดินมาเอาเครื่องดื่มกันเองพวกเราก็ตกงานสิมิริน”
“เออจริงด้วยๆ”ฉันเข้าไปยืนในบาร์รอเสริฟรอบต่อไป ดีที่พนักงานเสริฟมีเยอะเราเลยผลัดๆกันไปพอได้พักบ้าง
“พี่ลืมบอกเราไปเลย ว่าหน้าที่ของเราอยู่แค่ชั้น1เท่านั้นนะห้ามขึ้นไปยุ่งกับชั้นสองชั้นสามเด็ดขาด”
“ทำไมล่ะคะ”
“ตอนสัมภาษณ์พี่กรไม่ได้บอกเราหรอ”
“มิรินไม่ได้สัมภาษณ์กับพี่กรค่ะ”
“อ้าว…!!แล้วมิรินสัมภาษณ์กับใคร”
“คุณแผ่นดินค่ะ”
เคร้ง!!!!พี่นาถึงกับทำแก้วเชรคหลุดมือและทุกคนก็ดูตกใจ ก็แค่เจ้าของผับสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง
หลังจากฉันบอกว่าใครเป็นคนสัมภาษณ์ก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย แต่พี่นาก็เล่าต่อว่าชั้นสองเป็นพวกคนมีเงิน ผู้หญิงที่ทำงานชั้นนั้นเลยไม่ได้เป็นแค่พนักงานเสริฟธรรมดาแต่สามารถตกลงและพาไปข้างนอกได้ด้วย ดังนั้นถ้าฉันเผลอขึ้นไปแขกอาจจะคิดว่าฉันออฟได้เหมือนคนอื่น
ฉันทำงานตั้งแต่ทุ่มครึ่งจนถึงตีหนึ่ง ตอนนี้ก็เกือบจะหมดเวลางานของฉันแล้ว จะว่าไปมันก็ไม่ได้ยากอะไรเท่าไหร่เพียงแต่ฉันยังต้องฝึกทักษะการฝ่าฝูงชนไปเสริฟ
“พี่นาคุณแผ่นดินขอน้ำเย็นจัดๆ1ถังเสริฟบนห้องครับ”ฉันได้ยินแว่วๆว่ามีคนออเดอร์น้ำ
น้ำเย็นบนห้องเขาก็น่าจะมีไหม บาร์ใหญ่ขนาดนั้นถึงกับต้องให้คนข้างล่างเอาขึ้นไปให้เลยหรอ
“มิรินเอานี่ไปให้คุณแผ่นดินหน่อย รู้ใช่ไหมว่าห้องอยู่ตรงไหน”พี่นาเอาถังน้ำแข็งใส่ถาดแล้วส่งมาให้ฉัน
“รู้ค่ะๆ”
จะหมดเวลางานของฉันแล้ว เลยจะถือโอกาสนี้ขึ้นไปบอกเขาด้วยว่าฉันสามารถผ่านการทำงานคืนแรกไปอย่างสบายๆ ดังนั้นเขาต้องรับฉันเข้าทำงาน
ก๊อกๆ
“เข้ามา!!”
“มิรินเอาของที่คุณสั่งมาส่งค่ะ แล้วก็จะมาบอกด้วยว่าคุณต้องรับมิรินเข้าทำงานเพราะวันนี้ฉัน…”
“หยุดพูดแล้วช่วยฉันก่อน”
“ชะ…ช่วย ช่วยอะไรคะ”
“ฉันโดนวางยา”
“โดนวางยา!!! คุณอดทนไว้นะคะเดี๋ยวมิรินไปตามพี่กรให้ เอ๊ะ!!หรือจะโทรเรียกรถโพยาบาลก่อนดี แล้วเบอร์รถโรงพยาบาลเบอร์อะไรล่ะ ฉันก็พึ่งมาอยู่ไทยได้แค่2วัน”ฉันเดินวุ่นอยู่คนเดียว ไม่รู้จะทำอะไรก่อนดีเกิดมาก็พึ่งเคยเห็นคนโดนวางยาตัวเป็นๆครั้งแรก
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นเพราะยาที่ฉันโดนมันไม่ทำให้ตาย แต่…อื้มม ฟู่ววว เธอต้องช่วยฉัน”
“ช่วยยังไงคะ มิรินแบกคุณไม่โรงพยาบาลไม่ไหวนะ”
ฉันไปนั่งข้างๆเพราะเห็นเขาเริ่มเกร็งไปทั้งตัว อย่างน้อยอยู่ใกล้ๆไว้มีอะไรจะได้ช่วยทัน
“ฉันโดนวางยาปลุกเซ็กส์”
“หะ…ห๊าาาา”
ยาปลุกเซ็กส์ฉันเคยได้ยินแล้วเห็นเพื่อนใช้ตอนอยู่ญี่ปุ่น คนที่นั่นชอบใช้ยานี้เหมือนกันแต่จะใช้กับคนที่สมยอมเท่านั้นเพื่ออรรถรสในการมีเซ็กส์ แต่นี่
“ช่วยฉันหน่อยมิริน ฉันไม่ไหวแล้ว”
“คุณจะบ้าหรอถึงฉันจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะใครก็ได้นะ คุณไปให้คนที่ใช้ยากับคุณช่วยสิ”
“ก็ถ้าฉันต้องการเขาฉันจะหนีขึ้นมาบนนี้ไหม”
“ละ..แล้วจะให้มิรินทำยังไงล่ะคะ”
“ช่วยฉันมิริน ฉันต้องการเธอต้องการเธอจริงๆ”
“คุณ….อื้อ!!!”
ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่อยู่ๆคุณแผ่นดินก็จับฉันกดที่โซฟา แล้วจูบฉันอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก
“ครั้งเดียวเท่านั้นมิรินและฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ เธออยากทำงานตำแหน่งไหนเงินเดือนเท่าไหร่เลือกมาได้เลย”
คำว่าให้ทุกอย่างทำฉันฉุกคิด ไม่ใช่เพราะฉันอยากทำงานที่นี่หรอกนะ แต่เพราะตระกูลนี้เป็นเจ้าของเรือที่เชฟคนที่ฉันอยากฝึกงานด้วยทำงานอยู่ ดังนั้นถ้าฉันอยากไปฝึกงานกับเชฟคนนั้นเขาก็ต้องช่วยฉันได้สิ
“ให้ทุกอย่างแน่นะคะ”
“อื้อ …”
คุณแผ่นดินรีบพยักหน้าตอนนี้เขาเหมือนเสือที่พร้อมจะหย้ำฉันทุกเวลา จนฉันต้องเอามือดันหน้าอกเขาไว้ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาอัดวีดีโอของเขาตอนนี้แบบที่เห็นฉันนิดหน่อยเท่านั้นเพื่อเป็นหลักฐานว่าฉันจะไม่เสียตัวฟรี
“ตกลงจะเอาได้หรือยังฉันทรมานนะ”…
.
.
.
.
NEXT EPISODE.
- Writer
