แค่เพื่อนจริงดิ..?

หงุดหงิดเพื่อน

คอนโดของอั๋น

"เดินดีๆได้ไหม ฉันหนักนะเนี่ย."

แป้งแบกอั๋นขึ้นมาบนห้อง แต่เพราะความเมาของเขาทำให้เธอต้องเดินเซไปเซมาตลอดทาง กว่าจะถึงห้องก็เล่นเอาเธอหอบไปเลยทีเดียว

"ตัวโคตรหนักเลย.."

เธอพาตัวเขามานอนลงบนเตียงอย่างยากลำบาก

"ใครตัวหนัก..?"

"ก็นายไงตัวหนัก ฉันเป็นผู้หญิงนะต้องแบกนายขึ้นมาเนี่ยโคตรเหนื่อยเลย."

"ทำมาเป็นบ่น ถ้าเป็นคุณคากาว่าซังเธอคงแบกได้สบายไม่บ่นเลยซินะ.."

"แล้วทำไมฉันจะต้องไปแบกคุณคากาว่าซังด้วย บ้าปะเนี่ย..?"

"ก็เขาชอบเธอไง.."

"เขาชอบฉันแล้วยังไง..?"

"เผื่อวันไหนถ้าเขาเมาเธออาจจะได้ไปแบกเขาขึ้นไปส่งบนห้อง แล้วเธอก็คงจะไม่บ่นเขาเหมือนที่บ่นเราตอนนี้ไง.."

"..."

เธอมองหน้าเขานิ่งๆแล้วจู่ก็รู้สึกหน้าแดงขึ้นมา เพราะเขาพูดเหมือนกำลังหึงเธอยังงั้นแหละ

"ยืนยิ้มอะไร..?

"เปล่า.."

เขารู้สึกแปลกใจที่จู่ๆเธอก็ยิ้มออกมาแบบนั้น

"นายจะอาบน้ำไหม..ถ้านายยังไม่อาบฉันจะได้ไปอาบก่อน..?"

เธอพูดจบก็เดินหนีเขาเข้าห้องน้ำไปอย่างไว ทิ้งให้เขานั่งเซ็งอยู่ที่เตียงคนเดียว

"เธอก็คงชอบคุณคากาว่าซังเหมือนกันใช่ไหม..?"

เขาล้มตัวลงนอนแล้วก็พูดกับตัวเองอย่างรู้สึกกังวลใจยังไงบอกไม่ถูก

ติ๊ด >> เสียงข้อความจากไลน์

ติ๊ด >> เสียงข้อความจากเฟสบุ๊ค

ติ๊ด >> เสียงข้อความจากไอจี

เสียงเตือนจากในมือถือของแป้งดังขึ้นที่หัวเตียงเขาจึงหันไปมอง เห็นหน้าจอมือถือของเธอมีชื่อของคนที่ขอแอดเธอมาเป็นเพื่อนทั้งในไลน์ ในเฟสบุ๊ค ในไอจี เป็นชื่อคนเดียวกันคือ

"คุณคากาว่าซังหรอ..?"

เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นชื่อของคนที่แอดเธอมาเป็นเพื่อนในโซเชี่ยลทั้งหมด

เขาวางโทรศัพท์เธอลงที่เดิมแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งอย่างรู้สึกว้าวุ่นใจ

"ฉันอาบเสร็จแล้วนายไปอาบต่อได้เลย.."

"..."

เขาหันไปมองเธอที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนและไปยืนเช็ดผมอยู่ที่หน้ากระจก

"ไปซิ..นอนอยู่ได้"

เธอเดินมาที่เตียงแล้วไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูก็เห็นว่าคุณคากาซังแอดเธอมาเป็นเพื่อน เขามองใบหน้าของเธอก็ยิ่งหงุดงิดขึ้นมาเพราะเธอยิ้มออกมาจนหน้าบานมันยิ่งทำให้เขาหมั่นไส้เอามากๆ

"หลบดิ มายืนขวางอยู่ได้."

"ที่ก็มีตั้งเยอะนายก็ไปตรงนั้นซิ.."

"ก็เราจะลงตรงนี้อะ..เธอก็หลบไปซิ"

"เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย..?"

เธอหงุดหงิดที่เขามาขึ้เสียงใส่แต่ก็ยอมเดินหลบให้อย่างอารมณ์เสีย เขาปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกจนหมดแล้วถอดออกโยนมันทิ้งต่อหน้าเธอ

"เมาแล้วเป็นบ้าหรือไง.?"

เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างไวแต่เพราะความเมาและอาการมึนๆจากฤทธิ์ของแอลลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้เขาเซจนล้มลงไปกองที่พื้น

"โอ้ย.!"

"สมน้ำหน้า.."

เธอหันไปเห็นสภาพของเขาก็สมน้ำหน้าให้แต่ก็เดินเข้าไปช่วยพยุงตัวเขา

"ลุกซิ.."

"..."

เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นช้าๆเอื้อมมือไปจับเอวเธอไว้เพื่อยึดให้ตัวเองลุกขึ้นยืน จนเธอต้องออกแรงช่วยดีงตัวเขาอีกแรงจนพวกเขาเซล้มลงไปบนเตียงนอนพร้อมกัน

"เห่ย..!"

"..."

เธอที่อยู่ใต้ร่างของเขาโดยมีตัวเขานอนทาบทับอยู่นอนมองจ้องหน้ากันนิ่ง

"นี่ลุกไปได้แล้วตัวหนักชะมัดเลย."

"เราลุกไม่ไหวนี่.."

"แล้วนายจะนอนอยู่ท่านี้ทั้งคืนหรือไง ลุกไปเร็วๆ."

"เธอชอบคุณคากาว่าซังหรือเปล่า..?"

จู่ๆเขาก็ถามเธอเรื่องนี้ขึ้นมาจนเธออึ้ง

"แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม.?"

"อยากรู้ซิ เพราะเธอเป็นเมียเราแล้วไง.."

"เมีย..เมียแค่ในนามอะนะ..?"

"ใช่ ก็เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว.."

"นายลืมหรือไงว่าที่เราจดทะเบียนสมรสกันเพราะนายมาขอร้องให้ฉันช่วยนะ.."

"ก็ใช่..แต่ยังไงเราก็อยากรู้อยู่ดีว่าเธอชอบคุณคากาว่าซังหรือเปล่า..?"

"ถ้าฉันชอบเขาแล้วนายจะติดอะไรไหม..?"

"..."

"ฉันชอบเขาได้ใชไหม..?"

"..."

....

ชอบได้ไหม อั๋นตอบไปเลย