เพื่อนออกอาการ
1230 Words
วันงานกินเลี้ยงต้อนรับคุณคากาว่า
"อั๋น นายว่าฉันใส่ชุดนี้ดีไหม..?"
เธอแต่งตัวสวยด้วยชุดเดรสสีชมพูจนอั๋นที่แต่งตัวเสร็จก่อนแล้วหันมามองมองอย่างอึ้งๆ
"เอ่อ.."
"นายว่าฉันแต่งหน้าเบาไปไหม..?"
"..."
"ชุดฉันควรจะเว้าอีกนิดดีมะ มันดูเรียบร้อยไปหรือเปล่า..?"
"..."
เขายังคงตะลึงตาค้างกับชุดที่เธอใส่จนไม่ได้ตอบคำถามเธอออกไปซักคำ
"นี่..ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง..?"
"เมื่อกี้เธอถามอะไรนะ..?"
"นี่ไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม..?"
เธอมองหน้าเขาอย่างรู้สึกเซ็งๆ เพราะคิดว่าเขาไม่สนใจ เธอจึงเธอสะบัดหน้าเดินผ่านเขาไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"แป้ง เดี๋ยวซิ.."
เธอเดินเปิดประตูออกไปโดยไม่ฟังเสียงเขาเรียก เขาจึงต้องรีบวิ่งตามเธอออกไป
"แป้ง.."
เขาเรียกชื่อเธอแต่เธอก็ทำเป็นไม่ได้ยิน เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเธอก็เดินหนีเขาเข้าไปทันที เขาจึงทำได้แค่เดินตามเธอเข้าไปช้าๆแล้วก็มองหน้าเธออยู่แบบนั้น
"เราชอบชุดนี้นะ เธอใส่แล้วสวยดี.."
"..."
เธอหันมามองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ
"ไม่เคยเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้เลย เราก็เลยรู้สึกแปลกๆนะดูแปลกตาไปจนเราอึ้งไปเลยนะ.."
"จริงหรอ..?"
"อืม..คุณคากาว่าเห็นจะต้องอึ้งมากๆแน่.."
"..."
จากตอนแรกเธอกำลังรู้สึกดีในคำชมของเขา แต่พอประโยคหลังที่เขาพูดออกมากลับทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ
"ก็ใช่ เพราะฉันแต่งตัวสวยมาขนาดนี้ก็เพื่อคุณคากาว่านี่แหละ.."
"..."
เธอพูดจบประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดีเธอจึงรีบเดินหนีเขาไปที่รถอย่างไว ทั้ง 2 คนต้องแยกกันขับรถไปคนละคันเพราะถ้าไปคันเดียวกันทุกคนจะสงสัยและเขาก็ขับรถมาถึงในงานก่อน
...
"คุณอั๋นครับเชิญทางนี้ครับ."
มาเขาเดินเข้ามาในงานบอสที่เป็นเจ้าของบริษัทก็เดินเข้ามาเรียกเขาทันที
"คุณคากาว่าซังมาถึงแล้ว เขาอยากรู้จักคุณครับ."
"ได้ครับ.."
เขาเดินไปหาหุ้นส่วนคนใหม่ของบริษัทที่ชื่อคุณคากาว่าตามคำเชิญของบอสใหญ่
"สวัสดีครับคุณอั๋น.."
"สวัสดีครับ.."
เขาตกใจมากที่ได้รู้ว่าคุณคากาว่าพูดภาษาไทยได้ชัดขนาดนี้
"คุณคากาว่าพูดไทยได้ด้วยหรอครับ..?"
"ผมฝึกเรียนภาษาไทยได้ 1 ปีแล้วครับ..พูดได้นิดหน่อย.."
"พูดชัดขนาดนี้ไม่นิดหน่อยแล้วนะครับ.."
"ขอบคุณมากครับ แต่ผมคงต้องเรีบนรู้อีกเยอะครับ"
"คุณคากาว่าคงต้องหาแฟนเป็นคนไทยซักคนแล้วละครับ จะได้พูดภาษาไทยเก่งๆ.55"
บอสใหญาแซวคากาว่าซังจนเขาอายหน้าแดง และอั๋นก็รู้ดีว่าเขากำลังพูดถึงใคร
"นี่คุณอั๋นเขาเป็นเพื่อนสนิทกับคุณแป้งด้วยนะครับ คุณคากาว่าให้คุณอั๋นช่วยแนะนำได้เลย.."
"จริงหรอครับ อั๋นซังเป็นเพื่อนสนิทกับแป้งซังหรอครับ..?"
"เอ่อ..ครับ"
"แป้งซังเป็นคนสวยมาก เธอเก่งแล้วก็ยิ้มสวยมากๆด้วย.."
"..."
เขายืนนิ่งฟังสิ่งที่คุณคากาว่าพูดถึงเธอ
"แป้งซังมีแฟนหรือยังครับ..?"
"..."
เขาอึ้งไปทันทีกีบคำถามตรงๆของคุณคากาว่า
"ยังไม่มีหรอกครับ คุณแป้งเธอโสดครับ ใช่ไหมครับคุณอั๋น..?"
"เอ่อ..ครับ"
"ผมดีใจจังเลย..แล้วอั๋นซังรู้ไหมว่าแป้งซังชอบผู้ชายแบบไหน..?"
"ผมไม่รู้หรอกครับ..คุณคากาว่าคงต้องไปถามแป้งเอง.."
"นั่นไง..คุณแป้งมาพอดีเลย.."
บอสใหญ่ชี้ไปที่ประตูทางเข้างานก็เห็นว่าแป้งเดินเข้ามาพอดีด้วยชุดเดรสสีชมพู ดูสวยสะดุดตาจนทุกคนในงานต่างมองเธอเป็นตาเดียวเพราะตะลึงในความสวยของเธอ
"สวยที่สุด แป้งซังสวยมากๆ.."
อั๋นหันมามองหน้าคากาว่าทันทีที่ได้ยินเขาอุทานออกมาอย่างเคลิบเคลิ้มเพราะตะลึงในความสวยของเธอ
"ไม่เห็นจะสวยเลยงั้นๆอะ.."
เขาพูดออกมาเบาๆด้วยความหงุดหงิดโดยที่ไม่มีใครได้ยิน
"สวัสดีค่ะคุณคากาว่า.."
"แป้งซัง..คุณสวยมากๆเลยชุดสีชมพูเหมาะกับคุณมากๆ..คุณสวยมากๆ.."
"ขอบคุณมากนะคะ และก็ขอโทษด้วยนะคะที่แป้งมาช้า.."
"ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้ถ้าเป็นแป้งซังต่อให้นานแค่ไหนผมก็รอได้.."
อั๋นหันมามองหน้าคากาว่าอย่างรู้สึกเซ็งๆ จึงพยายามเดินหลีกออกไปเพราะไม่อยากยืนเป็นกว้างขวางคอให้กับพวกเขา
"คุณอั๋นไม่เข้าไปคุยกับพวกคุณคากาว่าหรอครับ..?"
"ปล่อยให้พวกเขาได้คุยกันเถอะครับ ดูคุณคากาว่าอยากจะคุยกับแป้งมากกว่าผม..."
อาทพนักงานในฝ่ายการตลาดลูกน้องของแป้งเดินเข้ามาถามเขา เพราะเห็นเขาเอาแต่ยืนจ้องไปที่โต๊ะของคุณคากาว่าที่มีแป้งนั่งอยู่ด้วยตลอดอย่างไม่วางตา
"วันนี้พี่แป้งสวยมากเลยนะครับ ชุดเดรสสีมชมพูเหมาะกับพี่แป้งมากเลย...มิน่าละคุณคากาว่าถึงได้ไม่ปล่อยพี่แป้งมาเลย.."
"ผมว่าก็ธรรมดานะ"
"คุณอั๋นเป็นเพื่อนสนิทกับพี่แป้งอาจจะมองไม่ออกนะครับ แต่ถ้ามองในฐานะผู้ชายคนหนึ่งผมว่าพี่แป้งเธอสวยมากๆเลยนะครับ.."
"..."
"ถ้าพี่แป้งชอบเด็กอย่างผมก็คงจะดี.."
"..."
เขาหันมามองหน้าอาทลูกน้องฝ่ายการตลาดของเธออย่างอึ้งๆ และเมื่ออาทพูดจบก็เดินไปปล่อยให้เขายืนหงุดหงิดคนเดียว แล้วก็เผลอดื่มไวน์จนหมดไปหลายแก้ว
เวลาเที่ยงคืน
"นี่..นายดื่มเยอะไปไหมเนี่ย.?"
เขาที่กำลังนั่งดื่มคนเดียวจนเริ่มเมาก็หันหน้ามาหาเธอที่มายืนข้างๆเขาตอนนี้
"คุณคากาว่าละ..?"
"เขากลับไปแล้วซินี่มันดึกมากแล้วนะ.."
"ดึกแล้วหรอ..?"
"เออ..นี่มันเที่ยงคืนแล้ว..แล้วนี่นายจะกลับได้หรือยัง ขับรถไหวไหมเนี่ย.?"
"เธอกลับไปเลย เราจะดื่มต่อ."
"ดื่มบ้าอะไรหละ คนอื่นเขากลับกันไปหมดแล้วและนายจะอยู่กับใคร ลุกได้แล้ว.."
เธอเดินเข้าไปพยุงแขนเขาให้ลุกขึ้นยืน เขาจึงหันมามองหน้าเธอแล้วก็จ้องมองชุดที่เธอใส่อีกครั้งด้วยความหงุดหงิด
"เราไม่ชอบสีชมพู.."
"อะไรนะ..?"
"เราไม่ชอบให้เธอใส่ชุดสีชมพู มันไม่เหมาะกับเธอเลย.."
"ไม่เหมาะยังไง..?"
"เออนะ..เราบอกว่าเราไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เธอจะใส่สีอะไรก็ได้แต่ต้องไม่ใช่สีนี้.."
เขาพูดจบก็ลุกเดินนำเธอออกไป
เธอจึงได้แต่สงสัยว่าเขาเป็นอะไร
"แล้วก็.."
จู่ๆเขาก็หยุดเดินแล้วก็หันมาหาเธอจนเธอเบรกแทบไม่ทันหน้าเกือบชนกับเขา
"อะไรอีก..?"
"ถ้าเธอจะไม่ใส่ชุดนี้อีกเลยก็จะดีมาก เอาไปเผาเลย เราไม่ชอบ..เธอใส่แล้วโคตรขี้เหล่เลย.."
"ไอ้บ้าอั๋น.."
....
หวงเพื่อนอะนะ
- Writer
