บทที่ 18
เฉิงเหยาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ร่างกายของนางรู้สึกสบายขึ้น และเปลี่ยนชุดแล้วเหมือนทุกครั้งที่นอนกับอู่จางหมิ่น ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ใส่ใจแต่กลับดูแลนางเช่นนี้
“บางทีอาจจะแค่สั่งให้สาวใช้มาจัดการให้” เฉิงเหยาพูดกับตัวเอง เพราะทุกครั้งนางก็ไม่เจอสวามีแล้ว แม้กระทั่งมานอนที่เรือนรับรองของนายอำเภอนี้ อีกฝ่ายก็ยังหายไปในตอนเช้าเช่นเคย
“เมื่อครู่บ่นอะไร”
เฉิงเหยามองไปที่โต๊ะใกล้ ๆ เตียงแล้วก็เจอจางหมิ่นอยู่ในชุดเต็มยศ ใบหน้าอีกฝ่ายยังคงหล่อเหลาและก็ดูเย็นชาเหมือนที่เคยเป็น
"ท่านอ๋อง...นึกว่าออกไปแล้ว" เฉิงเหยาพูดเบา ๆ กับตัวเอง
"รีบแต่งตัวเถอะ พวกเราจะได้กลับจวน”
พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไป เฉิงเหยาลุกขึ้นนั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม่นานนักเหล่าสาวใช้ก็เข้ามาช่วยนางแต่งตัว แต่สายตาของหญิงสาวยังคงจับจ้องไปที่ประตู ที่อู่จางหมิ่นเพิ่งเดินออกไป หัวใจของนางเต็มไปด้วยความสับสน นางไม่ได้ทำอะไรผิด หรืออย
