ทวงรักมังกร (เดวิด+ไข่มุก nc20+)

ตอนที่ 6 คำถาม

ฉันหอบเอาร่างกายที่คล้ายซากศพมาเรียนตามปกติ ฉันนอนไม่หลับเลยทั้งคืน พอหลับตาก็เห็นแต่ภาพที่เฮียมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาจงใจให้ฉันเห็น ไหนจะคำพูดเหยียดหยามที่เขาพูดออกมา คำพูดแทงใจดำที่เขาทำให้ฉันกลับไปนึกถึงเรื่องในอดีตที่เคยทำให้ฉันดำดิ่งจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า โชคดีที่ฉันรู้ตัวเร็วและมีสายไหมคอยดูแลเป็นกำลังใจไม่ห่าง ฉันเลยหลุดพ้นจากช่วงเวลานั้นมาได้ แต่ความรู้สึกแบบนั้นมันเริ่มกลับมาอีกครั้ง

"ไหม วันนี้แกมีธุระที่ไหนรึเปล่า"

ฉันถามสายไหมออกไป วันนี้อาจารย์ยกคลาสทำให้ไม่มีเรียนตอนบ่าย แต่เรื่องนี้เฮียเดวิดไม่รู้ นั่นก็ทำให้ลูกน้องของเขายังไม่ได้มารอรับฉันเหมือนทุกวัน

"ไม่มีนะแก ฉันว่าจะกลับคอนโดเลย"

"ฉันขอไปคอนโดแกด้วยได้มั้ย"

คำถามพร้อมสายตาแค่นี้สายไหมก็รู้แล้วว่าฉันมีเรื่องไม่สบายใจมาก

"ได้สิแก ไปกันเลยมั้ย"

ฉันพยักหน้าตกลงแล้วตามสายไหมไปขึ้นรถ

///////

ไม่นานเท่าไหร่สายไหมก็ขับรถพาฉันมาถึงคอนโด

"ไหน มีเรื่องอะไร แกเล่าให้ฉันฟังซิมุก"

เพื่อนซี้ถามขึ้นทันทีเมื่อเราสองคนเข้ามาข้างในห้องเรียบร้อย

"ไหม ฉันเจอแล้วนะ เฮียเดวิดคนที่ฉันตามหามาตลอดสี่ปี"

คำตอบของฉันทำเอาสายไมตาโต เพราะเธอรู้ว่าตลอดเวลาที่ขึ้นมาอยู่กรุงเทพฯ ฉันตามหาเฮียไม่เคยหยุด

"เฮ้ย! จริงดิมุก ฉันดีใจด้วยนะแก เป็นไงบ้าง เขาว่ายังไง"

คำถามของเพื่อนทำเอาฉันร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้อีกต่อไป

"เฮียไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด ไม่เหมือนเดิมเลยไหม เฮียทำอย่างกับโกรธเกลียดฉันมาก เขาทรมานทั้งร่างกายทั้งจิตใจฉันตลอดเวลา เขาบังคับฉันให้ย้ายไปอยู่กับเขา แต่แกรู้มั้ยไหม ว่าเมื่อคืนเฮียทำอะไร เฮียเอากับผู้หญิงคนอื่นทั้งที่รู้ว่าฉันเห็นทุกอย่าง แล้วเฮียก็ด่าฉัน เฮียว่าฉันไม่ซิง แก ฉันโคตรเจ็บเลยไหม เหมือนมีคนเอามีดมากรีดซ้ำแผลเดิมเมื่อปีที่แล้ว แล้วคน ๆ นั้นก็เป็นคนที่ฉันรักมาตลอดสิบกว่าปี"

ฉันระบายความอัดอั้นตันใจพร้อมเล่าทุกอย่างให้เพื่อนสนิทฟังจนหมด มันหนักเกินที่ฉันจะเก็บไว้คนเดียวได้อีกต่อไป

“เจ็บแล้วทำไมไม่ออกมาละแก มาอยู่กับฉันก่อนก็ได้"

อ้อมกอดของเพื่อนกระชับแน่นปลอบประโลมฉันที่ร้องไห้ไม่หยุด

"ไม่ได้หรอกไหม ตอนนี้เฮียไม่เหมือนเมื่อก่อน เขามีทั้งอำนาจ ทั้งเงิน ทั้งลูกน้อง ฉันหนีเขาไม่พ้นหรอก"

เมื่อได้ยินแบบนี้สายไหมยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น คงมีแต่เพื่อนคนนี้แหละที่ฉันสามารถระบายได้ทุกอย่าง

"ทนเท่าที่ไหวนะมุก ไม่ไหวเมื่อไหร่ก็มาหาฉัน ฉันไม่กลัวหรอกว่าอีตาเฮียอะไรนั่นจะมีอำนาจอะไร ถ้าแกเจ็บจนทนไม่ไหว ฉันก็จะช่วยแกจนสุดความสามารถ"

ยิ่งเพื่อนพูด ฉันก็ยิ่งร้องไห้ จริง ๆ ก็ไม่แน่ใจตัวเองว่าที่ทนอยู่ตอนนี้เพราะว่ากลัว หรือเพราะว่ายังรักเขาอยู่กันแน่

ฉันนั่งอยู่ที่คอนโดสายไหมจนฟ้ามืด เมื่อรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วก็ขอตัวกลับ ป่านนี้เฮียเดวิดคงจะให้คนตามหาฉันไปทั่วแล้วมั้ง

//////

"ไปไหนมา"

นั่นคือคำถามแรกเมื่อเฮียเห็นฉันเข้าไปในคอนโด

"ฉันถามว่าเธอไปไหนมา! ไข่มุก!"

เมื่อฉันไม่ตอบ คนบ้าอำนาจแบบเขาก็ตวาดจนดังลั่นห้อง

"มุกจะไปไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของมุก มุกไม่ใช่นักโทษ"

ฉันตอบพลางเดินเลี่ยงเพื่อที่จะเข้าไปในห้องนอน

หมับ! มือใหญ่ของเขาคว้าข้อมือฉันไว้ และออกแรงบีบจนรู้สึกเจ็บ

"ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ทำอะไร หรือไปไหนทั้งนั้นถ้าฉันไม่อนุญาต"

คำพูดพร้อมสายตาแข็งกร้าวจ้องมองมาอย่างกับต้องการจะฉีกเนื้อฉันออกเป็นชิ้น ๆ

"แล้วเฮียมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับมุก หรือคิดว่าตัวเองมีลูกน้อง มีอำนาจ แล้วจะทำอะไรกับใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ"

ฉันพูดออกไปอย่างเหลืออด เขาทำกับฉันขนาดนี้แล้วยังจะบีบบังคับกันถึงไหนอีก

สองขาเรียวก้าวเข้ามายืนประจันหน้ากับผม ดวงตาคมน่าหลงใหลที่กำลังวูบไหวแต่เธอไม่ได้หลบสายตาผมเลยสักนิด

"เฮีย มุกมีคำถามอยากจะถามเฮียหน่อยได้มั้ย"

เสียงหวานสั่นเครือเอ่ยถามขึ้นมา

"เธออยากรู้อะไร"

"เฮียตอบมุกหน่อยได้มั้ย ว่ามุกผิดอะไร หรือมุกทำอะไรให้เฮียไม่พอใจ เฮียถึงได้ทำร้ายมุกขนาดนี้ เฮียโกรธหรือเกลียดอะไรมุก ทำไมไม่พูดออกมา จะมาทรมานมุกแบบนี้ทำไม เฮียรู้มั้ยว่ามุกเจ็บ เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องโดนแบบนี้ มุกตามหาเฮียมาตลอดสี่ปีที่ขึ้นมาอยู่กรุงเทพฯ แต่พอมาเจอกันอีกครั้ง เฮียกลับเหมือนเป็นใครก็ไม่รู้ที่มุกไม่รู้จัก ถ้าเฮียไม่รักมุกแล้ว ลืมสัญญาทุกอย่างแล้ว เฮียก็แค่บอก มุกรับได้ทุกอย่าง แต่ไม่ใช่มาทรมานกันแบบนี้"

คำถามมากมายพรั่งพรูออกมาพร้อมกับสายน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มเนียน ทำไมหัวใจของผมถึงได้เจ็บขนาดนี้เวลาเห็นเธอร้องไห้

"เธอน่าจะรู้ดีกว่าใครนะไข่มุก ว่าทำไมฉันถึงได้เกลียดเธอขนาดนี้ เธอจะต้องเจ็บมากกว่านี้ เจ็บเหมือนกับที่ฉันเคยรู้สึกจำไว้"

คำตอบของผมทำให้คนตรงหน้านิ่งไปสักพัก

"งั้นก็คงต้องรอให้มุกตายก่อนใช่มั้ย เฮียถึงจะปล่อยมุกไป"

"ใช่ ฉันจะปล่อยเธอไปก็ต่อเมื่อเธอตายเท่านั้น"

ไม่มีการตอบกลับจากเธออีก ไข่มุกหันหลังแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนทันที ผมหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น ความรู้สึกมากมายสับสนอยู่ในหัว ผมต้องดีใจสิที่เห็นเธอเจ็บ แต่ทำไมเหมือนกับว่ายิ่งเห็นเธอร้องไห้เสียใจ กลับเป็นตัวผมเองที่เจ็บยิ่งกว่าเธอ

////////