เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมาในตอนเช้าเมื่อพลิกกายไปอีกทางแต่พบว่าคนที่นอนข้าง ๆ ไม่ได้อยู่บนที่นอน
"ไข่มุก"
ผมเรียกเธอด้วยโทนเสียงปกติ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ ผมลุกจากที่นอนแล้วเดินออกมาหาเธอข้างนอกห้องก็พบว่าไข่มุกกำลังนั่งมองออกไปที่ระเบียง
"ทำอะไรอยู่"
ผมถามเธอ ไข่มุกหันหน้ามาหาผมอย่างช้า ๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนแรงและคราบน้ำตามันทำให้หัวใจของผมมันเจ็บอยู่ข้างใน ผมสูดหายใจเข้าปอดก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเธอ
"ฉันถามว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ไม่ได้ยินรึไง"
ผมถามเธอออกไปอีกครั้ง แต่ก็ยังไร้ซึ่งคำตอบ
“เฮีย ปล่อยมุกไปสักทีได้มั้ย มุกขอร้อง"
เธอถามผม แล้วน้ำตาที่เหมือนจะพึ่งแห้งก็ไหลลงมาอีกครั้ง
"หึ วัน ๆ เธอคงคิดอยู่แค่เรื่องเดียวคือการจะไปจากฉันใช่มั้ย"
คำถามของผมทำให้เธอร้องไห้หนักมากขึ้น ไข่มุกลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าผม
"เฮีย ปล่อยมุกไปเถอะ มุกขอร
