ตอนที่ 3
1260 Words
ร่างเล็กเงยหน้ามองเขาชัด ๆ อีกครั้ง นี่หรือคือ อีธาน อัลเบิร์ตสัน...บุตรชายคนเดียวที่พ่อของเขาเคยเล่าให้ฟัง ทั้งหล่อเหลาและสง่างามสมกับเป็นลูกชายมหาเศรษฐีหมื่นล้าน
“ค่ะ...คุณนาธาเนียลให้ฉันมาที่นี่เพื่อคอยดูแลท่าน”
“ไม่ใช่คุณไปเสนอตัวกับพ่อของผมถึงที่หรอกรึ!”
ชาคริยายิ่งกว่าสะอึก หญิงสาวชาที่ปลายนิ้วและริมฝีปากเมื่อได้ยินคำปรามาสหนักหน่วงจากลูกชายคนเดียวของนาธาเนียล ทั้งที่เจอกันครั้งแรกแต่เขากลับแสดงความเป็นสัตรูออกมาชัดแจ้ง เขามองเธอหัวจรดเท้าและแสยะยิ้มร้ายออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่ากำลังเหยียดหยามเธอมากแค่ไหน
“ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่มหาเศรษฐีคนหนึ่งจะหว่านเงินซื้อใครมาบำเรอความสุขให้ตัวเองแบบไหนก็ได้ และมันก็เป็นเรื่องง่ายที่ผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณจะอดใจไม่ไหวกับข้อเสนองาม ๆ กะอีแค่มาเป็นของเล่นชั่วคราวแลกกับเศษเงินของพวกคนรวยนั่นมันงานที่โสเภณีอย่างคุณถนัดอยู่แล้วไม่ใช่รึ!”
“อีธาน!”
เสียงที่ลอดออกมาจากเรียวปากอิ่มอ้าค้างแห้งแหบจนอีกฝ่ายแทบไม่ได้ยิน ชาคริยาชาไปทั้งหน้าเพราะไม่นึกว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างเจ็บแสบแบบนี้ คำพูดของอีธานทั้งเผ็ดร้อนและไม่ไว้หน้าเธอสักนิด นี่เขากำลังเข้าใจผิดคิดว่าเธอมาที่นี่เพื่อเงินอย่างเดียว ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้แก้ตัวเขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ยังเย้ยเยาะและสืบเท้าเข้ามาใกล้จนเกือบชิด
“ว่าไง...แค่นี้ถึงกับเถียงไม่ออกเลยล่ะสิ แสดงว่าที่ผมคิดเป็นจริงทั้งหมด”
“คุณคิดอะไร”
“ก็คิดว่าพ่อของผมซื้อตัวคุณมาด้วยค่าตัวเท่าไหร่ล่ะสาวน้อย!”
อีธานกระชากแขนข้างหนึ่งของหญิงสาวมาจับไว้ซึ่งมันทำให้เธอตกใจมาก ร่างน้อยสั่นไปทั้งตัวเพราะไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อน เขาหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรแต่กักขฬะและช่างไร้มารยาทสิ้นดี ชาคริยาพยายามบิดแขนและเม้มปากแน่น
“ฉันไม่ได้ขายตัวนะคะ ที่ฉันมาที่นี่เพราะฉันมีหน้าที่มาคอยดูแลพ่อของคุณ”
“ดูแลแบบไหนไม่ทราบ” คราวนี้เขากระชากแขนอีกข้างของเธอมาบีบไว้แน่นและก้มหน้าลงไปหาพร้อมแสยะยิ้ม “ดูแลแบบที่พวกอีตัวดูแลแขกวีไอพี เอาตัวเข้าแลกให้พวกเศรษฐีแก่ ๆ มีความสุขอย่างนั้นใช่มั้ย”
“อีธาน...”
ชาคริยาโกรธจนนัยน์ตาแดงก่ำ หญิงสาวได้แต่กัดฟันทั้งที่อยากจะตอบโต้ด้วยการซัดฝ่ามือลงบนใบหน้าดุดันนั้นสักครั้ง แต่แล้วเขาก็ผลักเธอออกห่างจนหญิงสาวเซไปข้างหลังเกือบชนกับแจกันขนาดใหญ่ ร่างเล็กจับแขนตัวเองที่รู้สึกเจ็บร้าวไปถึงหัวไหล่ขณะอีธานจ้องใบหน้าหมดจดอย่างมาดหมาย นัยน์ตาสีบรูเน็ตเข้มคลั่ก
“พ่อผมซื้อตัวคุณมาเท่าไหร่?”
รอยยิ้มขุ่นจุดขึ้นบนมุมปากหยักหนาแต่คำถามนั้นทำให้หญิงสาวอึ้งไปเหมือนถูกฉีดยาชาเข็มใหญ่ ชาคริยาเชิดรวบรวมกำลังใจและคางขึ้น
“ฉันมาที่นี่ในฐานะลูกจ้างของพ่อคุณต่างหากล่ะคะ กรุณาเปลี่ยนคำพูดใหม่ด้วยค่ะเพราะฉันไม่ได้มีอาชีพขายตัวให้ใคร”
“อ้อ...เหรอ”
คราวนี้เขาสืบเท้าเข้าไปหาเธออีกครั้งและเลิกคิ้วสูง ทำหน้ายียวนและมองเธออย่างหยามเหยียดขณะร่างเล็กถอยกรูดไปข้างหลัง และเมื่อเขาหยุดเธอก็หยุดนิ่งเหมือนรูปปั้นแต่นัยน์ตาคู่งามนั้นเต็มไปด้วยความหวั่นกลัว
อีธานจ้องมองเธอตั้งแต่เรือนผมยาวเงางามสีน้ำตาลเข้มขลับเรื่อยลงมายังใบหน้าสวยหมดจดและรูปร่างภายใต้ชุดกระโปรงสีชมพูหวานแม้จะเล็กอย่างชาวเอเชียแต่ก็มีสัดส่วนโค้งเว้าน่ามอง เขามองเธอลงไปจรดเท้าเรียวเล็กในรองเท้าส้นแบนราคาถูกก่อนจะยื่นหน้าเข้มคมเข้าไปใกล้และส่งเสียงดังในลำคอ
“แต่ผมดูจากหน้าตาของคุณแล้วมันไม่ได้แตกต่างจากพวกอย่างว่าสักเท่าไหร่ จะมาเสนอขายของทั้งทีก็ต้องทำให้ดูดีเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นล่ะเสียราคาแย่เลยจริงมั้ย”
“ฉันไม่ได้ขายตัวอย่างที่คุณคิดนะคะ...อีธาน!”
“คิดว่าผมไม่รู้รึไงว่าคุณเคยทำงานอะไรมาก่อน หรือจะจะให้ผมเชื่อว่าสาวเสิร์ฟในร้านอาหารเงินเดือนต่ำอย่างคุณจะไม่ตาวาวกับข้อเสนอของมหาเศรษฐีแก่คราวพ่อเพราะมันเทียบกันไม่ได้อยู่แล้วกับไอ้เงินเดือนกระจอกที่คุณได้แทบไม่พอยาไส้”
“อีธาน...นี่คุณรู้หรือคะว่าฉันทำงานอะไร”
เขายิ้มเหยียดและไหวไหล่น้อย ๆ พร้อมทั้งเลิกคิ้ว
“ก่อนคุณจะมาที่นี่ผมสืบเรื่องของคุณมาแล้ว ตั้งแต่พ่อของผมบอกว่าจะให้คนมาคอยดูแลท่านที่นี่...ตอนนั้นผมอยู่เกาหลีแต่ก็รู้เรื่องของพ่อมาตลอดว่าท่านไปพักที่นิวยอร์ค ไปกินอาหารในร้านเล็ก ๆ ร้านหนึ่งบ่อย ๆ แต่แล้วใครจะไปเชื่อว่าพ่อของผมซึ่งเป็นนักธุรกิจชื่อดังจะไปหลงคารมสาวเสิร์ฟจนถึงขนาดต้องทุ่มเงินให้เจ้าหล่อนแล่นตามมาถึงมารีนา”
“พ่อของคุณไม่ได้ทุ่มเงินให้ฉันนะคะ นี่เป็นข้อแลกเปลี่ยนสำหรับงานที่ฉันรับปากกับคุณนาธาเนียลและฉันต้องรับผิดชอบ”
“ยิ่งฟังยิ่งขยะแขยง! พวกอีตัวไม่จำเป็นต้องมีความรับผิดชอบ แค่ใช้ตัวเข้าแลกนั่นล่ะงานของคุณ!”
ชาคริยาตาโตกับคำสบประมาทเผ็ดร้อนและเจ็บแสบอย่างที่สุดซึ่งมันหลุดออกมาจากปากของอีธานโดยที่เขาไม่ยอมไว้ไหน้าเธอแม้แต่น้อย สวรรค์งดงามที่หญิงสาวจินตนาการไว้แต่แรกเห็นกำลังจะแปรเปลี่ยนเป็นขุมลึกยิ่งกว่านรก อีธาน อัลเบิร์ตสัน แสดงตัวแล้วว่าเขาทั้งเกลียดชังและคงอยากให้เธออันตรธานไปต่อหน้าหรือไม่ก็แหลกละลายกลายเป็นผงจากคำก่นว่าที่ทำให้เธอทั้งจุกทั้งเจ็บ ร่างเล็กยืนนิ่งเหมือนถูกยาชาเข้าไปทั้งตัวก่อนที่สติจะถูกกระชากกลับด้วยเสียงหนึ่งที่ดังแทรกเข้ามา
“ไหนล่ะ...จีนมาถึงแล้วเหรอ?”
ทั้งชาคริยาและอีธานหันกลับไปมองพร้อมกันก็เห็นชายสูงวัยในชุดลำลองเดินเข้ามาที่คนทั้งสองยืนประจันหน้ากันอยู่ นาธาเนียลยิ้มกว้างทันทีที่เห็นหญิงสาวซึ่งเขาเป็นคนยืนข้อเสนอให้เธอมาคอยดูแลเขาถึงที่นี่
“โอ...จีน...ฉันดีใจมากที่เธอมา ตอนแรกฉันกลัวว่าเธอจะปฏิเสธในวินาทีสุดท้ายเสียแล้ว”
นาธาเนียลเดินเข้ามาถึงตัวหญิงสาวชาวไทยร่างเล็กพร้อมทั้งดึงมือเรียวบางไปจับไว้ซึ่งภาพนั้นอยู่ในสายตาของอีธานที่จ้องมองด้วยแววขุ่นข้น และในเวลานั้นเองที่ชาคริยารีบสะกัดกลั้นรอยน้ำที่ซึมรอบเบ้าตาและหันไปยิ้มกับชายสูงวัยใจดีซึ่งหญิงสาวนับถือเขาเหมือนพ่อคนหนึ่ง
- Writer
