หล่อนหน้าแดงด้วยความอาย กลัวจนไม่ลืมหูลืมตาแถมยังวิ่งไปกอดผู้ชายที่หล่อนเกลียดนักเกลียดหนาเสียด้วย แต่แปลกทำไมเขาถึงไม่ผลักไสอย่างที่สมควรจะเป็นเพราะเขาออกจะไม่ชอบหล่อนมากขนาดนี้แต่ทำไมเขาถึงได้ปลอบหล่อนให้หายกลัวแทน
“ไม่เป็นไรหรอก ทีหลังระวังหน่อยแล้วกัน”ธานต์เมธาบอกกับพนักงานแล้วเดินไปกดลิฟท์
หญิงสาวเดินตามหลังเขาไปขึ้นลิฟท์ด้วยกันโดยที่ไม่มีคำพูดสักคำออกมาจากปากของทั้งสองคน ร่างบางเดินมาถึงลานจอดรถของบริษัทพร้อมกับเขา ธานต์เมธามองหล่นที่กำลังเดินไปยังรถของตนเองเพียงแค่เห็นรถก็ร้องออกมาทันที
“โอ้ย ใครเนี่ย! ใครมาปล่อยลมยางรถเนี่ย!”โกรธควันออกหู หันมองไปทางเขา
“คุณใช่ไหม!”พิมพ์วลัญช์ ตะโกนเดินไปหาเขาทันที
“เธอมีหลักฐานเหรอ ว่าฉันเป็นคนทำ ฉันก็ทำงานอยู่กับเธอทั้งวันจะมีเวลาไหนลงมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้!”ชายหนุ่มบอกก่อนจะยิ้มเยาะ
“ยิ้มแบบนี้นะเหรอที่ว่าไม่ใช่ แบบนี้ดูก็รู้ว่าเป็นคนทำ!”
