ทัณฑ์ปรารถนา

บทที่ 6 สูญเสีย และเริ่มต้น

ศศิรญากำมือตนเองแน่นเพื่อข่มความโกรธ หล่อนไม่ได้ตำหนิหากจะต่อว่าว่าไม่สวย แต่หล่อนไม่ชอบสายตาดูถูกดูแคลนเช่นนี้เลย

“อยากได้นางฟ้าแกคงต้องตายเสียก่อนนั่นล่ะ บนพื้นโลกพ่อจะหานางฟ้าจากไหนมาให้ นอกจากหาคนดีที่ไม่มีนิสัยเหมือนปลิงดูดเลือด ส่ำส่อน มักมากในเรื่องกามอารณ์ ดีแต่แต่งหน้าทาปากแดงไปวันๆ เพื่อหาจับผู้ชายรวยๆ พ่อหาให้แกไม่ได้หรอก ผู้หญิงแบบนั้น มีแต่แกนั่นแหละสรรหามาเอง ใช่ไหมเจ้าธานต์” ปลายเสียงติดเยาะเย้ย คนฟังเริ่มฉุน

“พ่อครับ!” ชายหนุ่มเรียกเสียงดัง

“ทำไมเหรอ หรือพ่อพูดถูก แกเลยรู้สึกเหมือนถูกแทงใจดำ ไม่ถูกก็เถียงได้เลย แกคิดว่าพ่อแกโง่หรือไง เงินที่แกให้ผู้หญิงของแก มันปาไปกี่บาทแล้ว หรือต้องให้พ่อแจกแจง”

“แต่มันเงินของผมนะครับ” เขาเถียง มันเป็นเงินปันผลจากหุ้นซึ่งมีสิทธิ์จะใช้อะไรก็ได้

“ใช่! มันเงินของแก แต่ฉันเป็นพ่อไม่มีสิทธิ์ห่วงแกหรือไง ถ้าหากแกคิดว่าตัวเองเก่งพอ ก็ไปทำมาหากินด้วยตัวเองได้เลย ถ้าหากไม่มีคนอย่างฉันถามหน่อยแกจะได้นั่งไหมเก้าอี้ประธานบริษัท” ธานุภาพเริ่มเดือด พอนึกถึงเงินที่ลูกนำไปใช้กับผู้หญิงอย่างนั้น

“พ่อไม่เคยพูดกับผมแบบนี้เลย นภาเป็นคนรักของผม ผมดูแลเธอมันผิดตรงไหน การที่ผมพึงพอใจใครสักคน มันผิดมากเหรอครับ”

“มันไม่ผิด ถ้าแกเลือกคนที่แกพึงพอใจ แกรู้หรือเปล่าว่าฉันฟังคนอื่นพูดว่ายังไง ผู้หญิงที่แกอ้าปากบอกคนอื่นว่าเป็นคู่หมั้น ในสังคมที่แกเดินเชิดหน้าเข้าไป คนในนั้นมันก็ได้แม่นภาของแกกันทั้งนั้น” ชายชราทอดสายตามองบุตรชาย “นอนเพื่อแลกเงิน แกเข้าใจที่พ่อพูดหรือเปล่า”

ธานต์เมธาขบกรามแน่น ทำไมพ่อต้องขุดเอาเรื่องจำพวกนี้มาพูดต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ด้วย

“พ่อไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องนี้มาพูดหรอกครับ ดีหรือไม่ดีผมตัดสินเอง แต่ตอนนี้พ่อกำลังเห็นคนอื่นดีกว่าผม เทิดทูนผู้หญิงพรรค์นี้เหนือผม หัวนอนปลายเท้าเป็นใครพ่อสืบประวัติมาดีแล้วเหรอ ดีไม่ดีพ่อจะโดนปลอกลอกมากกว่าผมก็ได้ใครจะรู้!”

ชายชราตวัดสายตามองสีหน้าไม่พอใจ

“นี่แก กล้าย้อนฉันเหรอ!” ธานุภาพขุ่นเคืองกับคำพูดบุตรชาย เพราะรู้ความหายในนั้นดี

“ผมไม่ได้ย้อนพ่อเลยครับ ผมเป็นลูก ผมย่อมมีสิทธิ์ห่วงพ่อเหมือนกัน”

“ดี... เจ้าธานต์ ถ้าเป็นแบบนี้ แกก็ไปอยู่กับแม่นภาลักษณ์นั่นเสีย ไม่ต้องทำตามความต้องการของฉันก็ได้ ไปอยู่กับผู้หญิงที่แกรัก สร้างเนื้อสร้างตัวใหม่โดยไม่มีพ่อแกหนุนหลังซะ อยากจะรู้นักว่าแม่นั้นจะเอาแกไหม!”

คนนอกเช่นหล่อนกำลังสั่นเทา บทสนทนาเดือดระอุนี้ทำเอาอยากแทรกหนีไปเสียตอนนี้ หล่อนกลายเป็นสาเหตุให้พ่อลูกต้องทะเลาะกัน มันไม่ควรเลย ดูท่าแล้วเขาคงเกลียดหล่อนมาก ทั้งสีหน้าแววตายามมองมาราวกับจะฆ่าแกงกันเสียอย่างนั้น

“นี่พ่อไล่ผมเหรอ”

“ใช่!”

“แต่ผมเป็นลูกพ่อนะ!”

“ลูกที่ไม่เคยเห็นหัวพ่อแกเลย เห็นแต่อย่างอื่นดีกว่าพ่อ แกเคยสนใจด้วยเหรอว่าฉันจะเป็นตายร้ายดียังไง แกเคยโผล่หัวมาเหรอ จนวันที่ฉันบอกจะยกสมบัติให้คนอื่นแกถึงได้กลับมาเฝ้าสมบัติอยู่นี่ไง!”

“พ่อดูถูกผมเกินไปแล้ว” เขาตัดพ้อเสียงเครือ

“ฉันก็ดูแกถูกอยู่นี่ไง ถูกต้องทุกอย่าง ฉันปล่อยแกมานานมากแล้ว ถ้าแกคิดว่าผู้หญิงของแกสำคัญกว่าพ่อก็ไสหัวไปเสีย!”

คนเป็นลูกไม่อาจทานทน ไม่มีครั้งไหนร้ายแรงเท่านี้อีกแล้ว มันเจ็บที่ถูกพ่อประณามเช่นนี้ เขาอาจเผลอไผลไปกับเรื่องอย่างว่า แต่ใช่ไม่สนใจบิดาตนเอง แค่เพียงไม่แสดงออกให้เด่นชัดเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะคนคนเดียว ผู้หญิงที่ชื่อศศิรญาคือต้นเหตุของเรื่องนี้

เขาตวัดสายตามอง นัยน์ตาราวมีเปลวไฟ คนตัวเล็กชะงักสบตาเขาร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ทำไมแววตาชายคนนี้ถึงดุดันนัก

“ตกลงเธอจะมานอนกับฉัน หรือมานอนกับพ่อฉันกันแน่!” ชายหนุ่มตวาดถาม

คนฟังตาโต เส้นขนในกายลุกชัน ความกลัวหมดสิ้น เหลือแค่เพียงความโกรธ กล้าดียังไงดูถูกกัน เขารู้จักหล่อนดีพอแล้วงั้นเหรอ ถึงหล่อนต่ำต้อย แต่ไม่ได้หมายความว่าไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรี มือบ้างง้างขึ้นตามสัญชาติญาณ

เพียะ!

ชายหนุ่มหน้าหันตามแรง มันไม่ได้เจ็บปวดมากนัก แต่ทว่ามันทำให้เขารู้สึกราวกับมีไฟแผดเผา คนที่ตัวเองเกลียดมาตบหน้ามันสุดแสนคับแค้น

“กล้าดียังไงเอามือสกปรกมาตบหน้าฉัน!”

คนตบมองมือตนเองกายสั่นเทาด้วยความกลัว หล่อนไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น

 “ฉะ... ขะ...ขอ” หล่อนไม่ทันได้พูด ร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเข้ามาใกล้

ศศิรญาตระหนกรีบถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ธานุภาพเห็นท่าไม่ดี

“หยุดสิ่งที่แกกำลังคิดจะทำเดี๋ยวนี้เจ้าธานต์ แกผิดเองไม่ใช่หรือไงที่ดูถูกคนอื่นเขา หัวสมองแกมีแต่เรื่องหว่างขาหรือไงถึงคิดออกมาได้แค่นี้ มันสมควรแล้วที่โดนตบ ความจริงฉันว่าแค่นี้มันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ!”

ธานต์เมธาโกรธจนแน่นในอก ตวัดสายตามองบิดา ก่อนใช้จังหวะเผลอจับเรียวแขนอีกฝ่ายแล้วกระชากลากมาหาเหวี่ยงลงบนโซฟา

“ว้าย!” หญิงสาวร้องเสียงหลง

“เธอคงรู้แล้วใช่ไหม ผู้หญิงอย่างเธอแค่ฉันใช้มือเดียวก็กระชากมาร่วงอยู่ตรงนี้แล้ว จำไว้เธอเริ่มสงครามก่อน เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่” ชายหนุ่มฝากความแค้น แล้วหันไปทางบิดา “เชิญพ่อโอ๋กันตามสบายเลย!” ชายหนุ่มตัดพ้อแล้วเดินหนีออกจากบ้านไป

ธานุภาพหันมองหญิงสาวที่กำลังนั่งตัวสั่นอยู่บนโซฟาด้วยความสงสาร เขาเองก็ไม่อยากจะบังคับจิตใจหล่อนนักแต่ก็ไม่อาจให้บุตรชายแต่งงานกับผู้หญิงที่ควงเล่นอยู่ทุกวันนี้ได้ ไม่อยากให้ลูกชายต้องโดนปลอกลอกจนหมดตัวผู้หญิงอย่างศศิรญาเขามองไม่ผิด เขาเองก็อายุมากแล้วผ่านอะไรมามากมายทำไมจะดูคนไม่ออก... แม้เวลานี้บุตรชายของเขาอาจจะยังไม่เห็นเพชรที่อยู่ในตม แต่เขาเชื่อว่าวันหนึ่งบุตรชายจะต้องเห็นสิ่งล้ำค่านี้แน่นอน

“ญา... หนูคงตกใจมากใช่ไหม แต่อย่าไปสนใจเลยเพราะเจ้าธานต์มันเป็นคนไม่ชอบการถูกบังคับสักเท่าไหร่ อีกไม่นานมันก็หาย หนูไม่ต้องกังวลหรอกลูก”ธานุภาพพยายามปลอบ

“ค่ะ”รับคำแม้ในใจของหญิงสาวรู้สึกกังวลอยู่ลึกๆ

วันนี้หญิงสาวมาซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้า โดยมีสาวใช้ที่ชื่อสอางค์มาด้วยร่างบางเดินมองรอบๆ ห้าง แต่ไม่กล้าเลือกซื้ออะไรมากนักเพราะรู้สึกเกรงใจที่ธานุภาพจะต้องมาออกค่าเสื้อผ้าให้กับหล่อน แต่น้าสอางค์กลับจัดเสื้อผ้าให้หล่อนไม่หยุดแม้จะห้ามยังไงก็ไม่ฟัง

“คุณญาคะ ต่อไปก็ไปร้านทำผมกันค่ะ”สอางค์บอกพลางลากหญิงสาวไป

“ไปทำไมคะ”

“อย่าสงสัยอะไรค่ะ แค่ทำตามคำแนะนำของสอางค์ก็พอ!”

ไม่นานนักหล่อนก็ต้องมานั่งทำผมอยู่ที่ร้านหลังจากเสร็จจากการทำผม สอางค์ยังคงพาหญิงสาวไปต่อที่ร้านขายเครื่องสำอางอีก

“พอแล้วค่ะ ญาไม่ซื้อหรอกนะคะเครื่องสำอางค์แพงจะตาย!”มองเห็นป้ายราคาทำให้นึกถึงอาหารหลายมื้อเลยทีเดียว

“อย่าดื้อค่ะคุณญา ตามสอางค์มาค่ะ”สอางค์ลากหญิงสาวอีก

สุดท้ายแล้วหล่อนก็ได้เครื่องสำอางมาเพิ่มอีกจนได้ หล่อนถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเสียดายเงิน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ เรากลับกันได้แล้วค่ะ”สาวใช้ชื่อสอางค์เดินนำหล่อนไปอีกครั้ง

ไม่นานรถเลี้ยวเขามาจอดเทียบหน้าบ้าน ร่างบางลงจากรถพร้อมกับสาวใช้แล้วเดินเคียงหอบหิ้วข้าวของมากมายเข้าด้านใน ธานุภาพเหลือบมองศศิรญาด้วยความพอใจ จากสาวบ้านนอกหน้าตาสะสวยพอแต่งตัวเข้าไปด้วยแล้วยิ่งทำให้สวยมากขึ้นไปอีก ทั้งหน้าตาผิวพรรณของหล่อนก็ดีไม่น้อยพอแต่งตัวแบบนี้แล้วดูเหมือนคุณหนูลูกผู้ดีก็ไม่ปาน

“เป็นไงบ้างลูกสนุกไหม?”ธานุภาพเอ่ยถามหญิงสาว

“ดีค่ะ พอดีน้าสอางค์ช่วยเลือกให้ญาค่ะ”

“อ๋อ สอางค์มันใช้ได้เหมือนกันนะนี้ จับเราแต่งตัวซะสวยเชียว”

ใบหน้าเรียวแดงซ่านกับคำชม แล้วขอตัวขึ้นไปบนห้องของตนเองเพื่อเก็บข้าวของที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้า เมื่อจัดเสร็จหล่อนสาวเท้าลงมาชั้นล่างอีกครั้ง

“เย็นนี้เราต้องไปที่วัดกันใช่ไหมลูก?”ธานุภาพถาม

 “ค่ะ”

“งั้นหนูไปจัดการอะไรให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวเราไปพร้อมกันเลยนะ”

“ได้ค่ะ”