พิมพ์วลัญช์นิ่งเงียบกับคำพูดถากถาง รู้สึกหน้าชาราวกับถูกตบหน้าอย่างแรง ธานต์เมธาเหลือบมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด
“ฟ้าไม่หยุด! ไหนคุณบอกว่าจะไม่มีวันยอมมีอะไรกับมันยังไงล่ะคะ ทำไมคุณทำแบบนี้!” หล่อนเริ่มอาละวาด
สุดที่หญิงสาวจะทนร่างบางวางมือจากงาน หล่อนไม่อยากอยู่ในห้องนี้อีกแล้ว พิมพ์วลัญช์เดินไปที่ประตูทันที แต่เพียงฟ้ากลับคว้าท่อนแขนหญิงสาวไว้ก่อนกระชากกลับมา
“เราต้องคุยกับให้รู้เรื่อง ฉันไม่ยอมยกผู้ชายคนนี้ให้หรอกนะ!”
“คุณจะยกเขาให้ฉันหรือไม่! ก็เรื่องของคุณ จะไปสำราญกันที่ไหนก็เชิญ แต่อย่ามาวุ่นวายกับฉันก็พอ!”หล่อนบอกแล้วสะบัดท่อนแขนเดินหนีออกมา
ธานต์เมธามองตามแผ่นหลังนั้นไป เพียงฟ้ายิ้มเยาะ หล่อนไม่มีวันยอมให้ธานต์เมธาหลุดมือไปแน่! ร่างบางเดินมานั่งพักที่ร้านกาแฟนเงียบๆ กัลญณัฐเดินออกมาและพบว่าเพื่อนสาวกำลังนั่งอยู่จึงเดินเข้ามาทัก
“พิมพ์!”กัลญณัฐเอ่ยทักพลางนั่งลงตรงข้าม
“กัล”
