ดวงใจทมิฬ

เพื่อนกัน

“แหม่อีขวัญให้คนสวยเขานั่งพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูพาไปส่งเอง”

โก้ที่พอหลังเลิกงานก็จะตั้งวงกินเหล้ากับพวกพ้องหันไปเจอขวัญแก้วกับเด็กใหม่เข้าพอดี เจาอดใจไม่ไหวในความสวยของเด็กใหม่ถึงขนาดเดินเซด้วยความเมาเข้าไปฉุดแขนให้เขามานั่งร่วมวงด้วย ใช้สายตาลวนลามชนิดที่อยากจะลากพาไปทำเมียเสียเดี๋ยวนี้

“อย่าเสือกไอ้โก้ หลบไป”

ขวัญแก้วไม่กลัวใครเพราะโสภาดันหลังเธออยู่ดึงแขนชมจันทร์คืนมาจากโก้ ก่อนจะตั้งท่าถีบจนโก้ต้องหลบทางให้

“หวงเป็นหมาเลยมึง”

โก้ได้แต่ยืนด่าทอตามหลังไป โวยวายตามประสาคนที่เริ่มเมาแล้ว แต่ไม่คิดจะตามเพราะถ้ามีเรื่องกันอีเจ้โสภาไล่เขาออกแน่ๆ

“กระต่ายห้ามเข้าใกล้ไอ้โก้มันนะ มันไว้ใจไม่ได้”

ขวัญแก้วหันกลับไปมองว่าโก้นั้นตามมาไหม ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่คนอย่างไอ้โก้วันนี้เลือกวงเหล้าไม่ได้ตามมา แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดีไอ้นี่อยากได้อะไรมันต้องได้

“จ๊ะ”

ชมจันทร์เองก็โล่งอกไม่น้อยเช่นกันที่เธอรอดจากมือของผู้ชายคนนั้นมาได้ นับว่าโชคดีที่มีขวัญแก้วคอยช่วยเหลือ

“เหนื่อยหรือเปล่าทำงานวันแรก”

“ไม่เลย”

รู้สึกปลอดภัยแล้วขวัญแก้วก็พาชมจันทร์เดินต่อเพื่อกลับห้องเช่าที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงกิโล

โดยพากันเดินผ่านตลาดใหญ่ที่ไม่เคยปิด มีผู้คนพลุกพล่านตลอดถึงแม้จะต้องเดินไกลเพิ่มขึ้นอีกนิดแต่ก็รู้สึกปลอดภัยมากกว่า และต้องแลกกับการถูกมองจากสายตาหลายๆคู่อย่างดูถูกในอาชีพของขวัญแก้ว แต่มันก็คุ้มดีกว่ากลับทางลัดเดิมที่เคยใช้ มันเปลี่ยวและมืดมากอาจมีโก้ไปดักรออยู่ก็ได้

ขวัญแก้วที่แทบไม่เคยมีเพื่อนดูแลชมจันทร์อย่างดี ราวกับเป็นพี่เป็นน้องกัน

“พี่ชายเธออยู่ที่ไหนเหรอ”

ชมจันทร์ชะเง้อคอออกไปมองวิวด้านนอกรถคันหรูที่พี่ชายของขวัญแก้วจ้างมารับเพื่อจะได้ไปกินข้าวฉลองวันเกิดให้กับขวัญแก้ว แต่ชมจันทร์กลับรู้สึกอึดอัดอยากลงจากรถคันนี้เร็วๆเพราะคนขับรถที่เธอไม่รู้จักนั่นแอบมองเธอผ่านกระจกมองหลังบ่อยๆด้วยสายตาประเภทเดียวกับที่โก้ใช้มองเธอ

“ไม่ไกลหรอก อีกสักพักก็ถึง”

ขวัญแก้วเอามือเย็นเฉียบมาจับมือของชมจันทร์เอาไว้เพื่อให้เพื่อนใจเย็นลง และเพื่อนให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

ชมจันทร์ถึงกับสะดุ้งในความเย็นเฉียบของมือขวัญแก้ว แถมหน้าตาของขวัญแก้วก็ดูซีดๆผิดปกติไม่สดใส ไม่มีความดีใจ ไม่เหมือนคนที่จะไปหาพี่ชายเลยแม้แต่น้อย

“ไม่เป็นอะไร”

ขวัญแก้วรีบดึงมือของเธอกลับมาเช็ดเหงื่อที่ไหลมาตามไรผมอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้ชมจันทร์เห็นแล้วพยายามทำตัวให้ปกติ

“ตัวเธอเย็นมากเลยนะ”

มือเล็กๆที่ด้านกร้านของชมจันทร์เพราะทำงานหนักมาร่วมเดือนยกขึ้นแตะหน้าผากของขวัญแก้ว มันเย็นเฉียบราวกับตัวขวัญแก้วไม่เลือดไหลหล่อเลี้ยงแล้วหาความอุ่นอย่างคนปกติไม่เจอเลย

“แอร์มันเย็นน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

ขวัญแก้วขยับออกห่างจากชมจันทร์ชิดกับประตูรถนู่นเลย แล้วเสมองออกไปนอกรถเหมือนต้องการชมวิว

ชมจันทร์ได้แต่มองด้วยความสงสัยว่าขวัญแก้วเป็นอะไรทำตัวแปลกไป และก็นึกห่วงเพราะอาการของขวัญแก้วไม่สู้ดีเท่าไหร่กลัวว่าจะเป็นหนักกว่านี้

“นั่งรอในรถนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”

รถหรูที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนรถเช่าเลี้ยวเข้ามาในโรงงานขนาดใหญ่ จอดนิ่งสนิทข้างๆรถหรูอีกคันที่จอดอยู่ก่อน ขวัญแก้วเปิดประตูเพื่อที่จะลงจากรถทันที

“ฉันลงไปด้วยไม่ได้เหรอ”

ชมจันทร์คว้าหมับเข้าที่แขนของเพื่อน ด้วยไม่อยากรออยู่ในรถคนเดียวเพราะกลัวคนขับรถถึงมันจะไม่นานก็ตามด้วยขวัญแก้วบอกกับเธอว่าจะไปรับของขวัญจากเจ้านายของพี่ชายที่สนิทกันเพราะเคยไปกินเหล้าที่ร้านอยู่บ่อยๆแล้วก็จะรีบกลับออกมาเลยเพื่อที่จะได้ไปกินข้าวกัน

“รออยู่ในนี้เถอะ เจ้านายของพี่ชายฉันเขาไม่ชอบให้พาคนอื่นมาด้วย”

ขวัญแก้วสะบัดมือของคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนออก แล้วรีบปิดประตูรถทันทีก่อนจะเดินไปขึ้นรถอีกคันที่จอดอยู่

“รีบไปรีบมานะ”

หญิงสาวที่เริ่มหวาดกลัวขึ้นมาเพราะต้องอยู่คนเดียวภายในรถที่มีคนแปลกหน้าอยู่ด้วยรีบขยับไปนั่งชิดกับประตูที่เพื่อนเพิ่งจะเปิดออกไป กอดตัวเองเอาแล้วคอยชะเง้อคอมองว่าเมื่อไหร่เพื่อนจะกลับมา

“คุณเป็นใคร”

ชมจันทร์เอาแต่ชะเง้อคอมองประตูด้านที่เธอนั่งชิดจนไม่ได้ระวังตัวเพื่อรอขวัญแก้ว จนไม่รู้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมาบนรถมานั่งข้างๆเธอโดยที่เธอนั้นไม่รู้จักเขา

“ว่าที่ผัวลำดับต่อๆไปของเธอไง”

มือหนากระชากเข้าที่แขนเล็กของคนที่นั่งตัวลีบอยู่อีกฝั่ง ออกแรงเล็กน้อยก็ทำร่างเล็กขยับเข้ามานั่งเบียดกับเขาได้ในทันทีตามที่ใจเขาต้องการ

“ขวัญช่วยด้วย”

ชมจันทร์พยายามดึงแขนของตัวเองออกมาจากมือของชายแปลกหน้าเพื่อจะไปคว้าประตูรถให้เปิดออก

ชายร่างใหญ่เหมือนจะโมโหเขานั้นกระชากร่างบางกลับมานั่งที่เดิม ใช้วงแขนกอดรัดลำตัวบางๆเอาไว้ให้แน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก

“ปล่อยนะ ปล่อย กรี๊ดดดด”

ชมจันทร์ไม่ยอมแพ้เธอดิ้นสุดแรงที่มี สองมือช่วยกันผลักตบชายแปลกหน้า และขาก็ยกขึ้นมาช่วยกันถีบ ไม่รู้ว่าอะไรไปโดนตรงไหนบ้าง รู้แต่ต้องเอาตัวรอด

“กูบอกให้หยุดดิ้น”

“โอ๊ย”

ฝ่ามือใหญ่ฟาดลงบนแก้มขาวของชมจันทร์เต็มแรงจนหน้าหันมีเลือดไหลออกมาในทันทีตรงมุมปาก ความเจ็บทำให้หญิงสาวหยุดดิ้นและเอามือขึ้นมาจับแก้มของตัวเองเพราะมันเจ็บราวกับว่ามีอะไรส่วนไหนแตกหัก

“ฤทธิ์เยอะนัก”

ผู้ชายอีกคนที่มีหน้าที่ขับรถหันมาที่หลังรถพร้อมกับในมือถือผ้าผืนเล็กที่มียาสลบอยู่ จับศีรษะเล็กที่กำลังจะขยับหนีให้อยู่นิ่งๆแล้วโปะผ้าลงไปกับใบหน้านั้น

“อื้อ อ่อย”

สองมือเล็กไล่ปัดมือใหญ่ที่เอาผ้าอะไรไม่รู้มาปิดหน้าเธอ แต่ยิ่งออกแรงเธอก็ยิ่งหมดแรงแล้วทุกอย่างก็มืดมิด

“มันจะหลับยาวจนถึงที่ไหมวะ”

ร่างที่ไร้สติของชมจันทร์ถูกจับให้นั่งราวกับคนมีสติโดยมีขายแปลกหน้าคอยประคองเอาไว้

“ตื่นอีกทีก็คงมืด ยามันแรง”

คนขับรถเอื้อมมือมาจับปลายคางมนของชมจันทร์นั้นให้เชิดขึ้น แล้วมองใบหน้าสวยนั้นอย่างพึงพอใจอยากจะได้เอาไปทำเมีย ก่อนจะไล่สายตาไปตามเรือนร่างบอบบางอรชร

“ออกรถได้แล้ว”

ผลักไสหน้าเพื่อนร่วมงานให้กลับไปอยู่ที่เดิม ให้มันกลับไปทำหน้าที่ของมันอย่าได้คิดมายุ่งกับเด็กของเจ้านายเดี๋ยวมันจะได้หยุดหายใจก่อนเวลาอันควร

“กูแทบอดใจไม่ไหวเลยวะ อีนี่สวยมากจริงๆ”

คนขับรถก็ยังมิวายหันมามองร่างอรชรอันอีกครั้งก่อนจะพารถเคลื่อนตัวออกไปจากโรงงานที่ใช้เป็นสถานที่แลกเปลี่ยนสินค้าตรงนี้เพื่อไปยังจุดหมายที่อยู่ห่างออกไปอีกจังหวัดหนึ่ง

“กระต่าย”

ขวัญแก้วก้าวลงจากรถอีกคันพร้อมน้ำตาร้องเรียกเพื่อนรักที่ถูกพาตัวไปโดยรถอีกคันป่านใจจะขาด เธอไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยสักนิดเพราะชมจันทร์คือเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอ แต่มันจำเป็นเธอไม่มีทางเลือกใดๆอีกแล้ว

“จะร้องไห้ทำไมอีขวัญ ถ้าเกิดเสี่ยเขาถูกใจรับเลี้ยงขึ้นมาเพื่อนมึงคนนั้นสบายไปทั้งชาติแน่ๆ ขึ้นรถมาได้แล้วจะได้กลับไปนอนสักที”

สุรชัยพี่ชายของขวัญแก้วเปิดกระจกออกมาตามน้องสาวที่เกิดบ้าอาลัยอาวรณ์เพื่อนแค่คนเดียวให้กลับขึ้นรถเพราะเขานั้นอยากกลับไปนอนสบายๆบนเตียงนุ่มๆเต็มแก่แล้วเบื่อพวกที่นั่งเอาปืนจ่อหัวในรถคันนี้เต็มทน

“เพราะพ่อกับพี่ทำให้ฉันต้องขายเพื่อน ทำอะไรไม่รู้จักคิด ละโมบหวังแต่อยากจะรวยจากการพนันจนแม่ตายไปคนหนึ่งแล้ว ก็ยังคิดไม่ได้”

ขวัญแก้วกลับมาขึ้นรถอย่างจำใจพร้อมมองหน้าผู้ชายสองคนที่คนหนึ่งเป็นพ่ออีกคนเป็นพี่ชายอย่างโกรธแค้น เพราะคนสองคนนี้ไปติดหนี้พนันบอลและก็หนี้การพนันอีกหลายชนิดกับเสี่ยใหญ่คนหนึ่งที่เธอเองก็ไม่รู้จัก เธอต้องเอาเงินเก็บทั้งหมดไปช่วยไถ่ตัวออกมาเพื่อไม่ให้โดนยิงทิ้งแต่มันกลับไม่พอ เงินของเธอที่คิดว่ามันมากมายนั้นยื้อเวลาให้พ่อกับพี่ชายไม่ให้โดนยิงทิ้งออกมาได้อีกสองวันเท่านั้น

แล้วโลกนี้มันก็โหดร้าย พ่อกับพี่ชายของเธอที่มากบดานหลบหนีเจ้าหนี้อยู่เงียบๆภายในห้องเช่าของเธอเห็นชมจันทร์เข้า มันเลยเกิดเหตุการณ์ในวันนี้ บังคับให้เธอพาชมจันทร์มาส่งให้กับคนของเสี่ยเพื่อแลกกับชีวิตของพ่อและพี่ชาย

เธอไม่ได้อยากทำแต่ถ้าไม่ทำเธอก็อาจจะต้องตายด้วยอีกคนเพราะเธอนั้นได้ก้าวเข้าไปยุ่งเรื่องหนี้สินก้อนใหญ่ก้อนนี้เข้าแล้ว

“หุบปากอีขวัญ หรือมึงอยากเห็นกูกับพี่ของมึงตาย”

เชษฐ์เอื้อมมือไปตบปากลูกสาวข้ามตัวลูกชายที่นั่งอยู่ตรงกลางอย่างนึกโมโห ปลายมือฝาดโดนหน้าอีคนปากดีที่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณที่เขานั้นอุตส่าห์ต่อรองกับไอ้เสี่ยหื่นกามนั้นได้จนรอดตายกันหมดนี่

และก็มีสุรชัยเริ่มร่วมวงด้วย

“กระต่าย ฉันขอโทษ”

ขวัญแก้วที่สู้แรงสองคนนี้ไม่ได้เลยจำต้องเงียบปากหลีกหนีการต้องโดนทำร้าย ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ให้กับความต่ำช้าเลวทรามของตัวเองที่ทำลงไปกับชมจันทร์