Yeniden Dağhan olmak zorunda kaldığı için de nefret ediyordu benden. Tekrar bu hayata benim yüzümden dönmüştü. Karnımdaki bebek nedeniyle hapsolmuştu. Bu açıdan bakınca anlıyordum bana olan öfkesini ama sadece bu açıdan. Geri kalan bütün tavırları bana haksızlıktı. Çekip gitmişti. Kim bilir yine ne peşindeydi. Tek başıma onu nasıl idare edebilirdim? Damattı. Yokluğu en kolay fark edilecek insandı. Buradaki insanlar için ben önemli değildim. Dağhan ve Mehmet Karatan için gelmişlerdi. Nasıl fark edilmeyecekti yokluğu?
Stres yapmıştım. Etrafa bakıp gülümsemeye çalıştım. Dağhan' ın arkadaşları hariç herkes buz gibiydi. Sahte gülümseyen kişiler vardı bir de. Nesrin ve Batu geldi. Tebrik ettiler tekrar ve gitmeleri gerektiğini söyledi Batu. Öpüp vedalaştım. Büyük ihtimalle son görüşümdü. Bir da
