บทที่ 9
นางร้ายแรดเงียบ
พริ้มเพราผลักบอสใหญ่ออกห่าง รู้สึกไม่ค่อยดีอย่างไรก็ไม่รู้ ราวกับจะมีเรื่องบางอย่างเกิดอย่างไรอย่างนั้น
“เข้าไปข้างในเถอะค่ะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“ให้ไปด้วยไหม”
เธอส่ายหน้า มาร์คินยังจับมือเธอไว้ เขาแตะเข้าที่กำไลแล้วลูบเบาๆ
“ยังไม่แน่ใจหรอกนะ ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่ แต่บอกเลยว่าห่วง ทั้งห่วงทั้งกังวล มันคงทรมานถ้าไม่เห็นคุณในสายตา อย่าจากกันไปไหนนะพริ้ม อยู่ข้างๆ กันอย่างนี้นะ”
เธอรับปากด้วยรอยยิ้มบางๆ น่าประหลาดไหมเล่าที่รู้สึกหนักใจแปลกๆ ทั้งหนักใจทั้งกังวล ถ้าเขาเอ่ยออกมาว่าทุกอย่างที่ทำก็เพราะรัก เธอคงโล่งใจมากกว่านี้ แต่ว่าทำไมเธอต้องอยากได้ยินแบบนั้น หรือว่าเธอเอง ก็รักเขาเข้าแล้ว ไม่จริงกระมัง เธอก็แค่ผู้หญิงโง่ๆ ที่ตกลงในบ่วงราคะของมาร์คินเท่านั้นล่ะ เท่านั้นจริงๆ
งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปอย่างครึกครื้น เสียงพูดคุยกันเรื่องผ้าไหมยังดังขึ
