“เฮอะ!” พริ้มเพราแค่นหัวเราะ “รักเหรอ ไม่ใช่เลย เพราะพอร์ชยังไม่ได้ในสิ่งที่อยากได้ต่างหาก” พริ้มเพรารู้ทัน ขยับเข้าหาพัชญะแล้วกระซิบบางอย่าง “ยังฝันลมๆ แล้งๆ ว่าจะได้เจาะไข่แดงพริ้มละสิ เสียใจด้วยนะพอร์ช พริ้มน่ะ ถูก เจาะ มาเรียบร้อย กับผู้ชายที่หล่อกว่า รวยกว่า ที่สำคัญน่ะ กินแล้วอร่อยมาก!”
ดวงตาของพัชญะเบิกโต หมายความว่าอย่างไร แล้วจู่ๆ ปลายคางเขาก็ถูกหล่อนบีบด้ายปลายนิ้วแรงๆ
“หน้าจืดๆ อย่างนี้ พริ้มไม่เสียเวลาชิมหรอก เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกับพริ้มจะดีกว่า เลิกกันแล้วก็ทางใครทางมัน เข้าใจนะ หึๆๆ”
เอ่ยจบก็ผลักหน้าจืดๆ ของพัชญะไปให้พ้นทาง สะใจที่ได้เอาคืนพัชญะอย่างแสบสัน ให้เขาอกแตกตายไปเลยเถอะที่ไม่ได้เจาะไข่แดงเธอ
พัชญะยืนงงอยู่ที่เก่า หล่อนล้อเล่นใช่ไหม แล้วที่เขาเฝ้าถนอมไม่แตะต้องมาตั้งนานล่ะ เขาโง่เองใช่ไหม!
“พริ้มนะพริ้ม คิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะตัดกันออกจากชีวิตได้เหรอ ดีแล้วนี่ ถ
