พริ้มเพราลากราวแขวนผ้าตามไป เฌอริณเริ่มสวมชุดที่เธอเลือก เธอดึงชุดออกจากไม้แขวน ช่วยหล่อนในทุกๆ อย่างที่หล่อนทำเองแล้วไม่ถนัด
“ก็ดี” เฌอริณว่า ชุดนี้ที่พริ้มเพราเลือกเข้ารูปพอดี แต่แค่ดียังไม่พอ
ดาราสาวสวมชุดออกไปให้เพื่อนดู หล่อนเดินสับเท้าราวกับอยู่บนแคทวอล์ค
มาร์คินจ้องหล่อนเหมือนโดนเวทมนตร์ พริ้มเพราได้แต่เบะปากน้อยๆ แล้วรอคอยให้หล่อนกลับมาสวมอีกชุดหนึ่ง จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม เกือบชั่วโมงที่พริ้มเพรายืนขาแข็งคอยช่วยเฌอริณสวมชุด นี่เธอเป็นเลขาหรือว่าพนักงานห้องเสื้อกันล่ะ
“เราจะสายแล้วนะ เลือกมาสักชุดเถอะ”
เสียงมาร์คินร้องบอกอยู่ข้างนอก พริ้มเพราเองก็เริ่มเซ็งละ แต่แม่ดารายังเลือกชุดไม่ได้ เฌอริณยืนเท้าสะเอวแล้วมุ่นคิ้ว เจ้าหล่อนเหลือเพียงสลิปสีนู้ดแนบเนื้อ ไม่ได้นึกอายผู้หญิงด้วยกันเลย
“ชุดนี้ก็สวย ฉันชอบ”
“สวยค่ะ” พริ้มเพรารับคำ จะหยิบชุดสีส้มมาให้เจ้าหล่อน
“แต่สีเ
