EP 4/3 ผู้ชายของพริ้ม
1053 Words
บ้านมนวรรธน์ค่อนข้างเงียบในวันนี้ มณีนุชยังไม่กลับมาแม้ว่าล่วงเข้าบ่ายแก่ๆ แล้วก็ตาม มาร์คินเดินตามหาเจ้าหล่อน พบเพียงหลานชายกับสาวใช้นางหนึ่ง
“นะโม แม่ไปไหน” ถามเอากับหลานชาย
คนเป็นหลานหน้ายุ่ง เงยหน้าจากกองหุ่นยนต์ที่ขนออกมาเล่นในวันหยุด “แม่หนีเที่ยว ไม่พานะโมไป” ว่าแล้วก้มหน้าลงเล่นต่อ
มาร์คินแลหาใครอีกคนที่ควรอยู่ตรงนี้ด้วย “ศศิล่ะ ไปไหน”
“พี่ศิไปหาหมอค่ะ คงกลับค่ำๆ” สาวใช้ตอบ
“อืม...เข้าใจแล้ว ไม่มีใครอยู่เลย เราหนีเที่ยวบ้างดีไหมนะโม ไปหาไอติมกินกัน”
“เย้! หนีเที่ยวๆ กินติมๆ” เด็กชายตัวกลมน่ารักลุกมากระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี ของเล่นที่เล่นค้างไว้กลายเป็นเพียงก้อนพลาสติกที่ไร้ความสำคัญ
มาร์คินพาหลานรักออกไปเที่ยวห้างในวันหยุด พาเจ้าตัวกินไอศกรีมรสโปรด เล่นเครื่องเล่นที่ลานสวนสนุก ก่อนจะจบที่ร้านซูชิขึ้นชื่อ กว่าจะกลับเข้าบ้านก็เกือบสองทุ่ม แน่นอนว่าเจ้าหนูนะโมหลับอุตุให้เขาต้องอุ้มขึ้นเตียง
อานุชอาบน้ำอยู่ ตามคำบอกเล่าของคนที่กำลังจัดที่นอนให้หลานชาย
“พี่วางเลยนะ” เขาให้สัญญาณ
“ค่ะ” หญิงสาววัยอ่อนกว่ามาร์คินหลายปี รับคำเขาพร้อมกับช่วยผ่อนร่างนะโมลงบนที่นอน เด็กชายตัวกลมหลับอุตุ และไม่แน่อาจจะหลับจนถึงเช้า
“ยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“อีกสักชั่วโมง ถ้าแกไม่ตื่นเดี๋ยวศิจะเช็ดตัวให้เองค่ะ”
ศศิ ตอบแล้วดึงผ้านวมขึ้นชิดใต้คางเจ้าหนู
มาร์คินผิดสังเกตตั้งแต่เจอศศิที่หน้าบ้าน เจ้าตัวไม่ยอมมองหน้าเขาเลย
“ศิเป็นอะไร อาการไม่ดีเหรอ”
เขาถามแล้วรอคำตอบ ศศิหันมาหา ใบหน้าแม้มิได้งดงามอย่างเฌอริณหรือพริ้มเพรา แต่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ หล่อนสวมเดรสกระโปรงแบบเรียบๆ ติดผมด้วยกิ๊บน่ารักมิให้พวงผมไหลมาระรานใบหน้า ในอายุยี่สิบสองปี ศศิดูไม่ต่างจากสาวมัธยมมากนัก หล่อนเรียบร้อยอ่อนหวาน เป็นสตรีหัวอ่อน ซ้ำยังขี้โรคอีกต่างหาก
ศศิอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดแล้ว หล่อนเป็นลูกสาวแม่บ้านคนเก่าที่ตระกูลของเขาชุบเลี้ยงมา พอมารดาตายจากไปหล่อนเลยไม่ไปไหน ยังคงอยู่รับใช้ตระกูลมนวรรธน์เช่นเดิม ศศิมีหน้าที่หลายอย่างในบ้านหลังนี้ แต่หลักๆ คือช่วยเลี้ยงนะโม
ทั้งอานุชและเขาไม่เคยคิดว่าศศิคือคนใช้ หล่อนเป็นเหมือนคนในครอบครัว
“ศิปวดหัวนิดหน่อยค่ะ พี่หิวไหมคะ ศิไปเตรียมมื้อค่ำให้ อานุชเพิ่งกลับมา อาบน้ำเสร็จจะได้กินพร้อมกัน”
“พี่กินมาแล้วพร้อมนะโม ศิลงไปกินกับอานุชเถอะ”
“ค่ะ อ้อ...นี่ค่ะ ศิเจอเมื่อเช้าตอนเข้าไปช่วยเด็กๆ เก็บห้อง” เธอส่งสิ่งหนึ่งให้เขา ตุ้มหูพลอยทรงหยดน้ำ ที่ไม่ใช่ของเจ้าของห้อง
“หือ? นี่มัน...ตุ้มหู”
“ค่ะ” ศศิรับคำ
มาร์คินพยายามนึกว่าเจ้าสิ่งนี้มาอยู่ที่ห้องเขาได้อย่างไร จะว่าเป็นของอดีตภรรยาก็ไม่ใช่ ของของปาลิดาทุกสิ่งอย่างถูกเขาเก็บเข้าตู้เข้าชั้นเรียบร้อยตั้งนานแล้ว
“หรือว่าจะเป็นของ...”
“ของใครหรือคะ” ศศิถามอย่างใคร่รู้
มาร์คินอมยิ้ม วางมือบนกระหม่อมของคนที่รักเหมือนน้องสาวแล้วยีเล่นอย่างเอ็นดู
“ไม่ใช่เรื่องของเราหรอกน่า ลงไปกินข้าวได้แล้วไป ปล่อยนะโมไว้นี่แหละ”
มาร์คินสั่งแล้วเดินออกไปพร้อมรอยยิ้ม ศศิมองตาม วงหน้าเอียงน้อยๆ ด้วยกำลังครุ่นคิดบางอย่าง ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เธอไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า รู้แต่ว่าเมื่อคืนหล่อนค้างที่นี่ แถมยังได้สวมใส่ชุดของปาลิดา ตามคำบอกเล่าของสาวใช้นางหนึ่งละนะ หรือว่ามาร์คินกำลังมีความรักกันล่ะ
“ความรัก? อย่างนั้นหรือคะ พี่จะมีความรักอีกครั้งอย่างนั้นหรือ” ถามเอากับคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ดวงตาของน้องน้อยเริ่มเคลือบคลอหยดน้ำใส จู่ๆ ก็ปวดร้าวในใจขึ้นมา จะมีสักนาทีไหมนะที่มาร์คินจะมองเธอเฉกเช่นผู้หญิงคนหนึ่ง จะมีวันนั้นไหม...
ตกค่ำวันเดียวกัน
เมื่อได้กล่าวว่าจะใช้ชีวิตให้คุ้ม พริ้มเพราจึงไม่รอช้าที่จะปฏิบัติตาม สถานบันเทิงเต็มรูปแบบแต่ราคามาตรฐาน จึงเป็นที่สถิตของนางสาวพริ้มเพราและผองเพื่อน ถามว่ามีเงินหรือเปล่า ไม่ค่ะ! ไม่มีเลยค่ะ งานนี้ให้เพื่อนเปย์ล้วนๆ
แก๊ง! แก๊ง! แก๊ง!
สามสาวโสดชนแก้วรอบที่ร้อย เหล้าหมดไปครึ่งขวดตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่ม แต่ทั้งสามก็หาได้เมามาย ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
“แด่พรหมจรรย์ที่ถูกทำลาย ชน!” พริ้มเพรายกแก้วขึ้นเหนือหัว ไม่ได้กลัวว่าเสียงของตัวเองจะดังรบกวนชาวบ้าน คงไม่มีใครได้ยินเสียงเธอนอกจากเพื่อนซี้ที่นั่งอยู่ ที่นี่เสียงเพลงดังมาก แสงไฟวูบวาบก็น่าเวียนหัว แต่นั่นคือบรรยากาศ อยากเมาต้องมาที่นี่ มากี่ทีก็ต้องได้เมา!
“งานหล่อนเป็นยังไงบ้างยะ เงินดีขนาดนี้งานคงท่วมหัว”
พริ้มเพราส่ายหน้าให้กะเทยผู้น่าเอ็นดู “ไม่หนักหรอก ทำได้ๆ”
“ดีแล้ว พวกฉันจะได้สบายใจ” กมลศักดิ์เอ่ยอีก
พริ้มเพราพยักหน้าแล้วยิ้มกว้าง แสงจากหน้าจอมือถือที่วางอยู่ส่องขึ้นมาถึงใต้คาง มีคนโทรเข้าสินะ
“นังพริ้ม รับสายสิ” กุ้งนางบอกเพื่อนพลางกระดกแก้วเหล้าสีอำพัน
คนถูกท้วงก้มมอง เบอร์ไม่คุ้นเลยต้องรับสายด้วยอยากรู้ว่าใครโทรมา “ฮัลโหล”
พริ้มเพรารับสาย แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ อันที่จริงปลายสายอาจพูดอะไรบางอย่างแต่เธอไม่ได้ยิน ที่นี่เสียงดังมากๆ
- Writer
