EP 4/4 ผู้ชายของพริ้ม
1066 Words
ขณะเดียวกัน คนที่โทรเข้ามา จากที่กำลังจะอาบน้ำก็คว้าเอากุญแจรถแล้ววิ่งลงมาข้างล่าง ไม่ได้อยากเดือดเนื้อร้อนใจหรอกนะ แต่อยากไปดูให้เห็นกับตาว่าหล่อนอยู่ที่ไหนกันแน่
“พริ้มเพรา! อยู่ไหน!”
“ฮะ!? อะไรนะ นั่นใคร ได้ยินไม่ชัดเลยค่า พรุ่งนี้ค่อยโทรมาใหม่น้า พริ้มไม่ว่าง เหล่ผู้ชายอยู่ค่า!”
ตู๊ด...
พริ้มเพรากดตัดสายอย่างนึกสนุก ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรบ้าง แต่น้ำเสียงอย่างนั้นมันก็คุ้นๆ อยู่ คงไม่ใช่มาร์คินหรอกนะ เขาจะโทรหาเธอทำไมตอนใกล้สี่ทุ่มของวันเสาร์อย่างนี้
กำลังนึกถึงบอสเพลินๆ เหล้าผสมแก้วหนึ่งก็ถูกวางลงตรงหน้า พริ้มเพราตาเบิกโต บริกรร่างสูงจึงกระซิบบางอย่าง
“มาการิต้าแก้วนี้ จากคุณผู้ชายตรงโน้นครับ”
บริกรหนุ่มชี้แจง หญิงสาวหันไปมองตามที่อีกฝ่ายบอก บุรุษที่นั่งอยู่ ณ มุมหนึ่งของร้าน ยกแก้วของเขาเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย เขาดูดีเชียวล่ะ จากการมองผ่านๆ ไม่ถึงสิบวินาที เพื่อนสาวของเธอกระดี๊กระด๊ากันใหญ่
เธอยกมาการิต้าขึ้นจิบเล็กน้อย รสชาติของมันสู้เหล้าเข้มๆ ที่กมลศักดิ์ผสมให้เธอไม่ได้เลย
“โอ๊ย...ของดีเชียวแก หน้าตาดีแลดูมีชาติตระกูล” กมลศักดิ์สาธยายตามที่ตาแลเห็น ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ที่บาร์เครื่องดื่ม แจ็กเกตหนังของเขาสะท้อนแสงไฟเงาวับ แสงสลัวๆ นั่นยิ่งทำให้เขาดูหล่อเหลามากขึ้นไปอีก
“เทพบุตรชัดๆ ทำไมฉันมองไม่เห็นวะ ไม่งั้นเสร็จอีกุ้งแน่ๆ”
พริ้มเพราหรี่ตามอง หน้าขาวๆ นั่นตัดกับสีดำของแจ็กเกตลอยเด่นมาแต่ไกล เธอมองเขาสลับกับแก้วเหล้าที่อยู่บนโต๊ะ
“สนไหมแก” กมลศักดิ์ถาม ถ้าเพื่อนไม่เอากะเทยจะบุกแล้วนะ
“เออ...ท่าจะหล่อว่ะ” เธอว่า ยังจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา
“หล่อสิวะแก มองไกลๆ ยังหล่อเลย” กุ้งนางเสริม ไฟดิสโก้ฉวัดเฉวียนกับเสียงเพลงอึกทึกไม่เป็นอุปสรรคต่อการเหล่ผู้ชายของสามสาวเลย
“โอเค แจ่ม! พวกแกกลับไปก่อน ฉันจะไปนั่งกับเขา”
“เอ้า! อีนี่! เห็นผู้ชายแล้วทิ้งเพื่อน”
กมลศักดิ์กลับลำแทบไม่ทัน ไม่นึกว่าพริ้มเพราจะเอ่ยเช่นนี้
“เฮ้ย! แกเอาจริงหรือวะพริ้ม ใครก็ไม่รู้”
กุ้งนางเตือนเพื่อน ถึงจะหล่อแค่ไหน แต่ก็อันตรายนะ
“ตกลงจะเชียร์หรือจะห้ามวะ เร็วๆ ผู้ชายรออยู่”
กมลศักดิ์กับกุ้งนางมองหน้ากัน ชะตากรรมของพริ้มเพราช่างน่าสงสารนัก โดนผู้ชายบอกเลิกไม่พอ แถมยังเสียซิงให้เจ้านายอีก
“แล้วแต่แกแล้วกัน เกิดมาชาติเดียวต้องเสียวให้คุ้ม!” กุ้งนางสนับสนุน
กมลศักดิ์เอาด้วย ผสมเหล้าเข้มๆ ให้เพื่อนแล้ววางลงตรงหน้าเจ้าหล่อน
“เมาหรือยังนังพริ้ม”
“เมากะผีน่ะสิ เหล้าหมดไปแค่ครึ่งขวดเอง”
“เออ งั้นชน!
แก๊ง! แก๊ง! แก๊ง!
แก้วเหล้าถูกชนอีกครั้งราวกับฉลองให้กับอะไรสักอย่าง
พริ้มเพราปาดเช็ดริมฝีปากก่อนจะลุกจากเก้าอี้ตัวสูง “ไปแล้วนะ”
“เฮ้ยเดี๋ยว ไปแบบนี้เหรอ”
“เออ! อะไรอีกวะนังกิ๊บ”
“แกจะไปอย่างสติครบถ้วนไม่ได้ ไม่เคยได้ยินหรือยะ เจอหมีให้แกล้งตาย!”
“เจอผู้ชายให้แกล้งเมา!” กุ้งนางเสริม
“ฮ่าๆๆ เข้าใจแล้ว พวกแกกลับได้แล้วไป” พริ้มเพราหัวเราะร่า ก่อนจะเดินไปหาพ่อหนุ่มนักท่องราตรีที่อยากสานสัมพันธไมตรีด้วยการเลี้ยงเหล้า
พอเพื่อนจากไปกุ้งนางก็เริ่มกุมขมับ ห่วงก็ห่วงละนะ แต่ความสุขของเพื่อนเธอหรือจะกล้าขัด “ไหวไหมนังกิ๊บ ฉันกลัวมันอันตราย”
“ฮื่อ...ไม่หรอก ปล่อยมันไป ประสบการณ์ชีวิต ให้มันทำอะไรสุดๆ ไปเลย กินอิ่มกินเบื่อเมื่อไหร่มันก็หยุดเองนั่นแหละ แล้วอีกอย่างน่ะ เก็บไว้เยี่ยวอย่างเดียวมันจะตันเอานะแก”
“อีกิ๊บซี่!! อีเลว!”
“ฮ่าๆๆ เช็คบิลเถอะว่ะ เผื่อสองคนนั้นออกไปเราจะตามไม่ทัน”
กุ้งนางชักงง ตาม? ตามใคร “หมายความว่าไง”
“เอ้าอีนี่ แกจะปล่อยเพื่อนไปกับผู้ชายที่ไหนได้ยังไง ตามไปสิแก ต้องเปิดม่านรูดห้องข้างกัน ฉันก็จะทำล่ะ เร็วๆ”
“เออๆๆ น้องๆ เช็คบิล!”
กุ้งนางโบกไม้โบกมือเรียกบริกร ในขณะที่พริ้มเพรานั่งลงยังเก้าอี้ตัวสูงข้างๆ หนุ่มนิรนาม เขาจ้องเธอไม่วางตา แน่ล่ะ กระโปรงเธอสั้นจนแทบจะเห็นแก้มก้น เสื้อตัวบนก็เว้าหน้าเว้าหลัง หน้าอกหน้าใจแทบจะออกมากองข้างนอก ใครไม่มองก็บ้าแล้ว
“คุณเลี้ยงเหล้าฉัน?” ถามแล้วหันไปมองทางโต๊ะที่จากมา เพื่อนรักทั้งสองกำลังเตรียมตัวกลับ
“ใช่ ผมเลี้ยง”
“ทำไมคะ”
“เลี้ยงเหล้าผู้หญิงสวยๆ ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ”
เขาว่าแล้วยิ้มหวาน ยิ้มทรงเสน่ห์ที่ทำให้พริ้มเพราแทบเป็นลมทั้งที่นั่งอยู่ เขาหล่อจริงๆ วงหน้าขาวผ่องเล็กเรียวราวกับไอดอลเกาหลี จมูกเขาโด่งมาก ริมฝีปากก็น่าจูบเสียนี่กระไร
“ต้องมีสิ ทุกอย่างย่อมมีเหตุผล” เธอว่า มองเขาด้วยดวงตายั่วยวน มือข้างหนึ่งแตะที่ขมับแล้วนวดเบาๆ บอกทางอ้อมว่าฉันเมาแล้ว...
ชายหนุ่มยังยิ้มอยู่ นึกชอบใจความตรงไปตรงมาของแม่สาวร้อนตรงหน้า ดูหล่อนสิ แต่งตัวจัดจ้านน่าฟัดเสียนี่กระไร หน้าตาหล่อนแม้จะซ่อนอยู่ใต้เครื่องสำอาง แต่เขารู้ว่ามันงดงามไม่แพ้หญิงใดที่เคยรู้จัก
“บางทีความจริงอาจทำให้คุณรับไม่ได้” เขาว่า
“ฉันรับได้ทุกอย่างค่ะ” เธอบอกแล้วยิ้มอีก ยิ้มทะเล้นอย่างนึกสนุก
“เพราะคุณสวย และผม...อยากไปต่อกับคุณคืนนี้”
ดวงตากลมโตของพริ้มเพราจ้องมองคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ เขาพูดถูกเรื่องที่ว่าความจริงอาจทำให้เธอรับไม่ได้ เขาดูจริงจังเหลือเกินในตอนชวนเธอขึ้นเตียง
“คุณเคยมีความรักไหม”
“มีสิ ผมมี แม้ว่าคนคนนั้นจะไม่เคยรักผมก็ตาม”
- Writer
