บ่วงราคะ

EP 2/2 อยู่ในความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบาย

“ขอโทษครับ คือว่าผมทะเลาะกับแฟน”

พัชญะว่า มาร์คินมุ่นคิ้วหนักเข้าไปอีก ใบหน้าบอสใหญ่ไร้รอยยิ้ม ดวงตาใกล้จะกลายเป็นกองเพลิง

“จะบ้าเหรอ ไม่ใช่ซะหน่อย ปล่อยนะ!” พริ้มเพราสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่พัชญะยังกำมันไว้แน่น มาร์คินเห็นแล้วต้องกำหมัดอยู่ข้างลำตัว

“ปล่อยเธอซะ! ก่อนที่จะโดนไล่ออก”

“หา!?” พัชญะร้องออกมาอย่างมึนงง พอๆ กับมณีนุชที่หันไปมองหลานชายด้วยความงงไม่แพ้กัน

“บอกให้ปล่อย!” มาร์คินตวาดลั่นช่องทางเดิน พนักงานหลายคนบนชั้นนี้เดินออกจากคอกตัวเองมาเมียงมองสถานการณ์

พัชญะปล่อยข้อมือพริ้มเพรา และทันทีที่เขาปล่อย ข้อมือน้อยก็ถูกเกาะกุมด้วยมือของบอสใหญ่ เขาดึงพริ้มเพราให้เดินตามไป แทบจะเป็นการลากเพราะเขาเดินเร็วกว่าพริ้มเพรามากนัก

“เอ๊ะคุณ! ปล่อยฉันนะ คุณเป็นบ้าหรือไง ฉันเจ็บ!”

พริ้มเพราร้องโวยวายไปตลอดทาง มณีนุชเห็นแล้วต้องส่ายหน้า รู้ละว่ามาร์คินเป็นจอมเจ้าชู้ที่เปลี่ยนคู่ควงบ่อยยิ่งกว่ากระดาษชำระ แต่มันออกจะเกินไปหน่อยถ้าเขาจะเคลมผู้ช่วยเลขาที่เพิ่งมาทำงานได้แค่วันเดียว

“อะไรกัน” พัชญะเอ่ยออกมาคล้ายละเมอ มองอดีตแฟนถูกลากออกไปอย่างสงสัยใคร่รู้

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ก็แค่...เลิกยุ่งกับพริ้มเพราซะ ถ้าไม่อยากโดนไล่ออก อ้อ...ลงไปทำงานได้แล้ว และอย่าขึ้นมาบนนี้ ถ้าไม่จำเป็น”

มณีนุชสั่งเสียงเรียบ พัชญะเดินหงอกลับเข้าไปในลิฟต์ งานที่บริษัทมนวรรธน์ให้เงินเดือนมากกว่าทุกที่ที่เขาเคยไปทำ และเขาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองตกงานอย่างเด็ดขาด

ภายในห้องทำงานอันแสนอึดอัด ข้อมือน้อยของพริ้มเพรายังถูกกุมไว้ มาร์คินไม่ได้มองหน้าเธอ เอาแต่หันไปทางอื่น หายใจหอบแรงราวกับเพิ่งเสร็จจากการไปวิ่งออกกำลัง

“ปล่อยได้ไหมคะ ฉันเจ็บ!”

ความเงียบงันคือคำตอบที่พริ้มเพราได้รับ เจ็บร้าวที่ข้อมือ แต่ยังไม่เท่าความเจ็บที่หัวใจเมื่อได้เจอหน้าพัชญะ อยากถามเขาสักคำว่าทำไมถึงทำร้ายเธอได้ลงคอ แต่รู้ว่าคำตอบคงถูกปั้นแต่งไว้อย่างสวยหรูเลยไม่ได้ถามออกไป เธอยังเสียใจ แม้จะปลอบตัวเอง สั่งตัวเองไม่ให้คิดถึง แต่ลึกๆ แล้ว มันก็ยังเจ็บอยู่ดี รักมากก็เจ็บมากมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

“นั่นคนรักเหรอ” เขาถามเสียงขุ่น ดันคนร่างบางเข้าติดผนังห้อง กักกันหล่อนไว้ด้วยร่างอันสูงหนา

พริ้มเพราตื่นตระหนก อะไรยังไง โกรธหรือ ไม่พอใจหรือ เขามีสิทธิ์ทำแบบนี้ด้วยหรือ?

“คือว่า...อื้อ....”

หัวใจของพริ้มเพราเต้นแรงเต้นถี่ จู่ๆ ก็ถูกจูบซะงั้น อะไรกัน เขาโกรธใช่ไหม โกรธแล้วลงโทษกันอย่างนี้หรือ ก็อยากผลักไส อยากทุบตีให้สมใจ แต่แหม...จูบนี้มันหวานยิ่งกว่าอะไร ผลักไสก็โง่แล้วล่ะ

ริมฝีปากนุ่มเคลื่อนขยับรับริมฝีปากร้อน มาร์คินไม่เคยละเลยเมื่ออีกฝ่ายจูบตอบ ความไม่พอใจคล้ายจะถูกทำให้ทุเลาเบาบาง ด้วยริมฝีปากนี้ ด้วยปลายลิ้นของหล่อน ด้วยพุ่มทรวงอวบหยุ่นที่บดเบียดเข้ามา ให้ตายเถอะ เตียงอยู่ไหน ขอเตียง!

มือใหญ่ตะปบเข้าที่บั้นท้ายงอนงาม ปลายจมูกคมฝังอยู่ที่ซอกคอสาวเจ้า และก่อนที่มือเขาจะได้สอดเข้าใต้ชายกระโปรง พริ้มเพราก็ดันเขาออก

“พอ...พอแล้ว ไม่ได้นะ อย่าทำแบบนี้อีก อย่า!” ห้ามเขาแต่ลำบากกว่าคือการหักห้ามใจตน นี่เธอกระโจนลงบ่วงสวาทของมาร์คินอย่างเต็มรูปแบบแล้วใช่ไหม ทำไมร่างกายไม่ยอมเชื่อฟังเอาเสียเลย นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่าดีใจจนเนื้อเต้น ตอนนี้มันเต้นทุกสัดส่วนเลยล่ะยามถูกเขากอดจูบ น่าละอายไหมเล่า

มือข้างหนึ่งของมาร์คินประคองแก้มบาง เกลี่ยผิวเนื้อตรงแก้มนางด้วยปลายนิ้วแข็งแรง “คุณทำอะไรกับผมกันนะพริ้มเพรา ผมจะเป็นบ้าแล้วนะ” บอกแล้วหลับตาลงแรงๆ พยายามหักห้ามความปรารถนาที่ส่งตรงขึ้นมาจากเป้ากางเกง

พริ้มเพราดันร่างเขาออก กลัวว่าอีกฝ่ายจะทนไม่ไหว จับเธอแก้ผ้าแล้วลงโทษเธอซะ เธอมั่นใจ ถ้าเขาทำแบบนั้นละก็ เธอคงทำอะไรไม่ได้นอกจากครางดังๆ มาร์คินยังจ้องเธออยู่ มีความรู้สึกหลากหลายในดวงตาเขา เธอเดาไม่ออก ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงแน่ เขาแค่สนุกที่ได้เล่นกับร่างกายของเธอ หรือว่า...ห่วงหวง

“แค่อดีต เขาก็แค่คนเลวๆ ที่นอกใจแฟน” เธอสารภาพ ดึงเสื้อทำงานให้เรียบร้อย ไม่ได้โกรธที่เขาทำ แต่โกรธตัวเองมากกว่าที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจ และในตอนนั้น หากเธอยอมปล่อยตัวให้พัชญะบ้าง ป่านนี้เธออาจจะยังเป็นแฟนเขาอยู่ และเขาอาจจะรักเธอมากก็ได้ แต่ว่า...นั่นก็แค่อาจจะ ผู้ชายอย่างพัชญะไม่มีทางรักใครได้กระมังนอกจากตัวเอง

มาร์คินพยายามสงบจิตสงบใจ มองพริ้มเพราก็เห็นยืนตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ หล่อนเสียใจในสิ่งที่เขาทำ หรือเสียใจเพราะอดีตแฟนกันล่ะ

“พวกเขานอนด้วยกัน แก้ผ้าล่อนจ้อนที่คอนโดฯ เขา ฉันไปเห็นเข้า ก็เลย...ต้องเลิกกัน”

“คุณ...เจ็บไหม”

เขาถามอีก พริ้มเพราพยักหน้า น้ำตาหยดหนึ่งรินร่วงลงทางหางตา และก่อนที่หยดต่อไปจะหล่นลงมา เธอก็ถูกดึงเข้าสู่วงแขนของมาร์คิน เขากอดเธอเบาๆ ลูบหลังเธอช้าๆ มือข้างหนึ่งกดศีรษะเธอไว้ เพื่อที่หยดน้ำตานั้นจะได้หยดลงบนเสื้อสูทของเขาแทน เธอทนไม่ไหวก็ปล่อยโฮดังลั่น เหมือนเขาคือผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ๆ ที่มีไว้เพื่อเธอแค่เพียงผู้เดียว เพื่อเธอคนเดียวจริงๆ