EP 4/6 ผู้ชายของพริ้ม
1039 Words
ครืดๆ ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ในมือยังสั่นครืดๆ ไม่หาย พริ้มเพราอยากรับสายสักนิด แต่ติดที่ผู้ชายกำลังรุกอยู่ ตอนนี้เธอนอนแผ่อยู่บนเตียง มีคชาคร่อมร่างอยู่ข้างบน เขาซุกไซ้ปลายจมูกกับซอกคอของเธอ ทั้งสูดดมและดูดดึงผิวเนื้อข้างลำคอไม่หยุด เขารุกอย่างรวดเร็วและมีชั้นเชิง ราวกับว่าไม่ได้พบพานมนุษย์ผู้หญิงมาสักชาติหนึ่ง ให้ตายเถอะ! เธอควรสยิวกิ้วหรืออะไรเทือกนั้นแต่ทำไมรู้สึกประหลาดๆ นี่เธอปอดแหกใช่ไหม ใช่! เธอไม่อยากทำแล้ว ไม่นะ! อีกิ๊บอีกุ้งช่วยเพื่อนด้วย!
ครืดๆ ครืดๆ
โทรศัพท์สั่นไม่หยุดเลย ทว่าคราวนี้ไม่ใช่เบอร์ของเพื่อนๆ เธอพยายามดิ้นหนีแต่คนบนร่างก็แข็งแรงเหลือเกิน
“คชาคะ คชา! ฉันต้องรับสายนี้ค่ะ แป๊บหนึ่งได้ไหม!”
“ฮื่อ...รับสายเลย พูดเลยที่รัก แต่ผม...จะไม่หยุด!”
พริ้มเพราหน้าตื่น รีบหาจังหวะปาดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อรับสาย
“ฮัล...ฮัลโหล บอสหรือคะ!”
“คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะ คุณอยู่ไหน มาหาผมเดี๋ยวนี้”
พอได้ยินคำสั่ง พริ้มเพราก็หน้าตึงขึ้นมาทันใด นี่มันไม่ใช่เวลางานนะ
“ฉันไม่ว่างค่ะ!”
“ไม่ได้! คุณต้องมา เอ่อ...รถน่ะ รถผมเสีย” มาร์คินหาข้ออ้าง อยากเข้าไปลากหล่อนออกมาแต่ไม่อยากมีเรื่อง หล่อนไม่ได้ถูกล่อลวง นั่นคือความจริง หากบุกเข้าไปตอนนี้ เรื่องคงไปจบที่โรงพักแน่ๆ
“โทรเรียกช่างสิคะ ฉันซ่อมไม่เป็น อ๊ะ! คชา อย่านะ...จักจี้...” เผลอส่งเสียงไปตามสายเพราะอดไม่ไหวจริงๆ คชาจูบแรงๆ ที่ซอกคอของเธอในขณะที่มือลูบไล้ที่ขาอ่อน
มาร์คินตาแทบถลนเมื่อได้ยินอย่างนั้น พอนั่งไม่ติดก็ลงมาจากรถ ก้าวไปที่หน้าม่านรูด สองขาเริ่มเดินวกไปวนมาในระยะทางไม่กี่ก้าว พนักงานของโรงแรมสองสามคนจ้องมองมาราวกับกลัวว่าเขาจะก่อเรื่อง
ในจังหวะนั้น กุ้งนางเห็นมาร์คินเข้าพอดี
“อีกี๊บๆ ดูผู้ชายคนนั้นสิ แม่งอย่างหล่อ สงสัยมาตามเมียว่ะ ฮ่าๆๆ”
“เออๆ อีเมียนี่กินหญ้าหรือไงวะ ผัวหล่อขนาดนี้ยังจะมีกิ๊กอีก”
“นั่นสิ! แรดเนาะ”
กะเทยกับชะนีคุยเล่นกันสนุกปาก ไม่ได้รู้เลยว่ามาร์คินรู้สึกเช่นไร เขาทั้งกังวลและห่วงพริ้มเพราสารพัด หากตัดสินใจบุกเข้าไปตอนนี้แล้วเจอหล่อนเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่กับผู้ชาย เขาจะทนได้หรือ!?
“พริ้มๆๆ พริ้มอยู่ในสายหรือเปล่า ออกมาเดี๋ยวนี้ผมขอร้อง”
พริ้มเพราอยากตอบใจจะขาด แต่ปากไม่ว่าง คุณพระ! เธอกำลังถูกจูบ!
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะพริ้มเพรา ไม่อย่างนั้นสัญญาจ้างงานเป็นอันสิ้นสุด!”
พริ้มเพราที่กำลังเคลิ้มเพราะริมฝีปากของคชา สติมาในทันใด พยายามลุกขึ้นแต่ลุกไม่ได้ สุดท้ายก็เลย...
ผลัวะ!
“อ๊ากกก!!!”
เพราะไม่ทันตั้งตัว บุรุษผู้กระหายราคะจึงถูกถีบตกเตียง คชานิ่วหน้าด้วยความเจ็บเพราะเอาบั้นท้ายลงเต็มแรง
“เฮ้ย! ขอโทษๆๆ ขอโทษนะ แป๊บหนึ่งนะคะ แป๊บหนึ่ง!” เธอบอกบุรุษโชคร้ายที่นั่งสิ้นท่าอยู่หน้าเตียง โดนถีบตกลงไปขนาดนั้นคงเจ็บไม่น้อย แต่นั่นไม่สำคัญแล้วล่ะ
“บะ...บอสคะ! หมายความว่าไง ช่วยพูดอีกทีได้ไหม!”
“ถ้าไม่ออกมาในห้านาที ผมไล่คุณออก!”
“นี่!? คุณจะสั่งฉันอย่างนี้ไม่ได้ นี่มันนอกเวลางานนะ!”
“นอกเวลางานที่ไหน ไม่ได้อ่านสัญญาจ้างงานหรือไงฮะ!”
พริ้มเพราตาเบิกโต อะไรยังไง ก็เธอไม่ได้อ่านจริงๆ
“ออกมาตอนนี้ ถ้าไม่อยากโดนไล่ออก ออกมาก่อนที่ผมจะบุกเข้าไป!”
ตู๊ด...
ปลายสายตัดไปแล้ว พริ้มเพราลนลานลงจากเตียง มาร์คินอยู่ที่นี่ เขามาได้ยังไง บอสบ้านั่นมาที่นี่ได้ยังไง!
“คุณพริ้ง!?”
“เอ่อ...ขอโทษนะคะคชา แต่ว่าฉันคงอยู่ต่อไม่ได้ พอดี...เอ่อ...หมาค่ะ! หมาที่บ้านตาย ต้องรีบไปจัดงานศพ ฉันไปนะคะ ขอโทษจริงๆ ขอโทษนะคะขอโทษ!”
พริ้มเพราละล่ำละลักเอ่ยคำขอโทษแล้วรีบวิ่งออกมา ในขณะที่คชายังมึนๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น สรุปว่าคืนนี้โดนถีบตกเตียงไม่พอ ยังเสียค่าโรงแรมฟรีอีก สวรรค์ช่างโหดร้ายเหลือเกิน...
พริ้มเพราวิ่งออกมาขาแทบขวิด ใจบางๆ หล่นไปอยู่ตาตุ่ม ใจจะหล่นทำไม ทำไมต้องหล่นด้วย เขาเป็นเจ้านายนะยะ ไม่ใช่ผัว!
กะเทยกับชะนีที่นั่งอยู่ในรถ จ้องมองคนที่ยืนอยู่หน้าม่านรูดตาไม่กะพริบ ทั้งแสงจากไฟวิบวับ ทั้งด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ถูกเติมเข้าสู่เส้นเลือดทำให้คนทั้งสองตาลายหน่อยๆ
“เฮ้ยๆ อีเมียออกมาแล้วนังกิ๊บ” กุ้งนางบอกเพื่อน หรี่ตามองคนที่วิ่งออกมา
“เออๆ ชะนีแม่งหุ่นดีว่ะ ดูแต่งตัวสิแรดฉิบหาย” กมลศักดิ์จีบปากจีบคอนินทาชาวบ้าน ไม่ได้รู้เลยว่าชะนีนางนั้นคือเพื่อนของตัวเอง
พริ้มเพราหอบแฮ่กๆ มาร์คินอยู่นี่จริงๆ เขามองมาตาขวางเชียวล่ะ
“หมายความว่า...ยังไง แฮ่กๆๆ” เปิดปากถามในทันทีที่เจอหน้า แต่ว่าอีกฝ่ายไม่พูดไม่จา คว้าแขนเธอได้ก็ลากไปขึ้นรถ อีบอสบ้า! เจ็บนะโว้ย!
กมลศักดิ์เปิดกระจกรถลงมาเมื่อเห็นสองผัวเมียฉุดกระชากกันออกไป
“นังกุ้ง? ฉันว่าอีคนเมียนั่นคุ้นๆว่ะ”
“เออ ฉันก็ว่าอย่างนั้น ดูชุดดูกระเป๋าแล้วก็ทรงผม นั่นมัน...”
“อีพริ้ม!!” กมลศักดิ์ร้องออกมาดังๆ มองตามรถคันหรูที่กำลังแล่นผ่านรถพวกเธอไปอย่างตื่นตระหนก “เอาไงดีนังกุ้ง”
“โทรสิ! โทรก่อน โทรไปเลย”
กุ้งนางบอกแล้วเริ่มออกรถ บังคับพวงมาลัยให้พารถแล่นตามหลังรถคันนั้นไป หวังว่าพริ้มเพราจะไม่เป็นอะไร หวังว่าเพื่อนของพวกเธอจะปลอดภัยก็แล้วกัน
- Writer
