ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลแพรประกายก็ถูกนำตัวส่งเข้าห้องฉุกเฉิน ทั้งกัลยา ปราบภพ ไตรรัตน์ และภาคภูมิรีบวิ่งมาตามไพลินทร์ทันทีเมื่อตามมาถึงโรงพยาบาล
“ยัยกุล...” เห็นหน้ากัลยาหญิงสาวโผเข้ากอดทันที เธออยากเป็นคนที่เจ็บแทนลูกเหลือเกิน ใครกัน จิตใจช่างโหดเหี้ยม ทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไร
“ใจเย็น ๆ หนูจ๋า ลูกแพรถึงมือหมอแล้ว เชื่อฉันลูกแพรต้องปลอดภัย” กัลยาพูดปลอบเพื่อไม่ให้เพื่อนคิดมาก พลางส่งสายตาให้หนุ่ม ๆ ทั้งสามบอกเป็นนัย ๆ ว่าสามารถจัดการได้
“แก...ฉันเจ็บเหลือเกิน...ทำไมต้องมาทำร้ายลูกของฉันด้วย ทำไม! ฉันใจจะขาดอยู่แล้วยัยกุล ฮึก! ฮือ ๆ ฉันเป็นห่วงลูกแพร ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมาฉันอยู่ไม่ได้จริง ๆ ฮือ ๆ”
หัวอกคนเป็นแม่เจ็บยิ่งกว่าหากลูกเป็นอะไร ต้องมาเห็นลูกที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจต้องมาเจ็บปางตายขนาดนี้
“หนูจ๋า! ลูกล่ะ! ลูกเป็นยังไงบ้าง!” เมฆาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เลขาม
