นองเลือด
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ทุกอย่างอยู่ในความสงบสุข คุณหญิงรัตนาหายหน้าหายตาไปตั้งแต่วันนั้น ส่วนเมฆาพยายาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เข้าใกล้ไพลินทร์และลูกมากขึ้น แต่กลับโดนความเย็นชาของสองแม่ลูกตอบกลับมาทุกครั้งแต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่ยอมแพ้พยายามเข้าหาตลอด
“ลูกแพร วันนี้พ่อมีขนมมาฝากหนูด้วยนะคะ” เมฆาเดินเข้ามาในห้องทำงานของอดีตภรรยาพร้อมกับขนมเค้กเจ้าอร่อย
“หนูไม่ต้องการค่ะ บอกแล้วไม่ใช่เหรอคะว่า หนู-ไม่-ต้อง-การ-คุณ-เป็น-พ่อ คุณคือคนใจร้ายที่ทำให้คุณแม่ต้องเสียใจ” เสียงใสเน้นประโยคท่อนกลางและท่อนสุดท้ายอย่างเสียงดัง นัยน์ตากลมโตแปรเปลี่ยนยามมองผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าบิดา
“พ่อขอโทษ...ให้โอกาสพ่อได้พิสูจน์ตัวเองหน่อยนะลูก” เมฆานั่งลงตรงหน้าบุตรสาวและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ
“ไม่! เอาของคุณคืนไปหนูไม่ต้องการ คุณทวดบอกว่า ทุกอย่างที่เป็นของคุณมันคือสิ่งที่น่ารังเกียจห้าม รับห้ามแตะต้องเดี๋
