รอยแค้นตราบาปรัก

รู้ความจริง

บทที่ 7 รู้ความจริง

ผ่านมากว่าห้าเดือนแล้วที่เมฆาหย่าขาดกับไพลินทร์ เหมือนเวลาเดินผ่านไปช้าเรื่อย ๆ เขากลับมาเป็นคนเดิมที่ไร้หัวใจ ไร้ความรู้สึก รอยยิ้มที่เคยปรากฏบนใบหน้าก็จางหายไป ข่าวการหย่าของทั้งสองถูกสื่อโจมตีกันอย่างสนุกปาก เขาไม่มีอารมณ์สนใจที่จะแก้ข่าวอะไรทั้งนั้น

ทุกวันนี้เอาแต่โหมทำงานอย่างหนัก ไม่ยอมกลับบ้าน พักแต่คอนโดอย่างเดียว ความเจ็บที่ยากจะเยียวยาให้หาย เหมือนคำพูดที่ว่า “เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง” เปล่าเลย กลับทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิม

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้เมฆาสะดุ้งหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตของตนเอง

“ฮัลโหลครับแม่” เป็นมารดานั่นเองที่โทรเข้ามา เขาจะปล่อยผ่านไปก็ได้ ทว่าอีกความคิดคือท่านเป็นห่วงเลยโทรมาถามไถ่

(เมฆ...ลูกไม่คิดจะกลับบ้านบ้างหรือไง แม่เป็นห่วงลูกนะ)

“ไม่ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมสบายดี”

(ลูกยังทำใจไม่ได้ใช่มั้ย) เสียงที่ใช้พูดดูแข็งกระด้างจนคนฟังรู้สึกได้

“ผมทำใจได้นานแล้วครับ สมองของผมไม่มีที่ว่างให้คิดถึงผู้หญิงแพศยาแบบนั้นหรอก”

(ดีแล้วลูก ดูแลตัวเองด้วยนะ)

“ครับ ผมรักแม่นะ”

ปากบอกว่าทำใจได้ แต่สมองกลับนึกถึงผู้หญิงแพศยาคนนั้นอีกทำไม ไม่มีคืนไหนที่เขาจะนอนหลับสนิทเลยสักคืน ภาพวันเวลาเก่า ๆ วนเวียนเข้ามาให้หัวทุกคืน ราวกับตั้งนาฬิกาปลุกไว้ คอยตอกย้ำให้ว่าเขานั้นเป็นคนโง่ที่โดนคนรักสวมเขาให้

“โถ่เว้ย!!! เมื่อไรเธอจะออกไปจากหัวของฉันห๊ะ!!! จะมาหลอกหลอนกันอีกทำไม!”

เป็นแบบนี้ทุกวันที่เขาต้องเห็นภาพของไพลินทร์เข้ามาในความคิด สลัดออกไปก็ยังอยู่เหมือนเดิม

*********

ไตรรัตน์ ปราบภพและภาคภูมิ ตอนนี้ทั้งสามคนกำลังรวบรวมหลักฐานที่จะทำให้ไพลินทร์พ้นผิดได้ประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว และข่าวที่พวกเขารู้มาก่อนหน้านี้มีคลาดเคลื่อนไปนิดหน่อยแต่ไม่เป็นผลอะไร

ผู้หญิงที่คุณหญิงรัตนาต้องการเป็นลูกสะใภ้นั้นไม่ใช่เด็กสาวที่พวกเขาติดตาม แต่เป็นพี่สาวของเธอต่างหาก และเป็นคนที่ร่วมมือวางแผนเพื่อใส่ร้ายไพลินทร์ว่าคบชู้ ตอนนี้เหลือเพียงแค่ตามล่าหาตัวผู้ชายคนนั้นมาพูดความจริง เพราะหลักฐานที่มีตอนนี้เป็นเพียงภาพถ่ายและกล้องวงจรปิดที่บ้านเมฆาเท่านั้น โดยที่พวกเขาได้ขอความร่วมมือสาวใช้ในบ้านของเมฆาเข้าไปแอบเอาภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้เพื่อล้างมนทินให้กับไพลินทร์

“เห้อ...แม่งตามหายากฉิบ! เจอตัวเมื่อไหร่นะ กูจะต่อยให้น่วมเลยคอยดู” ปราบภพบ่น เมื่อเขาต้องทิ้งงานให้เลขาดูแลแทนเพื่อมาจัดการล้างความผิดให้กับไพลินทร์

“เออน่ะ ใจเย็น ๆ สิวะ จะจับคนร้ายหลักฐานต้องแน่นนะเว้ย” ไตรรัตน์เองก็ร้อนรุ่มในใจไม่แพ้ใจกับไอ้สองคนนี้หรอก

“พวกมึง! ไปหาไอ้เมฆดีกว่า กูสงสารมันว่ะ!” ภาคภูมิบอก หลายวันมานี้เขาไม่ได้ข่าวของเมฆาเลยไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง

“อือ ไปก็ได้ว่ะ เดี๋ยวมันได้ตายคาห้องพอดี”

จากนั้นสามหนุ่มก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโดส่วนตัวของเมฆา แต่แล้วสายตาของภาคภูมิเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่คุ้นตา ชายหนุ่มรูปร่างล่ำสันหน้าตาคลับคล้ายกับชายที่พวกเขากำลังตามตัวอยู่ แต่... ตอนนี้กลับเดินเล่นอยู่บริเวณหน้าห้างแห่งหนึ่งกับหญิงสาวและเด็กผู้หญิงตัวน้อย

“เห้ย!! หยุด ๆ ไอ้ปราบมึงดูนั้น ไอ้ผู้ชายคนนั้นไงที่คุณหญิงป้าจ้างมา” ภาคภูมิรีบบอกให้ไตรรัตน์หยุดรถทันที แล้วชี้ให้ปราบภพดูว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่า

“เชี่ย!!! รีบ ๆ ไปจับตัวมันเร็วพวกมึง!” ปราบภพรีบลงไปจากรถทันที ตามด้วยไตรรัตน์และภาคภูมิที่วิ่งมาตามหลัง

“ขอโทษครับ ผมมีเรื่องจะเคลียร์กับสามีของคุณ” ภาคภูมิตรงเข้าไปพูดทันทีโดยไม่สนใจอะไร

“พวกคุณเป็นใครคะ สามีของฉันไปทำอะไรให้พวกคุณเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย เพราะไม่เคยเห็นชายหนุ่มตรงหน้ามาก่อน มือบางจับมือลูกสาวไว้แน่น แล้วขยับเข้าชิดร่างสามี

“ถามสามีของคุณดีกว่ามั้ยครับ ว่าไปรับจ้างทำอะไรมา!” ยังคงเป็นภาคภูมิที่ยังใจเย็นแล้วหันไปมองต้นเรื่องด้วยสายตาแข็งกร้าว ถ้าเป็นไอ้ปราบนะ ป่านนี้มันกระทืบไอ้เลวนี่นอนจมกองเลือดไปนานแล้ว

“ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ พวกคุณเป็นใคร! มาจับผมแบบนี้ไม่ได้นะ” ชายหนุ่มสะบัดตัวให้หลุด เมื่อโดนล็อกตัวจากหน้าแปลก

“เมื่อห้าเดือนที่แล้ว มึงไปรับจ้างจากผู้หญิงคนหนึ่งมา จะให้กูบอกเมียกับลูกของมึงไหม ว่ามึงไปเลวอะไรไว้!” เดาได้เลยว่ามันต้องเป็นสามีและพ่อที่ดีแน่ๆ ถึงกลัวคำขู่แบบนี้ ดูแล้วลูกเมียมันคงไม่รู้เรื่องอะไรกับความเลวของมันด้วยซึ่งเข้าทางพวกเขาพอดี

“อย่า ๆ ครับ ผมยอมแล้ว ตอนนั้นผมต้องการใช้เงินจริง ๆ คุณหญิงเลยมาจ้างผม” ชายหนุ่มยอมเปิดปากบอก แล้วหันไปมองภรรยาเพื่อให้สบายใจ

“มึงไม่ต้องมาพูดให้กูฟัง กูแค่ต้องการตัวมึงไปพูดให้กับใครบางคนเท่านั้น รับรองว่าไม่พามึงไปฆ่าแน่นอน จะไปกับกูดี ๆ หรือต้องให้เมียกับลูกของมึงเดือดร้อนหึ!” ปราบภพขู่ แล้วปรายตามองไปยังหญิงสาวและเด็กน้อยที่เป็นภรรยาของชายคนนี้

“ครับ ๆ” มันรีบตกลงทันที เพราะกลัวว่าภรรยากับลูกจะได้รับอันตราย

“ส่วนคุณ! ไม่ต้องกลัวว่าพวกผมจะเอาสามีของคุณไปฆ่า เพียงแค่ต้องการคุยอะไรบ้างอย่างเท่านั้น เสร็จแล้วจะพาไปส่งที่บ้าน” ไตรรัตน์หันไปพูดกับหญิงสาวเพื่อให้คลายความกลัว จากนั้นก็ยื่นนามบัตรให้เพื่อให้อีกฝ่ายมั่นใจ

ทั้งสามพาชายหนุ่มที่เป็นตัวต้นเรื่องไปยังคอนโดของเมฆาเพื่อให้มันพูดความจริงทั้งหมดให้เมฆารู้ว่าไพลินทร์นั้นไม่ได้คบชู้อย่างที่เห็น ทั้งหมดเป็นเพียงแค่แผนการของคุณหญิงรัตนาที่พยายาททำให้ใส่ร้ายไพลินทร์ให้เมฆาเข้าใจผิด

**********

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้เมฆาที่กำลังนอนหลับอยู่ตื่น จากนั้นก็เดินไปที่ประตูเพื่อดูว่าใครมา เมื่อรู้ว่าเป็นใครก็เปิดประตูออก

แอด

“พวกมึงมีอะไร” เมฆาถามด้วยความสงสัย ปกติเจ้าพวกนี้จะมาหาก็ต้องโทรมาบอกก่อนทุกครั้ง และอีกอย่างพวกมันก็หายหัวไปเป็นอาทิตย์แล้วตอนนี้อยู่ดี ๆ ก็โผล่หัวมาแบบไม่บอกกล่าวอะไร

“หึ! มีสิ กูพาใครบ้างคนมาเจอมึงด้วยแหละไอ้เมฆ” ปราบภพบอกแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ

“พูดอะไรของมึงไอ้ปราบ กูงง” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน

“เข้าไป!!!” ไตรรัตน์หิ้วปีกของชายคนหนึ่งเข้ามา แล้วผลักลงตรงหน้าของเมฆา

“มึง!!!!” นัยน์ตาคมของเมฆาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา คือชายชู้ของอดีตภรรยาเขา

“คุณเมฆา!”

“พวกมึงพามันมาทำไม!!! จะมาตอกย้ำอะไรกูอีก! แล้วเมียมึงไปไหนล่ะ ถึงได้ปล่อยให้ผัวมีสภาพแบบนี้” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดไม่ส่งผลต่อเพื่อน ๆ แต่อย่างไร ทว่าอีกคนกับกลัวจนตัวสั่น

ผลั้วะ!!!

หมัดหนักของปราบภพกระแทกเข้าใบหน้าของเมฆาอย่างแรงเพื่อเรียกสติกลับคืนมา

“มึงสงบสติอารมณ์เดี๋ยวนี้ไอ้เมฆ ก่อนที่จะพลาดโอกาสอะไรไป รับรองว่าฟังแล้วมึงต้องเสียใจมากกว่านี้แน่นอน”

“พูดสิ! มึงทำเหี้ยอะไรก็พูดออกมา ไม่อย่างนั้นลูกเมียมึงได้ตายแน่!” ปราบภพขู่ ตอนนี้เขาต้องการล้างมลทินให้ไพลินทร์ไม่สนใจแล้วว่าอะไรจะผิดชอบชั่วดี

“ครับ ๆ ผมพูดแล้วอย่าทำร้ายลูกเมียของผมเลย”

“ลูกเมีย” เมฆาพึมพำแล้วหันไปมองเพื่อนเพื่อต้องการคำตอบ

“มึงอยู่เฉย ๆ ไอ้เมฆรอไอ้เหี้ยนี่มันพูดก่อน”

“ผมไม่ได้เป็นชู้กับภรรยาของคุณ แล้วภาพต่าง ๆ ที่คุณได้รับ ผมตัดต่อขึ้นมาเอง แม่ของคุณเป็นคนจ้างให้ผมทำ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น...คุณหญิงกับคุณอิงอรเป็นคนจัดการวางแผนทั้งหมด โดยให้สาวใช้เอาน้ำส้มผสมยานอนหลับไปให้ภรรยาคุณกิน จากนั้นก็จัดฉากให้ผมกับภรรยาคุณนอนด้วยกันอย่างที่คุณเห็น” ชายหนุ่มเล่าทุกอย่างให้ฟังตั้งแต่ต้น ว่าใครเป็นคนจ้างมาและแผนการเป็นยังไง

เมฆาตัวชาวาบเมื่อได้ยินในสิ่งที่ชายตรงหน้าสารภาพ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเข้าใจหนูจ๋าผิดทุกอย่าง แววตาในวันนั้น...วันที่เธอขอร้องอ้อนวอนให้เขาเชื่อใจ แต่เขากลับไม่สนใจเธอเลยสักนิด

เขาทำอะไรลงไป...เขาทำร้ายหัวใจของผู้หญิงที่เขารักด้วยน้ำมือตัวเอง

“ฮึก! หนูจ๋า...พี่ขอโทษ...”

“และผมมีอะไรบางอย่างจะบอก มันเป็นเรื่องที่ผมอึดอัดมานานจนไม่สามารถพูดได้ ผมกลัวว่าถ้าพูดไป คุณหญิงจะส่งคนมาฆ่าผมเหมือนที่เคยขู่ไว้” ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา เขากินไม่ได้นอนไม่หลับที่รับงานนี้แล้วต้องทำให้ครอบครัวคนอื่นต้องแตกแยกทั้งที่เขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อคนเหมือนกัน

“อะไร...” เมฆาตวัดสายตามองแล้วถามาขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน

“ภรรยาคุณตั้งครรภ์ ผมพลาดไปหยิบเอาเครื่องตรวจครรภ์มาซึ่งซุกใต้หมอน แต่ผมไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร อีกอย่าง...คุณหญิงยังใช้ให้ผมไปข่มขืนเธอแต่ผมทำไม่ได้ เลยโกหกคุณหญิงไป” สิ้นเสียงทุกอย่างเหมือนถูกดับสวิตซ์อัตโนมัติ ทุกสรรพสิ่งเงียบไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ สองมือที่ผลักไสไล่ส่งหนูจ๋ากับลูกที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีตัวตนออกไปจากชีวิต และพาคนที่รักเขามากที่สุดมาให้มารดาทำร้ายร่างกายและจิตใจ โดยที่เธอไม่เคยปริปากบอกเขาเลยสักครั้ง

“อ๊าก”

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เมฆาคำรามออกมาดังลั่นด้วยความเสียใจ หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น เขาเข้าใจแล้วว่าไพลินทร์เจ็บแค่ไหน ตอนนี้เขาก็ไม่ต่างกัน มือหนาต่อยเข้าผนังห้องอย่างแรงหลายครั้งจนเลือดไหลอาบมือ

“หนูจ๋าพี่ขอโทษ...ฮือ”

“ไอ้เมฆ! ...”

ทั้งสามเอ่ยเรียกเมฆาด้วยความสงสาร พวกเขาก็สะเทือนใจไม่แพ้กัน ไม่คิดเลยว่าคุณหญิงป้าที่เคารพรักจะโหดร้ายได้ถึงเพียง

“ไอ้ปราบ! ช่วยฆ่ากูที ช่วยฆ่าผู้ชายสารเลวอย่างกูได้ไหม กูทำร้ายหนูจ๋าและผลักไสเธอกับลูกไปอีก ฮือ ๆ” มือหนาเขย่าปราบภพและควานหาปืนเพื่อให้ยิงเขาให้ตาย ๆ ไป เพราะอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ เขาไม่เหลือใครแล้ว เขามันเลว ทำร้ายได้แม้กระทั้งคนที่รักเขามากที่สุด

เมฆาทรุดตัวลงบนพื้นอย่างหมดแรง คำตอบทุกอย่างเหมือนคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งอย่างแรง เขา...ไม่ได้แค่ทำร้ายหัวใจของตัวเองเท่านั้น เขายังขับไล่เธอกำลังตั้งท้องลูกของเขา สายเลือดหน่อเนื้อเชื้อไขที่เขาเคยขอเธอว่าอยากจะมี

แต่ตอนนี้เขาได้ปล่อยหลุดมือไป เธอนำของขวัญล้ำค่ามาให้กับเขา แต่สองมือคู่นี้ไม่สามารถที่จะโอบอุ้มไว้ได้ ความโกรธ ความโมโห เลยทำให้เขาต้องสูญเสียสิ่งที่รักไป

******************************************