“เชอะ! คิดว่าหล่อตายล่ะ หล่อแล้วไง อย่านึกนะว่าฉันจะแพ้ทางคนหล่อ ไม่มีทางซะล่ะ ยังไงฉันก็จะต้องเปิดโปงเรื่องที่คุณปกปิดไว้ให้ได้ ไม่ต้องมาใช้ความหล่อมาล่อหลอกฉัน ฉันไม่มีทางยอมคุณแน่”
ปณาลีบ่นพึมพำอยู่คนเดียว หน้างอง้ำราวกับโกรธคนที่รบกวนความคิดของเธอตั้งแต่ช่วงเย็นจนถึงตอนนี้ เพราะรู้ตัวน่ะสิว่าไอ้ที่พูดออกมาทั้งหมดนั้นมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่คิด ก็โรคประจำตัวของเธอที่รักษาเท่าไรก็ไม่หายขาดนั่นคือ ‘แพ้ทางคนหล่อ’ อยู่ใกล้ทีไรใจเต้นระส่ำทุกที แต่น่าแปลกที่เธอไม่เคยหลงรูปฝรั่งหล่อๆ สักครั้ง นอกเสียจากดาราฮอลลีวูดอย่าง ‘ออรันโด้ บูม’ เท่านั้น แต่ทำไมถึงสลัดไล่ใบหน้าหล่อเหลาขั้นเทพนั้นออกไปไม่ได้สักที หรือเพราะเธอกลัว... กลัวที่จะหลงเสน่ห์คนหล่อนั้นอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“ไม่มีทางที่ฉันจะกลัว ยังไงฉันก็จะไม่เปลี่ยนใจแน่ ต้องสืบให้รู้ก่อนที่พี่วิทิตจะลงมา ฉันจะไม่ยอมปล่
