“อาภีมอย่ารู้เลยครับ เดี๋ยวจะผิดหวังกับอดีตหลานสะใภ้ที่อาภีมเอ็นดูเสียหนักหนา” ประโยคนั้นของหลานชายทำให้ภีมต้องส่ายหน้าไปมา
“ถ้ามัวแต่พูดจากระทบกระเทียบกันแบบนี้คงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกันเลย เราก็โตแล้วนะภัทร” บางทีภีมพัฒน์ก็โทษตัวเองว่าเขาเลี้ยงภัทรศักดิ์ได้ไม่ดีพอ
“ผมขอโทษอาภีมด้วยครับที่ทำให้รู้สึกไม่ดีจากคำพูดของผม ผมมีเรื่องจะขออาภีมน่ะครับ”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ผมขอออกไปอยู่ข้างนอกสักพักนะครับ ผมอยากสะสางอะไรบางอย่าง และผมก็อยากทำงานส่วนเล็กๆ น้อยๆ ของผมที่ผมชอบด้วยครับ”
“อาไม่เคยบังคับภัทร แต่รีสอร์ทของเราครึ่งหนึ่งพ่อแม่ของเราก็สร้างมากับอา ดังนั้นครึ่งหนึ่งมันก็เป็นของภัทรด้วย ถ้าพร้อมก็กลับมาช่วยกันดูแล”
“ผมรู้ครับ แต่เพราะอาภีมบริหารมันเลยอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ แม้จะเป็นครึ่งหนึ่งของพ่อแม่ผมก็ตาม ดังนั้นผมอยากพิสูจน์ให้ใครๆ ได้รู้ว่าผมก็สามารถสร้างอะไรเองได้ด้วยตัวเอง” ประโย
