บทที่5 กุหลาบแดงและไวน์แดง
2120 Words
"ถึงคอนโดของผัวแล้วจะลงไปนอนพักก่อนก็ได้นะ แล้วค่อยกลับ" คมกริชพูดบอกพิมพ์ลภัสเมื่อเห็นว่าพิมพ์ลภัสลืมตาตื่นขึ้นมา
"ลงไปจากรถของฉันได้แล้ว" พิมพ์ลภัสลืมตาตื่นได้สติก็พูดไล่คมกริชให้ลงไปทันที
"ครับ พี่ลงไปก่อนก็ได้ น้องพิมพ์ขับรถกลับบ้านดีนะพี่เป็นห่วง ไว้พี่จะติดต่อพิมพ์ไปทีหลังนะ" คมกริชพูดสั่งความ แววตาไม่อยากจากพิมพ์ลภัสไปเลยแต่พิมพ์ลภัสกลับพูดสวนขึ้นทันทีแบบไม่ต้องคิดมากว่า
"ไม่ต้อง ไม่ต้องติดต่อฉันมา เราตกลงกันแล้วนะว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก"
"ตกลงอะไร พี่บอกว่า ถ้าพิมพ์ไปกินข้าวด้วยกันและให้พี่ติดรถพิมพ์มาด้วยพี่จะไม่บอกเรื่องของเรากับใครในวันนี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่เจอกันอีกเสียหน่อย"
"ไอ้บ้า ไอ้หน้าด้าน นี่ฉันจะด่านายว่ายังไงดีวะ จิตเวชมาก"
"ไม่ต้องนึกคำด่าแล้วแหละ แค่ด่าว่าจิตเวชนี่ก็เยอะแล้วครอบคลุมดีแล้วนะครับ" คมกริชรีบบอกก่อนที่สาวเจ้าจะขุดคำด่าขึ้นมาด่าเขาอีก
"ลงไปจากรถของฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้านแล้ว" พิมพ์ลภัสไล่คมกริชอีกครั้ง คมกริชจึงยอมลงไปจากรถ พิมพ์ลภัสเองก็สลับมานั่งฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปทันที
"แม่คุณของกู ไปเลยไม่เหลียวกลับมามองกูเลยเว้ย นี่ใคร คมกริชนะเว้ย เกิดมายังไม่เคยต้องง้อผู้หญิงคนไหน สายเปย์ซื้อกินตลอด แล้วน้องจะเสียใจที่มาทำท่าทีไม่สนใจใส่พี่แบบนี้" คมกริชพูดขึ้นด้วยความเจ็บช้ำใจ รู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมากเพราะนี่นับได้ว่าเป็นครั้งแรกที่คนอย่างคมกริชโดนผู้หญิงเมินใส่
เมื่อพิมพ์ลภัสขับรถออกจากคอนโดของคมกริชแล้ว ก็คิดอะไรไปเพลินๆ ก่อนที่จะแวะห้างเพื่อไปร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน
"ผู้ชายคนนี้ฐานะก็ไม่น่าจะธรรมดานะ ดูจากคอนโดใจกลางเมืองหลวงติดโค้งน้ำเจ้าพระยาแบบนี้ คนทั่วไปคงไม่มีปัญญาซื้อหรอก"
"ถ้าเขาเป็นคนมีฐานะดีก็ดีไป จะได้ตัดปัญหาเรื่องที่เขาจะมาแบล็กเมล์เรื่องเงินทองทีหลัง เรื่องน่าอับอายนี้ก็คงจะเงียบหายไปเอง คนรวยขี้เบื่อจะตายถือว่าให้ทานไป กรวดน้ำคว่ำขันอย่าต้องมาเจอะเจอกันอีกเลย" พิมพ์ลภัสคิดไปตามหลักความเป็นจริงก่อนที่จะแวะเข้าไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน ได้ยาคุมแล้วพิมพ์ลภัสก็ได้ขับรถกลับบ้าน
"น้องพิมพ์ ทำไมกลับบ้านช้านักละลูก พี่หมึกเขากลับมาถึงตั้งนานแล้วนะ" คุณนายสะอางถามบุตรสาว
"พิมพ์ตื่นสายค่ะแม่ ตื่นแล้วก็หิวเลยทานมื้อเช้าก่อน เสร็จแล้วก็กลับมาแวะห้างซื้อของใช้กระจุกกระจิกนิดหน่อยค่ะ" พิมพ์ลภัสบอกแม่แต่ก็แอบหลบตาแม่ของตนเอง
"อ๋อ งั้นลูกกลับมาเหนื่อยๆ ก็ขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะ แต่นี่ก็จะเที่ยงแล้วหนูจะลงมาทานมื้อกลางวันมั้ยลูก"
"คงไม่แล้วค่ะแม่ น้องพิมพ์ยังรู้สึกอิ่มอยู่เลย แล้วนี่พ่อกับพี่หมึกเขาเข้าบริษัทกันเหรอคะ"
"ใช่จ้ะลูก"
"ค่ะแม่ งั้นน้องพิมพ์ขึ้นไปพักก่อนนะคะ รู้สึกเพลียๆ ปวดเมื่อยตัวเหมือนจะเป็นไข้เลยค่ะ"
"ไปเถอะลูก ถ้าไม่สบายก็กินยาลดไข้สักสองเม็ดแล้วค่อยนอนพักนะลูก"
"ค่ะแม่" พิมพ์ลภัสรับคำ
พอขึ้นไปถึงห้องนอนรู้สึกปวดท้องหน่วงๆ จึงได้เดินไปเข้าห้องน้ำปรากฏว่าที่ปวดท้องเพราะประจำเดือนมา พิมพ์ลภัสดีใจมากถึงกับยิ้มออก เพราะการมีประจำเดือนแล้วก็หมายความว่าจะไม่ท้อง และไม่ต้องกินยาคุมฉุกเฉินแล้ว นับเป็นความสบายใจหายห่วงไปเปลาะหนึ่ง
"มีประจำเดือนแล้วเว้ย รอดแล้วเราไม่ท้องแล้วเว้ย"
"แต่ทำไมเดือนนี้ถึงได้ปวดท้องจังเลย หรือเราจะเครียดมากจนเกินไป"
"ช่างเถอะนอนพักหน่อยก็คงจะดีขึ้น"
สามวันต่อมาพิมพ์ลภัสก็ได้เข้าไปช่วยพี่ชายทำงานที่บริษัท ตอนเช้าที่โต๊ะอาหารก่อนออกไปทำงานพ่อของพิมพ์ลภัสก็ถามลูกสาวถึงเรื่องความพร้อมในการไปทำงาน
"พร้อมไปทำงานแล้วเหรอลูก น้องพิมพ์จะพักผ่อนก่อนก็ได้นะ" คุณโยธินถามลูกสาว
"พร้อมแล้วค่ะพ่อ น้องพิมพ์อยากไปทำงานแล้ว อยู่บ้านเฉยๆ น้องพิมพ์เบื่อแล้ว"
"ถ้ายืนยันแบบนั้นพ่อก็ตามใจน้องพิมพ์ หมึกก็ดูน้องด้วยแล้วกัน" คุณโยธินพูดกับลูกชายและลูกสาว
"ครับพ่อ หมึกจะดูแลยายพิมพ์เอง พ่อไม่ต้องเป็นห่วงยายพิมพ์ให้มากหรอกครับ อย่าลืมสิครับยายพิมพ์มันอายุ 24 ปีแล้วเรียนจบปริญญาโท เคยไปใช้ชีวิตในเมืองนอกมาแล้วนะครับ" พลากรพูดบอกให้พ่อคลายกังวล
"เออ พ่อก็ลืมไปว่าลูกโตแล้ว ลืมตัวคิดว่ายายพิมพ์ยังเป็นเด็กสามขวบอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ" คุณโยธินพูดขึ้นแล้วหันไปมองลูกสาวคนเดียวด้วยความรัก
"พ่อก็มองพิมพ์เป็นเด็กสามขวบเลยเหรอคะ พ่อคงไม่ได้หมายถึงอายุสมองของพิมพ์หรอกนะคะ" พิมพ์ลภัสแกล้งพูดเหย้าพ่อของตนเอง
"พ่อเขาไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรอกน้องพิมพ์ อายุสมองอะไรกันลูกสาวของแม่เก่งออกขนาดนี้ จบปริญญาโทมาจากอังกฤษเชียวนะธรรมดาเสียที่ไหน" นางสะอางพูดชมเอาใจลูกสาว
"พอกันเลยทั้งพ่อทั้งแม่ เอาใจตามใจยายพิมพ์ชื่นชมกันเข้าไป แล้วเราล่ะจะเอายังไงวันนี้จะขับรถไปทำงานเองหรือจะไปกับพี่" พลากรแกล้งว่าพ่อแม่เรื่องที่รักและตามใจน้อง แต่ก็ยังเป็นห่วงน้องชวนไปทำงานพร้อมกัน
"น้องขับรถไปเองได้ค่ะพี่หมึก น้องโตแล้วอยากทำอะไรเองบ้าง"
"ตามใจเราเถอะ พอดีเลยวันนี้พี่ก็คิดว่าจะค้างคอนโดเหมือนกัน"
"ตลอด พอมีเมียแล้วก็รักน้องน้อยลง" พิมพ์ลภัสแกล้งงอนแล้วต่อว่าพี่ชาย
"รักเท่าเดิม แค่รักเมียเพิ่มมาด้วยอีกคน เราเองก็โตแล้วนะ พี่ปล่อยให้มีแฟนได้ ว่ายังไงเราน่ะมีดูๆ ใจกับใครไว้บ้างหรือยังพามาให้พี่กับพ่อแม่ได้รู้จักบ้าง" พลากรพูดกับน้องสาว พอพี่ชายถามถึงเรื่องแฟนก็ทำให้พิมพ์ลภัสถึงกับสำลักน้ำ
"จะบ้าเหรอพี่หมึก น้องจะไปมีแฟนอะไรตอนไหนได้เล่า เพิ่งจะเรียนจบกลับมานะคะ"
"เออ ไม่มีมาจากเมืองนอกก็ดี พี่ก็ไม่ได้อยากจะได้น้องเขยหัวทองเหมือนกัน"
"อ้าวทำไมล่ะตาหมึก แม่คิดว่าถ้าได้ถูกเขยฝรั่งก็ดีออกนะ หลานแม่ออกมาต้องหน้าตาน่ารัก ผมสีทอง ตาสีฟ้า ยายพิมพ์ก็สวยถ้าได้ลูกเขยหน้าตาดีนะหลานแม่คงหล่อสวยน่ารักมากแน่ๆ" คุณนายสะอางพูดขึ้นอย่างคนอารมณ์ดีไม่ได้คิดอะไรมาก
"แม่! น้องพิมพ์ยังไม่มีใครหรอกค่ะ แม่รออุ้มลูกพี่หมึกกับยายอายไปเถอะ อีกหน่อยก็คงมีแล้ว วันนี้พิมพ์ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะเดี๋ยวรถจะติด วันนี้ขอขับรถไปเองก่อนหนึ่งวัน ไว้วันหลังจะติดรถคุณพ่อไปด้วยถ้าคุณพ่อเข้าออฟฟิศนะคะจะได้ประหยัดน้ำมัน ช่วงน้ำมันยิ่งแพงอยู่ด้วย" พิมพ์ลภัสบอกกับแม่แล้วพูดตัดบทขอตัวไปทำงาน
เมื่อพิมพ์ลภัสไปถึงบริษัท พลากรก็ได้พาน้องสาวไปแนะนำตัวกับพนักงานแผนกต่างๆ จนครบ พิมพ์ลภัสตั้งใจทำงานอย่างมากเรียนรู้งานเร็ว งานทำให้พิมพ์ลภัสเพลิดเพลินจนลืมเรื่องราวร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อหลายวันก่อนไปได้บ้าง เวลาผ่านไปครบหนึ่งอาทิตย์แล้ว วันนี้พิมพ์ลภัสก็มาทำงานตามปกติ มาถึงที่ทำงานได้สักพักเลขาหน้าห้องก็มาเคาะประตูขออนุญาตเข้าไปข้างใน
"คุณพิมพ์คะ มีคนส่งช่อดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่มาให้คุณพิมพ์ค่ะ แล้วก็มีกระเช้าไวน์แดงมาด้วยนะคะ" คุณจุ๋มเลขาหน้าห้องเดินหอบดอกกุหลาบและกระเช้าไวน์มาส่งให้พิมพ์ลภัส
"ของพิมพ์เหรอคะคุณจุ๋ม" พิมพ์ลภัสรับช่อกุหลาบแดงมาถือไว้อย่างงงๆ สงสัยเหลือเกินว่าใครส่งมา
"ค่ะ ของคุณพิมพ์ คนมาส่งแจ้งว่าเป็นของคุณพิมพ์นะคะ คุณพิมพ์ลองอ่านการ์ดดูจุ๋มเห็นมีการ์ดเสียบมาให้ด้วย"
"ขอบคุณนะคะ คุณจุ๋มวางกระเช้าไวน์ลงก่อนแล้วไปทำงานต่อเถอะค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" พิมพ์ลภัสขอบคุณเลขาสาวแล้ววางกุหลาบให้มือลงแล้วหยิบการ์ดขึ้นมาอ่าน
"กุหลาบแดงและไวน์แดงสำหรับเมียรักของพี่"
"ผัวของน้องพิมพ์"
พิมพ์ลภัสอ่านข้อความในการ์ดและการเขียนลงชื่อด้วยมือที่สั่นเทา ทั้งโกรธ ทั้งอาย ทั้งกลัว รู้ได้ในทันทีว่าคนที่ส่งมาคือใคร
"ไอ้คนเลว แกจะกลับมาหลอกหลอนฉันอีกทำไม" พิมพ์ลภัสพูดกับตัวเองแล้วรีบนำดอกกุหลาบแดงช่อนั้นออกไปฝากให้คุณจุ๋มเอาไปทิ้งให้ การ์ดพิมพ์ลภัสได้ฉีกทิ้งลงถังขยะทันที ส่วนกุหลาบกับไวน์ต้องการเอาออกไปทิ้งให้พ้นห้อง
"คุณจุ๋ม ฝากเอาไปทิ้งให้พิมพ์หน่อยค่ะ เอาไปทิ้งไกลๆ นะคะอย่าให้พิมพ์เห็นมันอีก"
"อ้าวคุณพิมพ์ จะทิ้งทำไมค่ะดอกกุหลาบแดงออกจะสวยนะคะ จุ๋มเอาไปจัดใส่แจกันให้ดีมั้ยค่ะ"
"คุณจุ๋ม พิมพ์บอกว่าให้เอาไปทิ้งไงคะ" พิมพ์ลภัสขึ้นเสียงไม่พอใจ
"ค่ะๆ เอาไปทิ้งค่ะ ไกลๆ เลยนะคะ ไวน์แดงก็ทิ้งด้วยนะคะ" คุณจุ๋มรีบรับคำเมื่อเห็นว่านายสาวพูดขึ้นเสียงฟังดูกรุ่นโกรธจริงจังมาก
"ใช่ไวน์แดงขวดนี้ด้วย เอาไปทิ้งเลยนะคะ" พิมพ์ลภัสสั่งเสร็จก็เลยลงส้นเท้าเข้าไปนั่งทำงานต่อแบบคนไม่มีสมาธิเอาเสียเลย
"เขาส่งของมาแบบนี้ เขาต้องการอะไร เขาจะเอาเรื่องนั้นมาข่มขู่เราอีกหรือเปล่า"
"แล้วถ้าพี่หมึกและพ่อแม่รู้เรื่องนี้เข้าเราจะทำยังไงดี"
พิมพ์ลภัสได้แต่จิตตกนั่งขบคิดไปต่างๆ นานา
ฝั่งคุณจุ๋มก็ได้โทรบอกพิภพลูกน้องคนสนิทของคมกริช
"พี่พิภพ คุณพิมพ์เธอบอกให้จุ๋มเอาของไปทิ้งถังขยะ เอายังไงต่อดีคะ"
"น้องจุ๋มเอามาให้พี่ก่อน พี่อยู่ห้องรับรองกำลังนั่งคอยเจ้านายพี่คุยธุระอยู่กับเจ้านายของน้องจุ๋ม คุณกริชกับคุณหมึกยังคุยธุระกันไม่เสร็จเลย" พิภพแจ้งให้จุ๋มทราบ
"ได้ค่ะพี่พิภพ ว่าแต่เจ้านายพี่คุณกริชนี่เขาจะจีบคุณพิมพ์เหรอคะ"
"คงจะอย่างนั้นแหละ แต่จุ๋มอย่าเพิ่งไปพูดอะไรกับคุณพิมพ์ก่อนนะ"
"ค่ะ จุ๋มไม่พูดหรอกค่ะ" จุมรับคำ วางโทรศัพท์แล้วเดินเอาของไปคืนให้พิภพคนสนิทของคมกริช
คมกริชคุยธุระเรื่องงานกับเพื่อนเสร็จแล้วก็ขอตัวกลับ ขึ้นรถแล้วก็ได้รู้ว่าสาวเจ้าให้เลขาหน้าห้องเอากุหลาบกับไวน์ไปทิ้งถังขยะให้ คมกริชจึงยิ้มออกมาน้อยๆ
"พิมพ์เขาบอกให้เลขาเอาดอกกุหลาบกับไวน์ของกูไปทิ้งถังขยะเลยเหรอวะพิภพ" คมกริชถามลูกน้อง
"ครับนาย เห็นจุ๋มบอกว่าคุณพิมพ์เธอให้เอาไปทิ้งให้พ้นสายตาของเธอ ไม่ยอมทิ้งในถังขยะในห้องทำงานของตัวเองด้วยครับนาย" พิภพรายงานเจ้านาย
"พยศใช้ได้เลยเว้ยว่าที่เมียกู"
"ยัง ยังก่อน นี้แค่จุดเริ่มต้น คนอย่างคมกริชถ้าอยากได้อะไรแล้วต้องได้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำเมินเฉยใส่คมกริชมาก่อนเลย"
"น้องพิมพ์คนสวยยังไงน้องก็หนีพี่ไม่พ้นหรอก" คมกริชได้แต่นั่งคิดไปในรถแล้วยิ้มออกมาอย่างคนเจ้าเล่ห์เจ้ากลเชื่อไม่ได้
- Writer
