เสียงแพทย์หญิงประจำคลินิกดังก้องในโสตประสาทของมษยาตลอดทางที่เธอกลับบ้าน หญิงสาวยังตระหนกแม้แฝงความยินดีในส่วนลึกหากมันกลับทำให้เธอหดหู่จนไม่อยากกลับบ้านในวันนี้ ในลำคอแห้งเป็นผงกลืนน้ำลายแทบไม่ลง ผลการวินิจฉัยของหมอนั้นแม่นยำอย่างแน่นอนแต่มันทำให้เธออยากอาเจียนความอัดอั้นออกมาเสียทั้งหมด
“ยะหยา...กลับมาแล้วหรือลูก”
เสียงของมารดาที่ดังขึ้นทำให้มษยาสะดุ้งก่อนรีบปาดรอยน้ำตาได้ทันที่ทิพย์ธาราเดินออกมาพอดี
“วันนี้แม่ไม่ได้ยินเสียงรถใครมาส่ง หนูกลับมาเองหรือลูก”
หญิงวัยสี่สิบปลาย ๆ หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟารับแขกและส่งรอยยิ้มให้ลูกสาวคนเดียว มษยาพยักหน้า
“ค่ะแม่...แต่หนูก็กลับบ้านเองมาหลายวันแล้วนะคะ”
“แล้วหัวหน้าของลูกเขาไม่มาส่งแล้วเหรอ?”
“ไม่ค่ะ”
มษยาตอบพร้อมหรุบตามองมือตัวเองที่ประสานบนตัก เธอรู้ดีว่าทิพย์
