แต่อยู่ๆ ภาพตรงหน้าก็พร่าเลือนไปหมด โลกหมุนติ้ว เวียนหัว คลื่นไส้เหมือนอยากจะอาเจียน เธอแทบหัวคว่ำตอนที่รู้สึกว่าตัวเองถูกกระชากด้วยมือใครคนหนึ่ง ยังมองเห็นหน้าไม่ชัดเหมือนเดิมว่าเขาเป็นใคร แต่จำได้ว่าเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวคนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า
โลกแสนอึกทึกครึกโครมกลับมาสงบอีกครั้งเมื่อเขาประคองเธอเดินออกมาด้านนอก ให้ได้โก่งคออาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง เมื่อความเงียบเข้าปกคลุม ความรู้สึกเหมือนโดนจับจ้องก็เริ่มเด่นชัด ญานิศาหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังและมือคุ้นๆ ที่ส่งขวดน้ำมาให้
สายตาดุๆ คู่นั้นพาให้เธอคิดถึงคนที่จ้องขู่จะหักคะแนนเธออยู่ทุกวัน
‘ลายงานสามฉบับของอาจารย์หนูยางไม่ได้ทำเลย เดี๋ยวกลับปายจะรีบปั่นห้ายเลยนะค้า’ เสียงอ้อแอ้บอกทั้งที่ยังหลับตา เพราะเป็นความฝันทำให้ญานิศาเห็นว่าตัวเองหมดสภาพขนาดไหนตอนเขาเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดหน้าให้
‘ยังไม่ต้องพูดเรื่องรายงาน เอาตัวเองให้รอดก่
