“ยัยมิ้มเป็นอะไรของแก ร้องซะดังลั่นห้อง แล้วนี่ออกมาทำอะไร ตีสามแล้วนะ” ยัยเอมเดินออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เพื่อนบ่น หาวอีกฟอด ตาเหลือบมองนาฬิกาแล้วทำท่าจะบ่นต่อ
“แกรู้ไหมว่าใครมาส่งฉันยัยเอม” แต่ตอนนี้ยัยเอมอาจเป็นคนเดียวที่ไขข้อสงสัยให้เธอได้ ญานิศาหันขวับกลับไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างมีความหวัง คงเพราะกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดอันสับสนวุ่นวายของตัวเองจึงทำให้ไม่ทันสังเกตเห็นแววตามีพิรุธและท่าทางอึกอักของเพื่อนก่อนตอบ
“กะ…ก็ไม่รู้นี่ แกบอกจะไปกินข้าวกับเพื่อนเก่าไม่ใช่เหรอ ก็คงเพื่อนๆ แกนั่นล่ะ”
“ใช่ที่ขับรถพอร์ชเอสยูวีสีดำหรือเปล่า”
“ใช่ เอ้ย ไม่ใช่!! หือ ไม่ได้สังเกตขนาดนั้นหรอก”
คนตอบเปลี่ยนคำแทบไม่ทัน ปกติเธอและญานิศาไม่เคยมีความลับต่อกัน แต่เมื่อถูกกำชับแกมขอร้องเอาไว้เธอก็เหมือนน้ำท่วมปาก ไม่กล้าบอกออกไปว่า ‘ใคร’ เป็นคนหิ้วปีกเพื่อนมาส่งถึงหน้าห้อง
“เหรอ” สีหน้าห่อเหี่ย
