จับมือฉันพาเดินเข้าไปในร้านเป็นไม้สองชั้นมีที่นั่งชั้นบนและชั้นล่าง แต่ คุณแซคเลือกนั่งที่โต๊ะอาหารริมทะเลมีร่มสีน้ำตาลกางบังแดด เอาจริงไหมวันนี้อากาศเป็นใจสุดแดดไม่แรงเลยอาการค่อนข้างดี ส่วนคนมากินอาหารที่นี่ก็มีแต่นักท่องเที่ยวต่างชาติที่นั่งโต๊ะด้านในตัวอาคารและชั้นบน ดังนั้นที่ฉันกับคุณแซคนั่งจึงโล่งไม่มีคน
“ที่นี่เงียบมากเลยนะคะ”
“สบายใจได้นะครับ ไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนเห็น” รอยยิ้มของคุณแซคทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง เขาก็ยกมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ฉันดึงหมวกฮู้ดทับหมวกแก๊ปอีกทีซึ่งคงจะไม่สงสัยหรอกนะ “เอาน้ำแร่มาสองขวดครับ ท้องฟ้าสั่งอาหารได้เลยนะ”
เวลามาข้างนอกถ้าไม่ใช่คนรู้จักกันคุณแซคจะตั้งชื่อให้ฉันว่าท้องฟ้า รู้ไหมว่าเป็นชื่อที่พอได้ยินทีไรก็รู้สึกว่าสบายใจที่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ และฉันไม่รู้ว่าคุณแซครู้สึกแบบเดียวกับฉันหรือเปล่า ทุกครั้งที่เขาใส่ใจ ดูแลและเป็น
