"กลับบ้านมาเช้าไก่โห่แบบนี้ไปขลุกอยู่กับนางเด็กนั่นมากอีกแล้วใช่ไหมดิน"แค่เพียงก้าวเท้าเข้ามาในตัวบ้านได้เพียงแค่ก้าวเดียวน้ำเสียงพิโรธก็ดังลงมาจากบันไดชั้นสองของบ้าน ร่างสง่างามอยู่ในชุดผ้าลูกไม้จากฝรั่งเศสเดินลงมาจากบันไดได้อย่างสง่าผ่าเผย
"คุณแม่จะอะไรกับชีวิตผมกันนักกันหนาครับ ผมโตแล้วผมจะทำอะไร จะมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้างไม่ได้หรืออย่างไรครับ"ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อย สายตามองไปทางอื่นเมื่อแม่ของเขาเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้า
"ไม่ได้ ลูกจะต้องใช้ชีวิตตามในกรอบที่แม่กำหนดไว้เท่านั้นปฐพี"
"แต่ผมโตแล้วนะครับคุณแม่"
"นั้นสิคุณหญิงลูกโตจนอายุจะสามสิบแล้วนะ ปล่อยวางบ้างก็ได้"คุณหญิงรจนาตวัดสายตาไปมองผู้เป็นสามีที่เดินออกมาจากห้องรับแขกด้วยความไม่พอใจทำไมทุกคนถึงไม่เข้าใจถึงความเจตนาความหวังดีของเธอ
"ปล่อยวาง เหอะ ที่ฉันทำทุกอย่างเพราะฉันหวังดีต่อลูก อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดีฉันผิดตรงไหน"
