“ฝากไว้ก่อนยายตัวดี...สาบานเลยว่าแกไม่มีทางรอดแน่นอน” สิ้นเสียงนั้นพวกชายทั้งสามก็รีบวิ่งเข้าไปในตรอกเล็กๆระหว่างตึกเพื่อไปทะลุถนนอีกฟาก
“ขะ...ขอบคุณ...ฉันต้องไปแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน...” เอ็ดเวิร์ดดึงแขนเล็กภายใต้เสื้อคลุมนั้นก่อนที่เธอจะวิ่งต่อไปอีกทาง เมื่อเห็นว่าสายตรวจกำลังเดินมายังพวกเขา
“ได้โปรดปล่อยฉันเถอะนะคะ...ฉันจะถูกจับไม่ได้” เสียงอ้อนวอนสั่นเทาด้วยความกลัวและเอ็ดเวิร์ดก็จับกระแสความรู้สึกนี้ของเธอได้เช่นกัน
“งั้นมาทางนี้” เอ็ดเวิร์ดเดินต่อไปยังทิศทางที่เขาตั้งใจจะเดินไปอยู่แล้ว แต่เขาดึงลากแขนหญิงสาวที่ตอนนี้เขาก็ยังไม่เห็นหน้าเธอ เพราะเธอเอาแต่ดึงฮูกมาปิดหน้าบดบังใบหน้าของตัวเองไว้
เอ็ดเวิร์ดปลดล็อคประตูรถและผลักเธอเข้าไปในรถ และเขาอ้อมเดินไปด้านข้างคนขับเข้าไปสตาร์ทรถและออกจากถนนนั้นไปทันที จุดหมายปลายทางของเขาแน่นอนต้องไม่ใช่บ้านที่เขาอาศัยอยู่ เขามุ่งไปทิศทาง อพาร์ท
