บทที่ 10.2
ได้พบเจอนับเป็นวาสนา
หลังจากส่งพี่ชายและน้องชายออกจากเมืองเทียนฉีซ่งไป๋ลู่ก็กลับมาที่หมู่บ้านอันฉีพร้อมกับคนในหมู่บ้าน
“อาไป๋ตอนนี้พี่ชายน้องชายของเจ้าล้วนไม่อยู่บ้าน เจ้าอยู่ที่นี่เพียงลำพังไม่ปลอดภัยนัก เอาเช่นนี้ดีหรือไม่เจ้าไปอยู่กับข้าที่บ้านตระกูลชุนของพวกเรา”
อี้เหยาเอ่ยบอกด้วยความห่วงใย แม้ว่าบ้านสามีของนางจะเป็นตระกูลชุนสายรองแต่ก็ไม่ได้คับแคบจนรับเด็กสาวไปอยู่ด้วยไม่ได้ ทว่าซ่งไป๋ลู่กลับไม่คิดเป็นภาระของผู้อื่น แม้ว่าภายนอกร่างกายนี้อาจจะเป็นเพียงเด็กหญิงวัยย่าง12 ปี แต่จิตวิญญาณภายในของนางตอนนี้อายุ 30 กว่าปีแล้ว อีกทั้งโลกก่อนยังเติบโตมาอย่างโดดเดียว ดังนั้นย่อมไม่กลัวการอยู่เพียงลำพัง
“น้ำใจของท่านป้าชุนข้ารับไว้แล้ว แต่ที่นี่เป็นบ้านของข้า ข้าย่อมไม่อาจย้ายไปที่อื่น”
เมื่อเห็นว่าเด็กสาวยืนกรานหนักแน่นจะไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน
"เช่นนั้น
