บทที่ 10.1
ได้พบเจอนับเป็นวาสนา
วันต่อมาซ่งต้าลู่และซ่งไป๋ลู่ก็มาส่งน้องชายที่หน้าสำนักศึกษาชงหมิง หลังจากที่ล่ำลากันด้วยความอาลัยแล้วขบวนเดินทางของคณะอาจารย์จากเมืองหลวงก็พาคนจากไป
“กลับบ้านกันเถอะ”
“เจ้าค่ะ ข้าเองก็จะเร่งไปปลูกพี่หัวไชเท้าด้วย”
เพราะไม่ต้องการให้พี่ชายคิดกังวลเรื่องการสอบที่ผ่านมาของเขา ซ่งไป๋ลู่จึงเบี่ยงเบนความคิดของเขาไปที่เรื่องการปลูกผักทำสวน
“เช่นนั้นกลับถึงบ้านแล้วข้าจะเร่งทำแปลงผักเพิ่มให้เจ้า”
ซ่งไป๋ลู่ยิ้มกว้างพยักหน้ารับคำของพี่ชาย หัวใจที่หวาดหวั่นกับการตัดสินใจครั้งนี้ของซ่งต้าลู่ก็พลันเบาบางลง
“อาต้า หยุดเท้าก่อน”
หลิวชงซิวร้องเรียกคนด้วยท่าทางและน้ำเสียงไม่สู้ดีนักซ่งไป๋ลู่เห็นอาจารย์หลิวก็คิดว่าเขาคงต้องการเจรจากับพี่ชายเพียงลำพังจึงขยับเท้าเพื่อถอยหนี หากแต่กลับถูกอีกฝ่ายทัดทานเอาไว้
“เจ้าเองก็หยุดอยู่ด้วยกันก่อนเถิด”
เมื่อถูกเอ่ยขออย่างสุภาพ ซ
