บทที่ 9.1
เมื่อมีอำนาจก็ไม่ต้องเกรงกลัวผู้ใดอีก
ซ่งไป๋ลู่มองตามไปยังต้นเสียง คิ้วเล็กพลันขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าเด็กชายตรงหน้าคือคนเดียวกับที่ช่วยนางและเจ้าสี่ขาเสี่ยวโกวจากคนขายเนื้อ
“โอว้! นี่ไม่ใช่เด็กน้อยที่ข้าช่วยไปวันก่อนหรือ”
มุมปากของเด็กหนุ่มยกขึ้น มีคำกล่าวว่าพบพานครั้งแรกนับเป็นเรื่องบังเอิญ พบพานครั้งที่สองนับเป็นวาสนา ดูแล้วเด็กน้อยตรงหน้าคงสั่งสมบุญมาไม่น้อย จึงได้มีวาสนาพบเขาถึงสองครั้งเช่นนี้
“องค์... เอ่อ...”
เสียงของจางหย่งดึงสายตาและความสนใจของทุกคนไปที่เขา เพื่อไม่ให้สถานะถูกเปิดเผย เด็กหนุ่มจึงรีบเดินเข้ามาจับมือคนเป็นลุง ด้วยท่าทางสนิทสนม พร้อมกับยกยิ้มพูดด้วยสายตาเยือกเย็น
“ท่านแม่เป็นห่วงท่านมาก จึงให้หลานชายเช่นข้าติดตามท่านมาอีกคน”
“ทำให้พระ... เอ่อ... เจ้ากับแม่เป็นห่วงแล้ว”
ซ่งไป๋ลู่ไม่ใช่คนโง่จนมองสถานการณ์ไม่ออก แม้อีกฝ่ายจะเรียกขานจางหย่งว่าลุง แต่
