บทที่ 8.3
ล้วนเป็นโชคชะตานำพา
เมื่อมาถึงสำนักศึกษาชงหมิง อันเป็นสถานศึกษาประจำเมืองเทียนฉี บ่าวชายก็นำทางซ่งไป๋ลู่ไปที่ศาลารับรองปีกขวา ในศาลายังมีบิดามารดา พี่สาวพี่ชายของเหล่าบัณฑิตอีกหลายคนนั่งอยู่ ซ่งไป๋ลู่เลือกที่นั่งแถวหลังด้านซ้ายติดกับสระบัว ส่วนหนึ่งคือที่นั่งตรงนี้สามารถรับลมเย็นได้อย่างปลอดโปร่ง แต่ที่สำคัญคือมุมนี้เป็นจุดอับสายตาผู้คน ทว่ากลับเป็นจุดสังเกตการณ์ได้ดียิ่ง
ผู้อยู่ในที่ลับย่อมมองได้กว้างกว่าผู้อยู่ในที่แจ้ง
ดวงตากลมมองดูผู้คนร่วมห้าสิบชีวิตในศาลารับรอง ที่มีทั้งชายหญิง ตั้งแต่หนุ่มสาวไปจนถึงวัยกลางคน หากแต่กวาดมองจนทั่ว ทั้งศาลาแห่งนี้กลับมีนางเพียงคนเดียวที่ยังเป็นเพียงเด็กสาววัยไม่ปักปิ่น
“เอ๊ะ! คุณหนูม่านเจ้าดูสิ วันนี้มีเด็กน้อยมาร่วมดื่มชาขับกลอนกับพวกเราด้วย”
“โอว้! จริงด้วย ดูแล้วอายุยังน้อยกว่าเสี่ยวหรานของพวกเราเสียอีก เหตุใดจึงมานั่งอยู่ที่นี่ได้กัน
