บทที่ 6.4
สุราดีย่อมไม่กลัวตรอกลึก
ซ่งไป๋ลู่เดินออกมาจากร้านน้ำชาเฟยฉีก็ตรงไปที่ร้านผ้า เลือกผ้าเนื้อดีสีใบไผ่อ่อนและสีฟ้าครามมาอย่างละ 2 ม้วน พร้อมบอกขนาดตัวของซ่งต้าลู่ และซ่งหานลู่ ให้แก่คนขายผ้า
“อีก 7 วัน เจ้ามารับชุดใหม่ได้เลย”
“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ”
หลังจากดูแลเรื่องเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวให้พี่ชายและน้องชายแล้ว ซ่งไป๋ลู่ก็แวะซื้อพู่กัน หมึก และสมุดให้กับคนทั้งสองเพิ่ม แต่เพราะวันนี้นางเสียเวลาที่ร้านน้ำชาเฟยฉีนานเกินไป เมื่อเดินออกจากร้านเครื่องเขียนท้องฟ้าด้านนอกก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มเข้มเสียแล้ว เท้าเล็กจึงเร่งเดินกลับไปที่เหลาอาหารกู้ไป๋
“อาไป๋ เกิดอะไรขึ้นเหตุใดจึงหายไปนานนัก นี่หากเจ้ามาช้ากว่านี้อีกเพียงหนึ่งก้านธูป ข้าและพี่ชายของเจ้าจะออกไปตามหาแล้วรู้หรือไม่”
กู้เหยียนบ่นด้วยสีหน้าท่าทางห่วงใย ซ่งไป๋ลู่ไม่ได้โต้แย้งหรืออธิบายอะไรเพียงยิ้มบางแล้วก้มศีรษะลงเอ่ยขอโทษเขา
