สายรุ้งนอนโรงพยาบาลมาถึง 3 คืนแล้วด้วยกัน ในตอนนี้อาการของเธอก็ได้ดีขึ้นมาก อาการเจ็บคอหายไป ไข้ไม่มี และเริ่มสดใสร่าเริง วันรุ่งขึ้นถ้าหากว่าไม่มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้ว คุณหมอก็จะอนุญาตให้สายรุ้งกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้
สายรุ้ง : อยากกลับบ้านอ่ะ
หนิง : งอแงจังเลยค่ะ เบื่อหรอคะ?
สายรุ้ง : เบื่อค่ะ เมื่อยด้วย นอนจนจะเป็นอัมพาตแล้วเนี่ย
หนิง : กินขนมมั๊ยคะ?
สายรุ้ง : ให้กินแน่นะ เดี๋ยวเกอเกอก็มาหลอกรุ้งอีก
หนิง : ให้กินจริงๆค่ะ โมจิสตรอเบอร์รี่เอามั๊ย เกอเกอซื้อมาจากร้านกาแฟที่โรงอาหาร อร่อยน๊าาาา
สายรุ้ง : เอาๆๆๆๆๆๆๆๆ
หนิง : เอาอะไรคะ?
สายรุ้ง : โมจิ
หนิง : ก็คิดว่า.....
สายรุ้ง : ทะลึ่ง!!!!
หวังอี้หนิงลูบหัวสายรุ้งอย่างเอ็นดู หลังจากที่อาการของสายรุ้งดีขึ้นมากแล้ว สายรุ้งแทบจะไม่ได้กินของที่เธอชอบเลยด้วยซ้ำ เธอกินแต่อาหารโรงพยาบาลที่แสนจะจืดชืด กับอาหารที่แม่เล็กทำมาให้ซึ่
