สายรุ้ง

เป็นกังวล

เมื่อสายรุ้งเปิดประตูกลับเข้าไปยังห้องนอนของตนเองเธอก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที คิดทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืน แต่คิดเท่าไรเธอก็คิดไม่ออกสักที เหมือนพอเดินชนกับหวังอี้หนิงที่ลานจอดรถแล้วภาพมันก็ตัดไปในทันที สายรุ้งนั่งเหม่ออยู่อย่างนั้นสักพัก เธอจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำและใส่ชุดนอน เธอยังรู้สึกปวดหัวและอยากนอนอีก ก่อนนอนเธอก็ไม่ลืมที่จะกินยาคุมฉุกเฉินที่หวังอี้หนิงซื้อไว้ให้

15.30 ของวันนั้นสายรุ้งรู้สึกตัวและตื่นขึ้นจากเสียงโทรศัพท์ของเธอที่ดังอยู่บนหัวเตียง เป็นสายเรียกเข้าจากเมรี

สายรุ้ง : โหล

เมรี : มึงยังไม่ตื่นอีกหรอ

สายรุ้ง : ปวดหัวชิบหาย

เมรี : งั้นมึงนอนเหอะ กูโทรมาถามเฉยๆ เห็นมึงเงียบไปตั้งแต่เมื่อคืน

สายรุ้ง : ขอบใจมากมึง

เมื่อจบบทสนทนาสายรุ้งก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครกันนะ เธอภาวนาขออย่าให้ตัวเองต้องเจอะเจอกันกับเขาอีกเลย เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้ง และลุกขึ้นจากการนอนหลับ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินทางกลับบ้าน

...ณ บ้านเหล่าอมรกุล...

แม่เล็ก : รุ้ง แม่โทรหาไม่รับเลย

สายรุ้ง : ขอโทษค่ะแม่เล็ก หนูปิดเสียงเอาไว้ ปวดหัวมากเลยค่ะ ทำยังไงถึงหายคะ?

แม่เล็ก : แฮงค์หรอลูก

สายรุ้ง : คงใช่ค่ะ ปวดหัวมากเลย

แม่รอง : เอาต้มยำแซ่บๆมั๊ยแก้แฮงค์ดีนะ

สายรุ้ง : ก็ดีค่ะแม่รอง

แม่รองจัดแจงทำต้มยำกุ้งง่ายๆให้สายรุ้งทานเพื่อแก้แฮงค์ การดื่มเหล้าครั้งแรกของเธอสร้างความทรมานให้เธอมากพอสมควร

สายฟ้า : เท่าไรเมื่อคืน

สายรุ้ง : อะไรว่ะที่ว่าเท่าไร

สายฟ้า : ก็เหล้าไง กินไปเท่าไร

สายรุ้ง : ไม่รู้อ่ะ แต่น็อค

สายฟ้า : ดีนะไม่ขับรถไปชนใครตาย ทีหลังก็กินให้มันรู้ลิมิตตัวเองหน่อยดิ

สายรุ้ง : เออๆ

หลังสายรุ้งกินต้มยำกุ้งที่แม่รองทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย สายรุ้งกลับขึ้นห้องนอนของตัวเองที่อยู่ชั้น 3 เพื่อพักผ่อน บ้านเหล่าอมรกุล เป็นตึกสถาปัตยกรรมแบบชิโนโปรตุกีส สูง 5 ชั้น ในส่วนของชั้น 1 นั้น เป็นห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ 1 ห้อง ห้องรับแขก 1 ห้อง และเป็นส่วนของครัวกับห้องทานอาหาร ชั้น 2 เป็นห้องนอนของเจ้าสัว ห้องหนังสือ ห้องพระ และห้องดูทีวี เจ้าสัวเปาไม่อนุญาตให้ทุกห้องมีทีวี เขากำหนดให้บ้านใหญ่โตทั้งหลังมีทีวีได้แค่เครื่องเดียว โดยให้เหตุผลว่าอยากให้ทุกคนในบ้านมาใช้เวลาร่วมกันบ้าง ในสมัยก่อนอาจจะได้ผลดีเนื่องจากลูกๆยังไม่มีสมาร์ทโฟน แต่ปัจจุบันนี้ลูกๆก็ดูทีวีในโทรศัพท์กันหมดแล้ว ห้องนี้นานๆถึงจะมีคนมาใช้สักครั้ง ชั้น 3 เป็นของแม่ใหญ่และลูกๆ ถึงแม้เมฆากับวายุจะแต่งงานออกไปแล้ว แต่ห้องของทั้งคู่ก็ยังถูกเก็บไว้และได้รับการทำความสะอาดอยู่เสมอ เมื่อใดที่ต้องมาอาศัยหรือมีเหตุจำเป็นให้ต้องพักผ่อนที่บ้าน ทั้งคู่ก็จะได้มีห้องไว้นอนเหมือนเดิม ชั้น 4 เป็นของแม่รองกับทิวา แต่ด้วยแม่รองมีลูกแค่คนเดียว ที่ชั้นนี้จึงมีพื้นที่ว่างอีก 2 ห้อง เมื่อแม่รองตัดสินใจว่าจะมีลูกแค่คนเดียว เจ้าสัวจึงให้ช่างมาทุบห้องทิ้ง และทำเป็นโซนพักผ่อนปลูกต้นไม้แบบที่แม่รองชอบ ส่วนชั้นบนสุดเป็นของแม่เล็กกับสายฟ้า,สายลม ชั้นนี้จะมีห้องว่างอีก 1 ห้อง สายฟ้าขอเจ้าสัวเปาทำเป็นห้องสำหรับเล่นเกมส์ เจ้าสัวเปาให้เป็นรางวัลอีกอย่างในตอนที่สายฟ้าสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ตึกหลังนี้ถูกสร้างขึ้นมาใหม่หลังจากที่แม่เล็กเข้ามาเป็นอนุภรรยาของเจ้าสัวเปาแล้ว เดิมทีเป็นเพียงตึก 3 ชั้น แต่เจ้าสัวเปามองว่า ลูกๆก็โตขึ้นมาก อีกทั้งยังมีภรรยาเพิ่ม เขาจึงทุบตึกเดิมและสร้างใหม่เพื่อให้ทุกคนอยู่อย่างสุขสบายมากขึ้นไม่แออัด

เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง สายรุ้งเริ่มมีความกังวลกับเหตุการณ์เมื่อคืนมากขึ้น ทั้งกลัวตั้งครรภ์และกลัวติดโรคจากชายแปลกหน้า เธอเสิร์ชหาข้อมูลการตั้งครรภ์ในอินเตอร์เน็ต ถึงแม้ว่าการศึกษาที่เธอได้รับจะสอนเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว แต่เธอก็อยากที่จะมั่นใจว่ามันจะไม่มีอะไรผิดพลาดตามมาทีหลังเมื่อหาข้อมูลจนรู้สึกเบาใจเธอก็หยิบปฏิทินขึ้นมา เพื่อวงกลมลงไปบนนั้นแล้วนับวันที่ประจำเดือนจะมา เพื่อให้แน่ใจจริงๆว่าเธอจะไม่ตั้งครรภ์กับชายแปลกหน้า ตลอดระยะเวลา 7 วันหลังเหตุการณ์ในคืนนั้น สายรุ้งลุ้นทุกวันว่าประจำเดือนของเธอจะมาเมื่อไร และในที่สุดมันก็มาในวันที่ 7 พอดี เธอก็รู้สึกโล่งใจ

สายฟ้า : เป็นไรว่ะ อารมณ์ดีแปลกๆ

สายรุ้ง : ป๊าว!! อยากกินไอติมอ่ะ

พูดจบสายฟ้าและสายรุ้งก็เดินไปหน้าบ้านและรอรถไอติมผ่าน ทั้งคู่ทำแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ ดักรอรถไอติมอยู่เป็นประจำ

รถไอติม : กินตั้งแต่เด็กๆไม่เบื่อลุงบ้างหรอ

สายรุ้ง : ของลุงอร่อยที่สุดแล้วจะเบื่อได้ไง

สายฟ้า : กินที่อื่นก็ไม่เหมือนของลุงเลยครับ

รถไอติม : อยากได้อะไรบอกมา ไม่ต้องมายอลุง

สายรุ้ง : ราดนมข้นเยอะๆค่ะ

สายฟ้า : สาดถั่วมาแน่นๆเลยลุง

รถขายไอติมเจ้าประจำรู้ดีว่าเมื่อไรก็ตามที่เด็ก 2 คนนี้เยินยอตัวเองนั่นหมายความว่า เขาทั้งคู่ต้องการอะไรบางอย่าง และลุงเจ้าของรถไอติมก็ตามใจทุกครั้ง นอกจากจะอุดหนุนไอติมของลุงกันไปคนละถ้วยแล้ว ทั้งคู่มักจะซื้อแบบกล่องเพื่อเอาไปเก็บไว้กินคราวหลังอีกด้วย

สายรุ้ง : ตั้งแต่เข้ามหาลัย หนูไม่ค่อยได้กินของลุงเลย ลุงคิดถึงหนูบ้างมั๊ย

รถไอติม : นี่ไง ซื้อแบบกล่องไปแล้ว

สายรุ้ง : ไม่ค่อยได้กินหรอกลุง

รถไอติม : เอ้า!!

สายฟ้า : สายลมชอบขโมยกินหน่ะสิลุง

สายรุ้ง : ใช่ค่ะลุง นี่นะมันขโมยทีนึงกินเกือบหมดกล่อง บางทีก็หมดเลย

รถไอติม : ให้น้องไปเถอะ

ทั้ง 3 คนพูดคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระจนลุงขายไอติมขอตัวไปขายที่อื่นต่อ

สายฟ้า : กูว่าลุงใส่ก***าแน่

สายรุ้ง : ทำไมว่ะ

สายฟ้า : ดูดิ เราติดกันตั้งแต่เด็ก

สายรุ้ง : สมองมึงนี่นะ

สายรุ้งส่ายหัวให้กับความคิดของพี่ชายและเดินถือถ้วยไอติมกลับขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง