เมื่อมาถึงคอนโดหวังอี้หนิงและสายรุ้งก็ช่วยกันถือของขึ้นไปยังห้องของหวังอี้หนิง
หนิง : นั่งรอตรงนี้เดี๋ยวนะ ขอจัดของก่อนแปบนึง
สายรุ้ง : อืม ให้ช่วยมั๊ย
หนิง : ไม่เป็นไรค่ะ นั่งเฉยๆนะคะที่รัก
สายรุ้ง : ไม่ต้องพูดหวานขนาดนั้น
หนิง : ก็อยากพูด
สายรุ้ง : ใครสอนให้พูด
หนิง : พี่ติ้ก
สายรุ้ง : ใคร?
หนิง : พี่ติ้ก เจษฎาภรณ์
สายรุ้ง : โห!!! เทียบไม่ได้เลยเหอะ
หนิง : เชอะ
หวังอี้หนิงเดินไปหยิบกระติกสำหรับใส่น้ำแข็ง และกดน้ำแข็งออกมาจากเครื่องทำน้ำแข็งที่เขาเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ก่อนออกไปยังบ้านเหล่าอมรกุล อีกทั้งยังมีน้ำแข็งที่เขาทำเตรียมเอาไว้อีกมากมายในตู้เย็น
สายรุ้ง : นี่นายทำน้ำแข็งเองหรอ
หนิง : อือ ทำไมอ่ะ
สายรุ้ง : แค่แปลกใจ ทำไมไม่ซื้อ
หนิง : น้ำแข็งข้างนอกไม่ค่อยสะอาดไง
สายรุ้ง : แล้วเวลาไปกินที่ร้านล่ะ
หนิง : ก็กินได้ ไม่มีปัญหา ไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้น แต่ถ้ากินที่บ้านก็กิน
