“นั่น!! หัวแกไปโดยอะไรมา” ขายาวที่กำลังก้าวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่เป็นอันต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงแหลมของคุณหญิงกัลยา ผู้เป็นแม่ที่ยืนกอดอกมองหน้าลูกชายตัวเองด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“คุณหญิงกัลยา ผมตกใจหมดเลยครับ” ร่างสูงเดินเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาที่ดูน่ากลัว จนทิศเหนือต้องรีบเดินเข้าไปกอดเพื่อออดอ้อนให้ผู้เป็นแม่ใจเย็นกับเขามากกว่านี้
“นี่ ถ้าแม่ไม่โทร. ให้แกกลับบ้าน แกคงไม่กลับสินะ”
“โธ่!! คุณแม่ครับ งานผมยุ่งมากนี่ครับ” งานของเขายุ่งไม่เกินจริง ไหนจะเป็นผับของเขาที่ต้องดูแลและบริษัทของผู้เป็นพ่อที่เขาต้องเข้าไปศึกษาเพื่อรับช่วงต่อ ซึ่งหลายคนอาจไม่เคยเห็นมุมนี้ของชายหนุ่มมาก่อน
“ยุ่งขนาดไม่มีเวลาแวะมาทานข้าวที่บ้านเลยรึไง”
“ไม่งอนสิครับคุณแม่ เดี๋ยวหน้าแก่นะ”
“ไอ้ลูกคนนี้ ปากเสียจริง ๆ” ใบหน้าถมึงทึงของผู้เป็นแม่ ทำให้ทิศเหนือถึงกับหัวเราะดังลั่นด้วยความชอบใจ
“ตลกมากใช่ไหม? แล้วไหนลูกสะใภ้แม่”
“โธ่!! คุณแม่ครับ ผมยุ่งจนไม่มีเวลาหาลูกสะใภ้ให้แม่หรอกครับ”
“ถ้าแกไม่หา แม่จะหาให้แกเอง”
“ไม่ต้องลำบากคุณแม่เลยครับ”
“แม่นัดหนูโรส ลูกสาวเพื่อนแม่ให้แล้ว” นี่คงเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทิศเหนือไม่อยากกลับบ้านเท่าไรนัก เพราะแม่ของเขามักชอบจับคู่กับลูกสาวเพื่อนของตัวเองให้ เพียงเพราะอยากให้เขามีครอบครัวเหมือนเพื่อนรักทั้งสอง
“แต่แม่ครับ”
“ไม่มีแต่ แกต้องไป” สิ้นเสียงแหลมของคุณหญิงกัลยา ก็ตามมาด้วยเสียงพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ของทิศเหนือบวกกับใบหน้าเบื่อหน่ายที่แสดงออกมาจนเห็นได้ชัด เรียกรอยยิ้มมุมปากของคุณหญิงกัลยาได้เป็นอย่างดี
ก่อนที่คุณหญิงกัลยาจะหันหลังเดินเข้าไปภายในบ้านโดยมีทิศเหนือเดินตามไปออดอ้อน เพื่อขอให้แม่ของตัวเองเปลี่ยนใจเรื่องดูตัวครั้งนี้
“ถ้าแกไม่อยากถูกจับคู่ แกควรมีเมียได้แล้ว”
“คุณหมอแสนดี ออกเวรแล้วเหรอคะ” ร่างเพรียวเดินออกจากห้องทำงานของตัวเอง รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า ท่าทางอารมณ์ดีหลังจากที่ผ่านงานหนักมาทั้งวัน
“ใช่ค่ะ”
ครืด ครืด ครืด ยังไม่ทันที่ขาเรียวสวยจะก้าวเดินออกจากโรงพยาบาล เสียงมือถือเครื่องหรูของหมอแสนดีดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี
เพียงแค่เห็นเบอร์ที่โชว์หราบนหน้าจอ ก็เรียกรอยยิ้มจากหญิงสาวได้อีกครั้ง หญิงสาวไม่รีรอ เธอรีบกดรับสายที่โทร. เข้ามาทันที
“ว่าไง” น้ำเสียงทะเล้นเอ่ยถามปลายสายด้วยความร่าเริง เพราะช่วงนี้เธอกับเพื่อนแทบไม่ได้เจอกันเลยด้วยซ้ำ ด้วยภาระหน้าที่การงานที่โตขึ้น และยุ่งกันทั้งคู่
“คืนนี้ไปดื่มกัน”
“คิดยังไง ถึงได้มาชวน” ปกติจะเป็นเธอที่ชวนเพื่อนรักอย่างไอรินไปดื่ม หรือไม่ก็จะเป็นไอรินที่ชวนเธอออกไปนั่งดื่มเป็นเพื่อน เพื่อหาข่าวของไฮโซเซเลบในผับเสียมากกว่า
“มีเรื่องจะบอก”
“หืม? สำคัญไหม”
“สำคัญมาก”
“แกเป็นอะไรรึเปล่าไอรีน” คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปม เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่ไม่โอเคของเพื่อนรักตัวเอง
“เจอกันนะแก” ไอรินชิงตัดสายไปก่อนที่แสนดีจะถามกลับ หญิงสาวเพียงแค่เก็บความสงสัยเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่เธอจะเก็บมือถือลงในกระเป๋า และมุ่งหน้าเดินออกไปยังลานจอดรถเพื่อเดินทางกลับคอนโดที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก